Bloemen voor haar
Bloemen voor haar
Soms hoopte je dat je eigen somberheid werd weerspiegeld op de wereld. Dat, wanneer je door de straten liep, iedereen een sip gelaat zou hebben en dat de wolken samen zouden pakken om een flinke regenbui aan te kondigen. In films werd zoiets altijd perfect afgebeeld, maar in realiteit was het zelden het geval. Hoewel vandaag misschien wel de meest mistroostige dag was uit zijn leven, scheen de zon toch mooi aan de hemel, speelden de kinderen toch vrolijk in het park en stond alles in bloei.
De tranen prikten achter zijn ogen, maar hij wist ze met alle macht te bedwingen om de dag niet te verpesten met zijn verdriet.
Hij passeerde het huis van Tim, een knorrige vent die altijd alleen had gewoond – en altijd alleen zou blijven wonen. ‘Ik ben een sterke, onafhankelijke man!’ zei hij dan. Gill vermoedde dat Tim homo was en nog niet uit de kast durfde te komen. Zijn bloementuin deed in ieder geval eer aan alle clichés omtrent homo’s. Het was prachtig – zij had het altijd prachtig gevonden.
Gill knielde neer en plukte een paar bloemen uit de tuin, wat hij wel vaker deed de laatste tijd. Waar hij echter niet op had gehoopt, was dat knorrige Tim hem zou zien en woest zijn huis uit zou stormen. ‘Dus jij bent de bloemendief?’ zei hij met een boze ondertoon. Of… Hij probeerde boos te klinken, maar Tim had een zacht karakter dat je niet kon verbergen met wat geschreeuw. ‘Voor wie zijn ze? Een meisje?’
Gill knikte.
‘Wel, ik mag hopen dat het meisje de bloemen waard is, Gill.’
Gill knikte. ‘Dat is ze.’
Tim trok Gill overeind en sleurde hem een einde mee over de straat. ‘Wel, laat me maar eens zien hoe geweldig dat meisje is, als je speciaal voor haar mijn bloemen komt stelen. Trouwens, vergis je niet: die bloemen betaal je terug.’
‘Zeker,’ zei Gill. Hij wist dat hij geen eisen kon stellen. Hij was al blij dat Tim er geen drama van maakte.
‘Al kun je alle zorg en liefde die ik in die tuin heb gestoken natuurlijk niet teruggeven.’
‘Nee, meneer. Sorry, meneer.’
‘Maar Gill, waar heb je afgesproken met dat meisje?’ vroeg Tim, oprecht nieuwsgierig. Hij was een allemansvriend, ondanks zijn knorrige karakter oprecht begaan met het leven van iedereen in de buurt. Daarom had Tim stiekem gehoopt dat hij het door zou hebben. ‘In het park?’
‘Wel, het is een soort park,’ zei Gill. Hij hoopte dat de hint voldoende zou zijn, maar Tims vrolijke aura werd niet zo makkelijk aangetast met mogelijk slecht nieuws. ‘Het is in de richting van het park.’ Hoe kon Gill hem vertellen dat ze eigenlijk op weg waren naar een begraafplaats?
Vijf tergende minuten later sloeg Gill de begraafplaats in. Tim volgde hem, een beetje uit zijn lood geslagen. ‘Nemen we een binnenweg doorheen het kerkhof? Niets op tegen, het is korter, maar is dat niet een beetje…’
Gill stopte voor haar graf. Precies een jaar geleden, en dat was niemand ontgaan. Haar graf werd opgevrolijkt met allerlei fleurige bloemen, zoals ze het graag zag. Ze had altijd gehouden van kleur, misschien was dat ook de reden waarom haar grafsteen flashy blauw was. Ze bracht kleur in het kerkhof, net zoals ze kleur had gebracht in Deur toen ze nog had geleefd.
‘Iemand die je kent?’ vroeg Tim, die het onheil voelde aankomen.
Gill legde de bloemen neer op haar graf. ‘Het spijt me,’ zei Gill, ‘maar ze vond uw bloemen altijd zo mooi dat…’ Nu stroomden de tranen. Hij kon het niet langer stoppen. Telkens als hij zich herinnerde hoe vrolijk, hoe puur en hoe oprecht ze was geweest, stortte heel zijn wereld in. Ze had nog niet mogen gaan, het was te vroeg geweest. Het was oneerlijk; het kleine zusje hoorde niet te sterven voor de grote broer.
‘Weet je, Gill. Toen ik je die bloemen zag plukken en ervan uitging dat het voor een meisje was, wilde ik je zeggen dat je haar een tuin moest geven in plaats van een paar dode bloemen. Zodat ze de planten zou zien groeien in plaats van vergaan.’ Tim legde zijn hand op Gills schouder. ‘En dat denk ik nog steeds. Als je haar een plezier wilt doen, maak haar de mooiste tuin in Deur, of zelfs in België, of zelfs in de wereld…’
Tim glimlachte, Gill glimlachte doorheen zijn venster van tranen.
Een jaar later was het graf van zijn zusje veranderd in de mooiste bloementuin die de wereld ooit had gezien.
Reageer (1)
Ah wat mooi en lief!
6 jaar geleden