Naakt
Naakt
Hij veegde de geplette slaaptabletten op een klein blaadje papier om ze zo in de thee te laten glijden. Hij deed het kalm en met een beheerste hand, alsof hij dit dagelijks deed – omdat hij dit ook haast bijna dagelijks deed.
Zoals verwacht verdween het witte poeder helemaal in de groene thee, zeker nadat hij voor de zekerheid nog een beetje roerde. Zodra hij er zeker van was dat er geen sporen meer achterbleven van de slaappillen, liep hij terug naar de woonkamer met de meest onschuldige blik op zijn gezicht gekleefd.
‘Hier,’ zei hij vol medeleven, terwijl hij de hete mok doorgaf aan een snikkende Casey die een koortsachtige rode blos op zijn wangen had. Hij haatte het om hem te zien wenen, maar op hetzelfde moment riep zijn kunstzinnige oog dat hij deze wilde, allesvernietigende emoties vast moest legen. Maar dat was ongepast.
Kunst was vaak ongepast. Daarom was het kunst.
‘Bedankt.’ Met een kleine glimlach nam Casey de mok aan. Hij bekeek het voorwerp even grondig, bijna alsof hij vermoedde dat er slaappillen in waren gekieperd. ‘Sinds wanneer gebruik je een mok? Je hebt toch van die mega fancy theeglazen?’
Het was makkelijk om af te dwalen, maar om eerlijk te zijn wilde Kevin het gesprek net aangaan. ‘Mijn fancy theeglazen zitten in de afwasmachine. Maar wat is er, Cassy?’
Wat valt er te zeggen? Ik zou niet mogen wenen als man, maar ik doe het toch. En je gaat me niet tegenhouden.’ Hij nipte van de thee.
Wel, in je slaap zul je niet veel wenen, dacht Kevin, maar hij kon de gedachte nog net voor zichzelf houden. ‘Waarom heeft ze het uitgemaakt?’
‘Waarom denk je?’
‘Omdat je niet naakt wil gaan?’
Casey kneep zijn ogen dicht, probeerde de nieuwe stroom van tranen tegen te houden. ‘Ze heeft geduld gehad, ik kan haar niet eens iets kwalijk nemen.’ Casey nam een grote slok. Een héél grote slok – en nog één.
‘Ik weet dat ik je als beste vriend moet steunen, maar ik snap haar wel. Je moet over dat lage zelfbeeld heen komen.’
‘Ik ben dik.’
‘Jij bent de enige die er een probleem van maakt. Als je je schaamte wilt overwinnen, mag je altijd naakt voor me poseren.’ Kevin knipoogde. Het was een speelse glimlach, die onder een dikke laag onbezonnenheid toch wat schuld met zich meedroeg.
‘Vergeet het!’ Plotseling was breekbare Casey verdwenen en was hij opnieuw veranderd in een harde versie van zichzelf. Je kon veel zeggen over Casey, maar hij stond zeker en vast op zijn strepen. Snel na zijn harde uithaal kalmeerde hij weer, besefte hij dat het een grapje was en dronk hij zijn thee helemaal leeg.
Het was geen grapje – niet helemaal.
Na een komedie van Monty Python om Casey te kalmeren, begon hij te geeuwen. Natuurlijk begon hij te geeuwen. Kevin had precies genoeg slaappillen in zijn thee gedaan om het compleet onopvallend te laten gebeuren. Hij zou niet plotseling als een blok neervallen. Hij zou heel langzaam steeds vermoeider worden, tot hij Kevin zou vragen of hij zijn bed mocht lenen. Zo ging het altijd, en Casey had nog steeds helemaal niets door.
Hij geeuwde nog eens, en daarna twee keer vlak achter elkaar. Zijn ogen, die nog steeds rood zagen van de tranen, begonnen langzaam een vermoeid uitzicht te krijgen. ‘Ik word echt moe van films kijken en wenen, blijkbaar.’ Hij wreef door zijn ogen, knipperde een paar keer, maar kon zichzelf amper wakker houden. ‘Mag ik slapen?’
‘Je weet de weg,’ zei Kevin, terwijl hij naar boven wees.
Casey knikte en ging de trap op. Kevin hoorde hoe de deur van zijn slaapkamer open werd gegooid en daarna weer dicht werd gesmeten. Hij wachtte welgeteld een half uur voordat hij naar boven sloop, het licht aandeed en zijn slapende vriend in stilte bekeek. Zijn gezicht was prachtig in het vage schijnsel van de lamp. De schaduwen golfden perfect over zijn gelaat om de wildernis van zijn emoties te onderstrepen. Zijn slaaphouding was gewoon perfect, alsof hij had geweten dat Kevin zijn kamer binnen zou sluipen om hem te tekenen. Hij lag in een krampachtige houding die hem later zeker en vast spierpijn zou bezorgen, met zijn handen en benen willekeurig over het bed verspreid om de wanorde in zijn hoofd een vorm te geven.
Kevin stapte op hem af, knoopte zijn hemd open en begon Casey heel voorzichtig uit te kleden, zodat hij niet te veel aan Caseys houding zou kunnen veranderen. Daarna zette hij zich in kleermakerszit op de grond en begon hij Casey te tekenen, zoals hij al precies honderd keer eerder had gedaan. Hij was zich ervan bewust dat het slecht was, maar sinds de eerste keer dat hij Casey had gezien, had hij een nieuwsgierigheid ondervonden naar zijn lichaam. Caseys lijnen waren golvend en zacht zoals Kevin nog nooit had gezien. Wanneer hij met hem ging zwemmen, kon hij zich alleen maar afvragen hoe Casey eruit zou zien als hij volledig naakt zou zijn, zoals Moeder Natuur het gewild had.
Hij was prachtig. Kevin was geobsedeerd door Caseys lichaam, niet eens op een erotische manier. Hij werd niet het minste beetje opgewonden door Casey, maar de kunstenaar in hem kon niet zonder Casey. De kunstenaar in hem schreeuwde dat hij iedere hoek vak Caseys naakte lichaam vast moest leggen, steeds opnieuw, steeds wanneer hij er de kans toe kreeg.
Zodra hij zijn schets af had, kleedde hij Casey voorzichtig weer aan, deed hij het licht uit en verdween hij weer in de woonkamer.
Casey werd wakker om zes uur in de ochtend, veel vroeger dan zijn normale ritme. Omdat hij vaak avonddienst had, was hij een geboren uitslaper. Hij maakte er geen drama van, kroop uit zijn bed en probeerde zijn weg naar onder te vinden zonder al te veel geluid te maken. Hij faalde in zijn opzet, donderde bijna van de trap en hoorde toen de ontevreden ochtendstem van Kevin, die zichzelf in de logeerkamer had gelegd omdat Casey zijn kamer had ingepikt.
Hij kwam aan in de woonkamer, schudde zijn warrige haren uit zijn gezicht en zag Kevins schetsenboek op de tafel liggen. Het was een klein, opvallend detail, omdat Kevin het ding altijd met zijn leven beschermde en het nooit ook maar zou wagen om het rond te laten slingeren.
‘Oh…’ zei Casey. Er verscheen een lichtelijk kwaadaardige glimlach toen hij het schetsboek van de tafel raapte. Pas toen hij het op een willekeurige pagina opende, hoorde hij de wanhopige voetstappen van Kevin de trap afdalen – ze waren gehaast, alsof hij zonet besefte dat hij zijn telefoon was vergeten bij de bushalte en zo snel mogelijk terug naar daar moest.
Casey besefte het eerst niet; het drong pas tot hem door dat hij degene op de afbeelding was toen hij er tien seconden lang naar had gestaard. Hij bladerde verder, opnieuw zichzelf. Opnieuw zichzelf. Steeds maar weer zichzelf.
Poedelnaakt.
Hij hoopte dat het Kevins fantasie was, maar hij was er vrijwel zeker van dat dat niet het geval was.
Er zijn nog geen reacties.