Ch. 33 'One of the guys'

SKY POV

Faith en Blaise zijn gewoon schattig, hij zijn arm rond haar middel en haar wangen helemaal rood omdat iedereen naar haar en Blaise kijkt. Draco en ik hebben ruzie, vraag me niet waarom, ik denk omdat ik irritant deed, waarom ik dat deed moet je me niet vragen, ik heb geen enkel flauw idee. Ik zucht, ik ben de laatste tijd niet echt mezelf meer, ik probeer me af te sluiten van de buitenwereld. Zo zou je het misschien kunnen omschrijven. Met mijn vingers tik ik op de rand van de zetel waar ik in zit. Ik zit dus tegen de leuning, en aan de andere kant van mij zit Draco. We hebben sinds onze ruzie nog geen enkel woord tegen elkaar gezegd. ‘Kunnen we even praten?’ de woorden waren mijn mond uit voor ik er aan dacht, Draco draait zijn hoofd mijn kant op. Als hij ziet aan mijn ogen dat ik hem echt dringend iets moet zeggen knikt hij. Om die reden ben ik eigenlijk wel blij dat hij mijn beste vriend is, ik bedoel maar hij heeft altijd wel door als er iets mis is met me. Maar natuurlijk heeft dat ook zijn nadelen, hij vraagt altijd als hij weet dat er iets mis is of er iets mis is, ook als ik het tegen niemand wil vertellen. Ik sta met mijn rug tegen de muur aangeleund, nog altijd geen idee wat ik precies wil zeggen. Een tik krijg ik op mijn hand, mijn ogen volgen de arm en ik kom uit bij Draco. ‘Je mag niet op je nagels bijten’ ondertussen haalt hij zijn schouders op. Zijn haar ligt nogal warrig, als Park hier was zou ze flauw vallen. ‘Wat is er?’ Draco probeert mijn blik te vangen wat hem na 5 seconde ook lukt. ‘Sorry’ het woordje komt er zo zacht uit rollen dat Draco het volgens mij niet gehoord heeft, mijn blik op de grond gericht. Twee sterke armen omarmen me, vanzelf sla ik mijn armen rond zijn middel en begraaf mijn hoofd in zijn nek terwijl ik zijn geur op snuif. Hij geeft een kus op mijn haar en kijkt me dan in mijn ogen. ‘Gaat het?’ ik knik en een waterig glimlachje kan ik op mijn gezicht toveren.

Dat is nu een week geleden, misschien was het een beetje vaag maar op een of andere manier begreep hij me. Hij begreep dat ik het zelf ook niet meer wist allemaal, als je dat ooit voor hebt wel de persoon die je dan begrijpt en helpt dat is de persoon die je het beste begrijpt, je beste vriend. Nogal logisch als ik er over na denk maar oke. Het is dan misschien dan wel bijna winter maar in het kasteel is het nog altijd warm. Of ik ben de enigste die dat vind. Mijn hakken maken scherpe geluiden als ik de trap af wandel. Iedereen die ook maar in de buurt van de leerlingenkamer zit hoort het geluid en kijkt, net zoals verwacht, naar mij. Mijn haren zijn nonchalant opgestoken en ik ga traag naar beneden, zodra ik van de trap af ben en mijn blik is de leerlingenkamer rond gegaan kijken ze terug weg. Misschien hield ik vroeger niet van al die aandacht maar nu, ik ben veranderd. Misschien niet exact op een goede manier, maar toch. Natuurlijk stijgt de ‘populariteit’ me niet naar het hoofd, dan zou ik me dood schamen. De jongens zitten in de zetel de nieuwste tactiek van zwerkbal uit te leggen. Met mijn ellebogen leun ik op de achterkant van een van de zetels terwijl ik mee luister. Zwerkbal is gewoon interessant, en vooral omdat er leuke jongens in mee spelen. Een kaartje voor een of ander zwerkbaltoernooi dat is het mooiste cadeau dat je mij kan geven, dan vlieg ik om je nek en geef je wel honderden kussen. Vraag maar aan Draco, die heeft me vorig jaar zo’n kaartje gegeven. Ik weet dat hij een kwartier boven de wasbak gehangen heeft om al het speeksel er af te halen. Maar ja, dat had hij toen moeten zien aan komen.

Aan de ene kant van de leerlingenkamer zie ik Kato en Faith in een discussie verwikkeld. Waarschijnlijk over de jongen waar Kato haar zinnen opgelegd heeft, ik zucht. Ze heeft echt om de week een nieuwe persoon waar ze verliefd op is. Nou ja verliefd kan je het niet noemen, een korte bevlieging, dat is misschien een betere beschrijving. Ze hebben alle twee niet door dat ik naast ze sta. Faith schud haar hoofd waardoor haar blonde haren open neer deinzen. Het licht weerspiegelt er op, zo glanzend zijn ze. Ineens zijn ze stil en kijken ze me aan. ‘Wat?’ ‘Hoe lang sta je er al?’ ‘5 minuten of zo, niet lang dus’ Faith kleurt helemaal rood. ‘Sorry’ mompelt ze nog terwijl ik naast haar in de zetel ga zitten. Kato haar humeur verandert helemaal als we een gesprek beginnen. Een minpunt van haar ze is zo snel afgeleid, in tegenstelling tot Faith die nog altijd met haar gedachten bij het gesprek zit. Ik geef haar een duwtje in haar zij als Kato ineens opgestaan is om rond de nek van iemand te gaan hangen. Ene Marcus of zo, of Marcel, iets met een ma in. Dat is het enige dat ik er van weet. Ze kijkt op, haar donker blauwe ogen kijken me vragend aan. Ze zijn groot en rond, als een klein kindje dat voor de eerste keer de wereld ziet en er niet genoeg van kan krijgen en overal naar kijkt. Ik sta op en trek haar mee. ‘Hoe is het met Blaise?’ een klein blosje verschijnt op haar wangen. ‘Goed, hij heeft het een beetje druk met zwerkbal’ ik draai met mijn ogen, dat is ook het enige waar die jongens aan denken en zeker als de wedstrijd tussen Griffoendor en Slytherin op het programma staat. ‘Je kent ze toch? Al mijn vrienden zitten in het team dus ik heb alleen jou nog om mee rond te hangen’ ze grinnikt. ‘Jij hebt inderdaad alleen maar jongens vrienden’ ‘One of the guys’ ik knik.

De jongens hebben vrij van de lessen omdat de zwerkbalwedstrijd morgen is, en omdat ik vorige week zo dom geweest ben om mijn arm te kneuzen mag ik niet mee oefenen, normaal zouden de leerkrachten het niet toe laten. Maar Sneep heeft een of ander excuus gevonden. Bullshit natuurlijk. En nu heb ik niemand om grapjes mee uit te halen tijdens Ombers lessen. Normaal smijt ik of wel propjes naar Blaise zijn hoofd, die natuurlijk denkt dat het lokaal vervloekt is. Of ik zorg dat Draco een of andere domme opmerking geeft waar de hele klas strijk om gaat. En nu gaat dat niet en verveel ik me! ‘Aaaaaaaaaaaaah’ Ombers geschreeuw haalt me uit mijn dagdroom. Omber kijkt verschrikt naar het raam waar Blaise en Draco op hun bezem voor zweven, ze zwaaien allebei heel druk naar Faith en mij. Oke, dat moet ik ook eens proberen.