Vrede

Pas nadat het woeste gebrul in de sneeuwstorm verloren was gegaan, kon ik mijn handen ontspannen. Zanif was al even geleden zonder een woord te zeggen aan mijn zijde verschenen. Bij de kruising met de weg hield hij stil. Hij duwde zijn bleke handen wat dieper in zijn lange zwarte jas en wist duidelijk even niet waar te beginnen, terwijl hij mijn blik kundig ontweek. Uiteindelijk slaakte hij een diepe zucht en haalde een hand door zijn ravenzwarte haren.
      ‘Hoe kon je dat laten gebeuren, Aethelwyne?’
      ‘Wat? Ik heb de opdracht precies zo uitgevoerd als die lieve vader van je zo graag wilde. Ik heb hem vervloekt, nu is hij een beest. Klaar.’
      ‘Je hebt de vloek veranderd.’
      ‘Niemand had gezegd dat ik hem niet naar eigen inzien mocht aanpassen.’
      ‘Nee, maar dat lijkt me toch wel vrij duidelijk, Wynn!’ viel hij kwaad uit.
      ‘Ik kon toch ook niet op een andere manier onder die stomme gunst uitkomen?’ Verslagen gooide ik mijn handen in de lucht. ‘Hoe had ik het dan moeten oplossen?’ Zanif staarde me als antwoord enkel aan. Uitdagend staarde ik terug.
      ‘Geef het maar toe, ijspegel, ik heb me uiteindelijk nog best mooi onder die gunst uitgepraat.’ Grinnikend sloeg ik mijn armen over elkaar. ‘Als jij nou stopt met zeuren dat die vloek misschien niet helemaal overeen komt met je vaders wensen, kan je beginnen met toegeven dat ik eigenlijk ontzettend goed gehandeld heb.’ Hij slaakte een diepe zucht, voordat hij zijn lippen in een lichte glimlach trok. ‘Goedzo, ijskonijn. Ik mis echter nog wel de buiging..?’ Nuffig stak ik mijn neus in de lucht. Hij grinnikte.
      ‘Mijn edele vrouwe, hoe kan ik u eren. Uw oplossing is werkelijk formidabel, uw handelen zoals altijd oogverblindend, leer mij meer.’ Zijn woorden werden gelijk gevolgd door een flinke hand sneeuw die in mijn gezicht eindigde. Ik slaakte een kreet en wankelde naar achteren terwijl ik het ijskoude spul van mijn gezicht probeerde te vegen.
      ‘Niet eerlijk, jij-’ Een volgende bal sneeuw raakte me in mijn nek, terwijl Zanif het uitproestte van het lachen. Ik nam maar aan dit betekende dat ik vergeven was, en zette toen vol de tegenaanval in.
Ik verloor evengoed, zoals altijd.