1.5

"Goede nacht!" Zeg ik tegen de drieling terwijl ik één per één een kus op de wang geef. "Ga jij weer rondspoken?" Zegt Xena op een ironische toon terwijl ze haar wenkbrauw optrekt. "Kom op, dit is één van de eigenaardige trekjes van Lily die we moeten gaan missen dit jaar." Zei Zaza bedroefd. "Kom op nou! Het is niet dat ik dood ga gaan." "Dat zeg jij nou." Zegt Yolanda met een bezorgde toon. Het is toch een stelletje eh? Ik besluit om hun gedrag voor deze avond gewoon te negeren en laat mij neer ploffen op de zetel, die ik de afgelopen jaren als 'mijn' zetel ben beginnen te zien. Grappig genoeg ging er ook nooit iemand anders in zitten... De drieling ging bekvechtend naar onze kamer. Hier in Beauxbatons sliep iedereen per vier in één kamer. Het werd muisstil. En ik verdween zoals gewoonlijk in mijn gedachtes. Tot er opeens op mijn schouder getikt word. Ik schrik recht en mijn hart ging tekeer. "Sorry." Zei de zachtte stem van Gabriella. "Liet ik jou weer schrikken?" Ik legde eventjes mijn handen op mijn borstkast. "Ja, dat begint een nare gewoonte te worden." Ze kijkt mij droevig aan. Hoe kom ik toch aan zo een zachte, tere en breekbare beschermleerlinge? Hoe moet ik daar toch mee om gaan? "Is er iets aan de hand?" zei ik met een verkeerde toon. "Neen." Zei ze vlug. "Hoe komt het dat jij nog wakker bent?" Vroeg ik nu wel met de juiste bezorgde toon. "Ik kan niet slapen. Waarom ben jij nog wakker?" Ik wijs naar de zetel langs mij. Gabriella ging erin zitten. "Ik ben altijd de eerste en de laatste die gaat slapen." legde ik uit. "Waarom?" vroeg ze geinterseerd. "Wel ik hou van de rust en stilte als iedereen slaapt." Ze kijkt mij raar aan. "Maar toch ben je bevriend met die ruziemakende zussen?" Ze legt rap haar handen op haar mond en kijkt mij verontschuldigend aan. Ik moest lachen. "Ze zijn raar eh?" Ze knikte ja. "En grappig niet?" Ze dacht eventjes na. "Dat lijkt mij wel ja." We moesten eventjes lachen. "Ik denk dat ik van de stilte hou, omdat ik thuis niks anders gewoon ben. Ik ben alleen met mijn papa. Maar ik tegelijkertijd mis ik het wel om zussen te hebben. En de drieling is in mijn ogen zo goed als mijn zussen." Gabriella keek eventjes naar het vuur van het openhaard. "Dat lijkt ook zo ja." Zegt ze. Het werd even stil. Dit was de eerste keer dat ik dit ooit had verteld.
"Maar waarom kan jij niet slapen?" Vraag ik aan Gabriella. "Ik ben wat zenuwachtig over Zweinstein." "Waarom dat?" Vraag ik verbaasd. "Nou ik weet nog niks over Zweinstein." Ik knikte begrijpend. "Ik had hetzelfde toen ik hoorde dat ik naar Beauxbatons ging komen." Ze kijkt mij verbaasd aan. "Mijn vader geeft les op Zweinstein en heel mijn famillie is altijd naar Zweinstein geweest... Dus ik heb heel veel verhalen van Zweinstein gehoord. Over dit magisch kasteel, waar je alles kon leren wat je wou. En ik had dan ook verwacht dat ik daar op school zou gaan..." Ik stopte eventjes. "Waarom ben jij eigenlijk dan niet naar die school gegaan? Allé ik ben blij dat jij hier naar school gaat eh, maar toch." Ik keek eventjes naar het vuur. "Waarschijnlijk omdat mijn papa daar les geeft." Ik haalde eens diep adem. Ik weet nog heel goed hoe teleurgesteld ik was toen papa zei dat ik naar Beauxbatons moest gaan. Maar eigenlijk ben ik hem wel dankbaar nu om die keuze. "Weet je wat?" Ze kijkt mij nieuwschierig aan."Ik zal jou alles vertellen over Zweinstein wat ik weet." Ze krijgt een glinstering in haar ogen van blijheid. "Ja!" roept ze net iets te luid. We kijken allebei richting de kamers en luisteren aandachtig als we iets horen. Ik weet als de beste dat de dames hier niet graag gewekt worden midden in de nacht! Gelukkig blijft het stil. We halen allebei tegelijk opgelucht adem. "Maar dat doe ik morgen wel! Nu maar eerst gaan slapen." Zei ik met een knipoog. Ik bluste het vuur met mijn toverstok, we zeiden slaapwel en gingen rustig slapen.