'Stop met proberen, het heeft geen zin...'
‘Geef het op…’
‘Misschien is het beter dat je ermee ophoudt…’
Al die woorden. Gesproken door verschillende mensen op verschillende manieren. Toch komt het op hetzelfde neer: Stop met proberen, het heeft geen zin. Nu niet en nooit niet. In mijn ogen wellen de tranen op die ik al een hele dag heb kunnen inhouden. Stevig houd ik mijn kussen vast, het is tenslotte het enige dat me iets van troost kan bieden, een comfort dat ik haast bij niemand anders vind. Waarom huil ik? Gaat dat me helpen om het wel te kunnen? “Wat ben ik toch een hopeloos geval.” Terwijl ik mezelf die woorden toefluister, houd ik me steviger vast aan mijn kussen. “Dat ben je niet, echt niet.” Klinkt er vastbesloten, die woorden komen echter niet uit mijn mond. Het duurt een aantal seconden alvorens ik besef dat niet langer een kussen in mijn armen rust, maar…
Iets anders.
Een wezen.
Er zijn nog geen reacties.