Bananen

Ik klampte me vast aan de laatste banaan. De laatste, verse, gele, prachtige banaan. Ik hoorde gebonk op de deur naar de kelder, waar ik in zat. Ze waren er. Het was over. We - ik, mijn vrouw en mijn zoon) zaten al drie weken ondergedoken met vijfhonderd bananen. Na een dag werden we hongerig, en, wel… Toen hadden we nog maar 496 bananen. Hendrik - mijn zoon - wilde er twee. Ik stond dat niet toe. De bananen moesten gekoesterd worden, voordat de zombies kwamen. De zombie apocalyps was niet zoals iedereen verwacht. De films klopten niet; we waren tot de conclusie gekomen dat de zombies niet op hersens uit waren, maar op bananen. Toen het nieuws gebracht werd aan mij, mijn vrouw en mijn zoon, begon ze spontaan te huilen. Onze zoon raakte in paniek: hij hield van bananen, en zijn moeder huilde, wat ook wel een beetje raar was, maar het was grotendeels zijn liefde voor bananen die aan het instorten was. Ik smeekte god om ons te laten weten dat het niet waar was; niet de bananen. Niet de bananen!
Dag twee… Ja, dag twee. Ik was hongerig. Ik at een banaan. Misschien twee. Misschien had ik er meer dan vier. Of vijf. Zeven? Elf?
Hendrik leek ook de regels niet meer te waarderen en at er vijftien. Mijn vrouw was nog het ergst. Ik wist niet dat ze zo veel bananen kon eten. Was het überhaupt wel menselijk? Dat begon ik te betwijfelen; wat als ze een zombie was? Ik besprak dat met haar, maar ze sloeg me in mijn gezicht. Ze was dus gewoon nog hoe ik haar kende. Ze had gewoon heel veel zin in bananen. Iedereen maakt wel eens denkfouten. Toch? Dat probeerde ik haar uit te leggen maar ze wilde me niet geloven en at haar gevoelens weg met nog een banaan.
Met deze eetsnelheid waren we na drie weken al door onze bananen heen. En daar zat ik dan, met nog één banaan in mijn hand, terwijl de zombies de deur kapot hadden gekregen, mezelf af te vragen:
Hoe kwam ik überhaupt aan vijfhonderd bananen?