Proloog

Ik zou er inmiddels al aangewend moeten zijn.
Heel erg gelukkig zijn, alsof er niets meer kan gebeuren,
Dan de klap.
Het leek alsof het niets uitmaakte dat ik mijn menselijkheid had opgegeven.
De dood kwam nog altijd op mij af.
Dat vond ik niet zo erg, dat de dood op mij af kwam.
Maar dat mijn dood mijn man en dochter zou mee sleuren,
Dat was hetgeen wat ik vreselijk vond.

Mijn dochter, mijn prachtige dochter,
Die mijn dood bijna had betekend.
Mijn dochter die op bizarre wijze groeide,
Ze was pas 2 jaar oud, althans 2 geleden werd zij geboren.
Maar zij zag er uit als een 10 jarige,
Zij gedroeg zich als een 10 jarige.
Ondanks dat dat mijn grootste angst was geweest ooit,
Een te kort leven voor haar, wist ik dat dat het niet was.
Nee mijn grootste angst was dat zij door mij dood zou gaan.
En momenteel was die kans, bizar groot aanwezig.
Mijn dochter, mijn prachtige dochter.
Die door mij de dood ingejaagd zou worden.

En dan mijn man, mijn knappe man,
De man die meer dan 100 jaar oud was,
Die naar mij keek alsof ik het mooiste was op heel de wereld.
Die zich vreselijk ingehouden heeft toen ik mens was.
Die mij heeft moeten veranderen toen ik bijna stierf.
Mijn man die mij moet beschermen voor mijzelf.
Mijn man die alles voor mij zou doen en zou opgeven,
Zoals ik ook voor hem zou doen.
Mijn grootste angst was ook dat hij mij zou verlaten.
En dan niet verlaten en nog blijven leven,
Maar verlaten en nooit meer terug kunnen komen.
En ook dit was momenteel een erg grote kans.
Mijn man, mijn knappe man,
Die ook door mij de dood ingejaagd zou worden.