I Wish, Yeah... I Wish [SOTM]

Foto bij I Wish, Yeah... I Wish [SOTM]

Soms wens je dingen, die je zelf had kunnen voorkomen...
Ik hoop dat dit een beetje aansluit bij het thema van deze maand. (:

Soms wou ik dat dingen anders waren verlopen, dat ik andere keuzes had gemaakt.
Ik wou dat ik mijn fouten ongedaan kon maken, of ze op zijn minst kon rechtzetten.


Twee dagen eerder (20:30)
      "Toe mam, Levy heeft me beloofd dat ik voor 1 uur thuis ben," al een halfuur lang probeerde ik mijn moeder ervan te overtuigen om me naar de klassenreünie te brengen die Levy en Nathan hadden georganiseerd. "Je hoeft me niet eens te komen halen, hij brengt me naar huis... voor 1 uur," opperde ik nogmaals.
      "Voor 12 uur," stelde ze voor, alhoewel ik op dit moment niet echt in de positie was om haar tegen te spreken.
      "Goed," zuchtte ik. Ik was allang blij dat ze me niet langer tegenhield.
      "En geen alcohol! Als ik merk dat je aangeschoten bent, dan...," het leek erop dat ze geen gepaste straf kon bedenken. Dat speelde wellicht in mijn voordeel.
      Ik haalde mijn jas van de kapstok, wierp haar de autosleutels toe en met tegenzin ging ze me voor naar onze zwarte wagen.
      De hele rit zei ze geen woord tegen me. Ik had nog geprobeerd met haar te praten, maar ze legde me steeds weer het zwijgen op. Pas na zeven keer proberen werd het me duidelijk dat ze op dit moment geen zin had in een conversatie met haar tegenstrijdige dochter.
      Ik legde mij er graag bij neer. Ik zou al mijn oude klasgenoten terugzien en... Levy. Dit zou de beste avond van mijn leven worden en daar kon haar rothumeur weinig aan veranderen.
      De hele rit lang keek ik glimlachend door het raam, vooruitziend naar de fantastische avond die op me te wachten stond.
      Pas toen ik wilde uitstappen zei mijn moeder: "En waag het niet van me te bellen, ik kom je deze keer echt niet halen, daar ben ik nu al veel te moe voor. Begrepen?" heel goed zelfs, maar ze wist net zo goed als ik dat ik haar toch zou bellen. En ze wist nog beter dat ze me ook zou komen halen.
      Zo als gewoonlijk deed ik aanstalten om haar een afscheidskusje te geven, maar dat weigerde ze. Ach, ik heb morgen alle tijd om het weer goed te maken met haar. Ze bleef namelijk nooit lang boos.
      Ik gooide het portier dicht en zonder me na te wuiven drukte ze op het gaspedaal en liet ze me achter.
      Het eerste wat ik hoorde toen ik binnen kwam was een gil die van niemand anders dan Laura kon komen. "Je bent gekomen!" gilde ze zo hard als ze maar kon boven het helse lawaai van de muziek uit.
      "Verrassing," stamelde ik waarna twee stevige armen me opsloten in een warme omhelzing. Ik volgde Laura's voorbeeld en sloeg mijn armen nu ook om haar heen.
      "Is Levy er al?" vroeg ik. Ja, Levy. Hij was het enige waar ik op dit moment nood aan had.
      "Heeft hij je geen sms gestuurd? Zijn ouders moesten onverwachts werken en hij kreeg de opdracht om op zijn broertje te passen, je weet hoe hard hij het haat om zijn ouders teleur te stellen," zei ze.
      "You're kidding, right?" ik kwam speciaal voor hem naar hier, dan komt hij nog niet eens opdagen. En hoezo bracht hij Laura daarvan op de hoogte en vond hij het niet nodig van mij een bericht te sturen.
      "Nee, ik ben doodserieus," lachte ze alsof het haar weinig kon schelen "maar je gaat je hoofd daarvoor toch niet laten hangen, Ga gewoon morgen bij hem langs als je hem dan toch zo graag wil zien. Je kan best plezier hebben zonder hem," ik wist dat ze gelijk had, ik had me er gewoon zo erg op verheugd.
      "Je hebt gelijk," kraamde ik er toen maar uit. En zoals Laura me al had beloofd heb ik me ondanks levy's afwezigheid toch kunnen amuseren.

      De tijd vloog voorbij en hoewel ik heel graag nog wat langer was gebleven, wilde ik net als Levy mijn moeder niet (nog erger) teleurstellen. Ik ging samen met Laura – die een sigaretje wilde roken – naar buiten en haalde mijn gsm uit mijn achterzak.
      "Je bent nog steeds even preuts als in de basisschool," lachte Laura "Het is pas half 12, het feest begint pas!" zat als ze was bracht ze me nog steeds aan het lachen. "Liever preuts dan een bitch," giechelde ik haar na toen ik zag dat ze zich alweer naar binnen wende. Ik hoorde haar lachen. "Pas maar op dat Lizy dat niet hoort. Lizy met haar dikke nek, straks leg ik haar op haar bek," terwijl ze naar binnen slenterde zong ze het liedje dat we jaren geleden over Lizy hadden geschreven. Wat een tijden...
      Ik ging op zoek naar het nummer van mijn moeder en belde haar. De telefoon ging drie keer over, dus belde ik opnieuw. Ze moest maar opstaan, of ze nu wilde of niet. Opstaan, ja... dat moest ze.

Ik heb ze nooit terug gezien weet je, mijn moeder. Ik had haar die avond nog een stuk of 20 keer gebeld (dat kan ik je bewijzen) en geen enkele keer had ze opgenomen. Gelukkig was Lizy (ja, de bitch) zo hoffelijk geweest van me een lift aan te bieden. Ze had me thuis afgezet en ik was al sluipend in mijn bed gekropen, me niet realiserend dat de auto niet op de oprit had gestaan. Dat realiseerde ik me pas de dag erna. Ik had haar snel gevonden, mijn moeder.
Nadat ze me had afgezet op het feestje was ze van moeheid in slaap gevallen. Niet in haar bed, in de auto, al rijdend. Het voelde als mijn schuld, weet je. Nee, het was mijn schuld. Dat is het nog steeds.
Ik wilde naar het feestje, ik wilde dat zij me bracht, en ik heb haar overgehaald toen ze volhield dat ik niet mocht.

Soms wou ik dat dingen anders waren verlopen, dat ik andere keuzes had gemaakt.
Ik wou dat ik mijn fouten ongedaan kon maken, of ze op zijn minst kon rechtzetten.


Ik wou, ja... ik wou.
Sommige dingen kan je niet meer goedmaken.

Reageer (2)

  • 160917

    Ach nee Ö

    7 jaar geleden
  • Douleur

    Ik vind je verhaal heel mooi beschreven, jeetje zeg. Rond het einde was ik zo aan het huilen.

    7 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen