II

Hoewel de exacte uitkomst van H+2W=L me tot op heden onbekend is, weet ik wel wat de formule doet. Het is mogelijk om ermee te berekenen hoe gelukkig iemand is, met L als geluksgetal, om het maar zo te zeggen. Er zijn dan nog formules om H en W te berekenen en ik heb ontdekt dat die een stuk ingewikkelder waren en zelfs hoge professoren voor een raadsel konden stellen. Het is dan ook niet niks wat er te berekenen valt.
Uiteindelijk is het de bedoeling dat er een getal tussen 0 en 100 uitkomt. Dat kan dus 5 zijn, maar ook 63,42. Helaas komt er bij mij telkens weer een getal bóven de 200 uit. En soms nog hoger.
Een collega van me, die in zijn studietijd geliefhebberd heeft in het oplossen van wiskundige vraagstukken en daar op vrijwillige basis zelfs colleges over bezocht, had me op weg geholpen – uiteraard zonder dat ik hem vertelde wát ik daadwerkelijk aan het uitrekenen was. Ergens denk ik dat hij het al die tijd wel geweten heeft, maar ik lig er niet wakker van.
Ik kijk naar de wolken die als donsflarden voorbij drijven terwijl de lucht zich langzaam met meer licht en warmte vult. Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat ik stemmen hoor. Het kan natuurlijk ook verbeelding zijn, veroorzaakt door de ouderdom.
Jonge mensen denken altijd dat oude mensen dingen alleen maar vergeten. Demente mensen zeker, ja, maar ik ben de dingen juist veel scherper gaan zien: ik heb meer inzicht gekregen in wat ik heb gedaan en ook in wat ik niet heb gedaan.
Vooral dat laatste zorgt soms nog voor koude rillingen in mijn afgeleefde lijf. Dan voel ik mijn gewrichten haast uit elkaar trillen en mijn spieren lijken te zwabberen als bassnaren.
Spijt vind ik een te zwaar woord om te gebruiken, maar ik krijg wel een naar gevoel van binnen als ik er aan denk dat ik, hoewel ik alles heb gedaan om een lang en gelukkig leven te leiden, alleen geslaagd ben in dat eerste. Ik ben zo oud dat ik heb moeten toezien hoe een van mijn eigen kinderen weggekwijnde in een verzorgingstehuis. Ogen grauw van de staar, zodat ze mij niet meer zagen; haar brein aangetast door iets wat ze eiwitten noemen en waardoor ze niet eens meer wist dat ik haar vader was of dat haar man haar probeerde een hap geraspte peer te voeren.
Uiteindelijk stierf hij eerder dan zij. Een hartaanval maakte er in één keer een eind aan, hoewel hij nog redelijk gezond was. Zijn eigen vrouw heeft nooit om hem gehuild en mijn dochter wist niet dat ze weduwe was geweest.
Af en toe denk ik dat ik de grond voel trillen, maar zo-even hadden mijn gedachten me zo ver weggevoerd dat ik me niet meer bewust was van tijd en plaats. Ach, wat wil je dan ook… Ik ben oud en ik voel dat ik ga.
Ik voel het zo duidelijk als de zon die plots mijn gezicht verwarmt en mijn ogen verblindt. Ik wil alleen niet denken aan wat dat met zich mee zal brengen. Of ik mijn vrouw weer zal zien, weet ik net. Moet ik me verantwoorden voor mijn daden of gebeurt er niets en blijf ik eeuwig in dit moment gevangen?
Ik heb het gevoel dat ik al zo veel niet heb afgemaakt dat ik daar niet op hoop. Laat de dood alsjeblieft een afsluiting van het leven zijn. Misschien dat ik dan rust vind.
Ik wil niet meer moeten malen om alles wat ik niet heb gedaan en dat ik nooit voor mezelf heb gekozen. Dit heb ik wel gekozen en dat is goed.
H+2W=L. Dat mijn uitkomst 200 was, zo denk ik nu, zou misschien nog best waar kunnen zijn. Dat zou best wel eens een geval van tevéél geluk kunnen zijn en teveel geluk is, want dat is wat teveel betekent, nooit goed. Had ik maar iets van dat geluk weggegeven. Misschien is het geven van kansen net zo belangrijk als ze krijgen en misschien had ik me nu dan een beter mens gevoeld; meer mij.
Ik zucht. Ik ben ervan overtuigd dat ik mensen hoor. Ze roepen mij: ik hoor hen mijn naam roepen en voeten trappen het gras plat.
Zouden je zintuigen scherper worden als het einde nadert? Ik heb plots het idee dat ik alles helderder zie. Mijn kleinkinderen die me zoeken, De politie, zwaailichten en een bezorgde buurtbewoner. De familie in de boerderij; ze komen naar buiten. Iedereen roept me, maar zien doen ze me nog niet. Nog even, maar ik voel dat ik die tijd niet meer heb.
Ik besef me dat mijn ogen dicht zijn en dat ik helemaal niets zie. Ik ruik wel het gras en hoor een merel zijn lied zingen.
Mensen komen dichterbij. Ik denk: ‘H+2W=L’ en ‘dat was de laatste’. Ik voel ze naderen en mijn adem stokt.
Ik voel dat ik gelukkiger ben. 177,3, misschien en ik weet zeker: ik ga.