SOTM - I feel pretty and witty and gay (and I pity anyone who isn't me today)

Hij keek opzettelijk niet op toen hij de deur van de kleedkamer open hoorde gaan, maar bleef aan zijn veters peuteren. Hij negeerde het gelach. Zijn tweede schoen zat net aan zijn voet toen er drie paar Nike’s zijn blikveld binnen stapten, en hij vervloekte zichzelf omdat hij nog steeds geen nieuw wereldrecord in aankleden na gym had weten neer te zetten.
      “Hé, Quinten.”
      Quinten keek op. Pestkoppen waren zoals spinnen. Het was onprettig om naar ze te kijken, maar als ze er waren, kon je ze maar beter in de gaten houden.
      Rogier werd geflankeerd door Flip en Marcel. Hij had een brede grijns op zijn pukkelige gezicht. “Waarom zo’n haast? Ren je terug naar mama, jochie?”
      Quinten zweeg en Rogier kon daar niet veel mee. Hij leek zijn voorraad creativiteit voor die dag alweer opgebruikt te hebben, dus Marcel deed een stap naar voren, waardoor ze Quinten nog meer insloten op zijn bankje.
      “Jij bent echt supertraag met het strikken van je veters,” zei hij, op een toon die leek te impliceren dat dit een vreselijke belediging was in Marcelland. “Dat is zo gay.”
      Quinten wist niet of hij moest lachen of zijn best doen om zijn mond te houden. Het leken allebei pijnvolle opties. Hij slikte, moeizamer dan verwacht, en deed geen van beide. “Ja,” zei hij. “Dat klopt. Alles wat ik doe is erg gay, omdat ik dat ben, net zoals alles wat jullie doen erg stom is, omdat jullie dat zijn.”
      Hij greep zijn tas, glipte tussen het bankje en Flip door, en was de kleedkamer uit voordat zijn woorden hadden kunnen doordringen tot hun neanderthalbreinen. Toen hij aan de andere kant van de school was, sloot hij zichzelf op in en wc-hokje en hyperventileerde een paar minuten. Hollywood had weer eens gelogen. Burns uitdelen aan idioten waarmee je in de klas zat leek een stuk minder doodeng in films.

Meneer Van Wijk was erg streng op absenties. Quinten kwam dus nog wel opdagen bij aardrijkskunde, maar pas net toen de bel ging, zodat Rogier en co geen kans zouden hebben om wat dan ook te doen. Niet dat dat de roddelmachine stopte. Tieners waren soms nog erger dan rijke huisvrouwen, en Quintens moeder keek Desperate Housewives, dus hij wist er wat van.
      Tegen lunchtijd werd hij overal waar hij ging achtervolgd door gefluister. Hij kon er weinig van verstaan, maar de blikken in zijn richting deden hem toch vermoeden dat het niet Nationale Fluisterdag was. Hij had nog nooit zo hard gewenst dat hij uitgesproken woorden had kunnen uitgummen en wissen uit iedereens geheugen, maar het was nog honderd keer erger toen hij in de kantine zat, zoals gewoonlijk in zijn eentje aan de tafel in de hoek, en niemand nog een enkele blik in zijn richting wierp.
      Niemand, behalve Rogier, Flip en Marcel.
      Quinten was hard op weg naar het hypnotiseren van het tafelblad toen hij drie figuren zag naderen uit zijn ooghoek. Er nam iemand plaats tegenover hem en hij kantelde bijna zijn eigen stoel van schrik. Hij schrok nog meer toen hij merkte dat hij geen van de drie mensen die bij hem waren komen zitten echt kende. Ze moesten zesdeklassers zijn, of misschien havisten.
      Degene die tegenover hem was gaan zitten, een jongen met een bril die hij om de paar seconden weer omhoog moest schuiven om te voorkomen dat het ding van zijn neus viel, leunde over de tafel naar hem toe. “Je heet niet toevallig Mo, of wel?”
      “Nee,” zei Quinten. Hij was erg trots dat hij er geen “eh, um, wat” voor had geplakt.
      Op de stoel naast hem zat een meisje. Ze droeg een paarse beanie met roze stippels, die er nogal zelfgebreid uitzag. Op haar knalgele shirt stond My patronus is a piece of pizza, en ze tikte op zijn schouder om zijn aandacht te trekken zelfs toen hij haar al aankeek. “Maar je bent Quinten, toch? De jongen die zei dat veterstrikken super homoseksueel is omdat hij dat ook is?”
      “Dat zijn niet precies mijn woorden.” Zoals ze het bracht, leek het wel heel dramatisch. “Maar dat is ongeveer hoe het ging, ja.”
      “Oh, dat is fantastisch,” kirde het meisje. “We hadden al een lesbienne, een transgender meid en een biromantische aseksueel, maar nog geen doodgewone huis-, tuin- en keukenhomo.”
      “Ik ben geen keukenhomo,” zei Quinten. Hij wist niet helemaal zeker of het een belediging was, maar het leek hem beter het te ontkennen, gewoon voor het geval dat. “Mijn vader kookt altijd.” Een tuinhomo was hij al helemaal niet, al sloeg huishomo misschien nog niet eens zo heel erg de plank mis. Iets anders wat zijn vader altijd deed, was klagen dat Quinten te veel achter zijn laptop hing.
      De jongen met de bril sprak weer. “Het is ook geen bijnaam, afkorting, of roepnaam?”
      “Wat?”
      “Mo.”
      “Wat- Nee, Mo is geen afkorting van Quinten. Waarom zou het dat zijn?”
      “Let niet op hem,” zei beaniemeisje. “Hij denkt dat zijn leven pas compleet is als hij stop kan roepen tegen iemand die Mo heet.”
      “Niet stop, ho.”
      De ogen van beaniemeisje werden wijd. “Oh! Ik snap hem! Ho, mo. Dat is hilarisch.”
      De jongen met de bril staarde haar droogjes aan, schudde teleurgesteld zijn hoofd, en moest prompt zijn bril opvangen voordat die te pletter viel op tafel.
      Quinten staarde naar de derde persoon. Ze had de scherpste eyeliner die hij in zijn leven had gezien. Ze had ook nog geen woord gezegd, maar maakte daarmee veruit de meest betrouwbare indruk. “Wie zijn jullie? Wat doen jullie hier?”
      Ze haalde haar schouders op. Heel even dacht Quinten dat hij misschien iemand had gevonden waarmee te praten zou zijn, maar toen trok ze een gigantische stapel papier uit haar lichtroze schoudertas en liet die met een klap voor hem op tafel neerkomen. Hij kon nog net op tijd zijn hand wegtrekken. “Ik ben Marcia, dit zijn Harm en Annie, en wij zijn hier om je in te wijden.”
      “Inwijden?” Hij keek van Marcia naar het boekwerk dat voor hem lag en weer terug. “Waarin? Ik wil geen lid worden van een bende. Mijn oma vertrouwt op me.”
      Marcia vouwde haar handen voor zich op tafel. Ze zag eruit alsof ze van plan was hem te interviewen voor een sollicitatiegesprek, en hij voelde zich nerveus genoeg om in dat plaatje te passen. “Dit is de gay agenda,” zei ze. “Leer het uit je hoofd, want dit document vernietigt zichzelf over exact achtenveertig uur. Het is van vitaal belang dat de hetero’s het niet vinden.”
      “Wat?” zei Quinten.
      “We hebben een afspraak voor je gemaakt bij je huisarts om je persoonlijk gaydar te laten installeren,” zei Annie.
      “Wacht even,” zei Quinten.
      “Het enige wat nu nog nodig is, is een staaltje DNA en een handtekening, en dan zit je officieel in de LGBTQIA club,” zei Harm.
      “Zo werkt het niet,” zei Quinten. “Dit is onzin.”
      De rest vertrok geen spier. Hij staarde hen aan, en zij staarden terug.
      “Toch?”
      Marcia keek alsof ze wilde zuchten om zijn naïviteit. “Iedere donderdag aanbidden we de regenboog. Je moet kledingstukken dragen in rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo en violet, bij voorkeur tegelijk.”
      “Dat heb ik jullie nog nooit zien doen. Ik weet zeker dat dat zou zijn opgevallen.”
      Harm lachte. “Nee, duh, niemand zag ons omdat je speciale onzichtbaarheidskrachten krijgt als je je officieel laat registeren als lid van de lettersoep.”
      “Het is erg handig,” vond Annie. “Geen onzichtbaarheidsmantel van je vader nodig om mensen over je te laten praten alsof je er niet bij bent. Erg informatief.”
      De bel ging. Quinten was overtuigd dat het een fout moest zijn, maar een blik op de klok vertelde hem dat er inderdaad al een half uur was verstreken. Marcia sleepte het blok papier dat ze hem had gegeven weer over de tafel naar zich toe.
      “Wat doe je?”
      Ze trok een wenkbrauw naar hem op. “Naast als gay agenda, doet dit ook dienst als mijn economieboek.” Ze liet hem de voorkant van de baksteen zien. “Sorry.”
      “Hé, Quint, waar heb je nu les?” vroeg Annie. “We kunnen nog met je mee lopen om die weirdo’s weg te houden.”
      Een moment lang had Quinten geen idee over wie ze het had, want ze was zelf een van de drie grootste weirdo’s die hij ooit hier op school tegen was gekomen. Toen herinnerde hij zich met een schok zijn minst favoriete klasgenoten, en hoe erg zijn maag in de knoop had gelegen aan het begin van de lunch. Hij was volkomen vergeten dat hij iets had om zich zorgen over te maken door alle nonsens die ze hem hadden geprobeerd wijs te maken.
      “Huh,” zei hij, niet voor de eerste keer die middag, maar nu omdat het voelde alsof er iets op zijn plaats was gevallen. Misschien zou deze bende zo erg nog niet zijn. Zijn oma zou het wel begrijpen. “Ik moet naar 203.”
      “Perfect!” zei Annie. “Marcia en ik moeten ook die kant op.”
      Iedereen wachtte tot Quinten onhandig was opgestaan en zijn tas onder de tafel vandaan had gevist.
      “Ik moet naar biologie,” meldde Harm. “Later, vriend. Laat het me weten als je iemand tegenkomt die Mo heet.” Hij vertrok met een losse saluut. Annie en Marcia namen Quinten tussen zich in. Zelfs schouder aan schouder waren ze met z’n drieën naast elkaar nog steeds onhandig breed in de overvolle gangen, maar op een of andere manier wisten de twee meisjes een pad voor hen te banen.
      Één keer dacht Quinten dat hij Rogier ergens in de stroom leerlingen zag, maar voordat hij zich er überhaupt zeker van was, botste Marcia met een “oeps” tegen het joch op. Quinten had gezien wat voor boeken ze in die lichtroze tas droeg, dus er was een vijftig procent kans dat Rogier niet meer zou komen opdagen voor economie. Zo was de gay agenda toch nog ergens goed voor.