Hoofdstuk 4
Toen we niet ver meer van het perron verwijderd waren besloot ik mijn koffers te pakken en de man achter te laten. Ik sloeg het portier van de auto met een knal dicht en dat was niet omdat ik kwaad was. Ik had gewoon geen idee hoe auto's werkten.
Ik moest nog een minuutje of 5 met mijn koffers sleuren voor ik het perron eindelijk bereikt had. Mijn vader had me alleen niet verteld hoe ik op perron 9 3/4 kon komen. Ik wist wel dat er ergens een geheime ingang was, maar die was zelfs voor mij te goed verborgen.
Een blonde jongen met ongeveer evenveel bagage als ik, nam een aanloop, liep me bijna omver en knalde toen... Nee, liep toen door de muur tussen perron 9 en perron 10 heen. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen om er zeker van te zijn dat de jongen verdwenen was. Dat bleek wel degelijk waar te zijn. Het leek me duidelijk dat die muur de ingang was van het perron waar ik heen moest en dat die jongen dus ook naar Hogwarts ging. Ik keek om me heen om er zeker van te zijn dat er geen Dreuzelogen op me gericht waren en deed toen hetzelfde als de blonde jongen. Even scheen er een fel licht in mijn ogen, maar dat maakte na een halve seconde alweer plaats voor een deprimerend uitzicht.
Overal waar ik keek, zag ik hoe ouders hun kinderen omhelsden en hun haar een laatste keer goed streken. De blonde jongen van daarstraks was intussen nergens meer te bespeuren.
Een vrolijk meisje met golvend haar botste per ongeluk tegen me op terwijl ze door haar schoolboeken bladerde. 'Kijk eens uit!', Riep ik haar na. 'Oh sorry, maar ik had het deze vakantie zo druk dat ik maar weinig tijd heb gehad om mijn boeken uit het hoofd te leren.'
Ze bleek het nog te menen ook. Ik was niet eens van plan om gedurende het schooljaar een boek open te slaan, en zij was doodleuk bezig haar laatste greintje vrije tijd aan school te verspillen. Gelukkig voor haar stapte ze meteen de trein op. Als ze nog 5 seconden langer binnen mijn bereik was geweest had ik haar sowieso vermoord.
Net toen ik op de trein wilde stappen botste er alweer iemand tegen me op. Oranje haar en vijfdehands kledij. Mijn vader had me al gewaarschuwd voor zijn soort. 'Sorry.', Zei hij snel waarna hij op de trein stapte. Ik besloot er niet op te reageren.
Ik slenterde door de wagons heen en tot mijn genoegen was er nog een plaatsje vrij aan het raam. Een hele poos zat ik daar alleen, maar toen de trein vertrok en de andere leerlingen klaar waren met het uitzwaaien van hun ouders kwam er ineens een gezette jongen naast me zitten. Vol ontzag keek ik toe hoe hij 3 cakejes in één keer naar binnen stampte. Hij draaide zich naar me om. Met zijn volle mond en nog net verstaanbaar zei hij: 'Ik ben Vincent. Vincent Crabbe.'
Ik besloot dat ik misschien toch beter een paar vrienden kon maken, ik wilde niet dat ene meisje zijn dat zich op sloot in de toiletten omdat niemand haar mocht. Niet dat ik dat ooit zou doen, daar was ik veel te zelfzeker voor.
'Mel', zei ik. 'Mel Dovort.'
Reageer (2)
Damn je verhaal is geweldig!
8 jaar geledenNieuwe abo is gearriveerd
Btw fucking goede naam, Mel Dovort. Daaammn I'm impressed
wwwwwwwwwwwwoooooooooooooooooooooooooooooooowwwwwwwwwww
8 jaar geledenben ik serieus de eerste?
ok sorry dat vroeg ik me af, ondanks dat het duidelijk is
Ohja trouwens wie is de moeder?