Hoofdstuk 1
Melanie Pov
Ik keek voor de tweehonderd vijven zeventigste keer in de spiegel en verafschuwde mezelf. Ik had een gewone, donkergroene sweater aan met een gescheurde jeans en lichtblauwe sneakers. De donkere, uitgelopen make-up had ik vervangen door een licht laagje foundation en knalrode lippenstift. Hoe kon hij me dit aandoen, mijn bloedeigen vader. Voor de zoveelste keer balde ik mijn vuist en ramde de spiegel in elkaar. Een helse pijn stroomde van mijn vuist door mijn hele lichaam en ik merkte dat er bloed over de spiegel liep. In de scherven kon ik nog steeds naar mezelf kijken. Ik zag er gebroken uit, precies hoe ik me voelde. Als ik niet de dochter van Voldemort was, dan zou ik nu huilen. Maar het is nu eenmaal zo dat ik net als mijn vader maar één soort emotie ken: wraak.
'Reparo', hoorde ik mijn vader schreeuwen waarna de scherven opnieuw een transparante spiegel vormden 'En laat dit de laatste keer zijn, ik ben er niet om jouw aangerichte schade te helen.', hij was niet boos, zo sprak hij altijd tegen me.
Even snel als hij was binnengekomen verliet hij de badkamer weer. Ik draaide me om, weg van de spiegel zodat ik niet meer oog in oog stond met mijn onzuivere, walgelijke spiegelbeeld. Op de rand van het bad zag ik een roos flesje parfum staan. Met mijn rechterhand tilde ik het flesje op en probeerde te ontdekken hoe ik het moest gebruiken, dat had ik namelijk nog nooit gedaan. Ik draaide het flesje om in de hoop dat er dan wat vloeistof uit zou lopen, maar dat gebeurde niet. Vervolgens tikte ik op het glas met de gedachte dat het dan misschien zou breken. Als laatste gooide ik het flesje op de grond en dat bleek nog wel het domste idee van allemaal te zijn. Een vermufte geur sloop mijn neusgaten binnen en ik merkte dat de inhoud van het flesje zich over de badkamervloer had verspreid.
'Blijf verdomme met je tengels van die spiegel af', riep mijn vader geïrriteerd.
Met mijn linkerhand hielt ik mijn neus dicht terwijl ik met mijn rechterhand mijn toverstaf te voorschijn haalde en – met dezelfde spreuk die mijn vader daarstraks had gebruikt om de spiegel te maken – het flesje heelde.
'Hoe werkt het parfum?', vroeg ik aan mijn vader.
'Het wat?'
'Dat flesje dat op de rand van het bad stond.'
'Oh, vanboven is er een geheim knopje en als je daarop drukt komt er van die helse stank uit.', die stank had ik inderdaad al geroken. Ik bracht het flesje dichter naar mijn gezicht toe en merkte dat er een gaatje in dat 'geheime knopje' zat. Voorzichtig probeerde ik het knopje in te drukken en met een schok voelde ik het parfum in mijn gezicht spuiten. Ik begon te hoesten en had zo een flauw vermoeden dat dit niet de bedoeling was. Het kon me niks schelen.
Ik vond dat ik al genoeg naar een meisje stonk en was niet van plan om nog extra parfum te gebruiken. In plaats van het terug te zetten gooide ik het flesje in de vuilnisbak met de bedoeling het nooit meer te hoeven gebruiken. Ik wist dat het een uitdaging zou worden om 'normaal' te zijn, maar dit overtrof echt alles.
Er zijn nog geen reacties.