Epilogue

De zon scheen fel in het verlaten landschap. Toch was het land troosteloos. Het gras was bruin. De paar bomen die er stonden, waren kaal op een paar nieuwe scheuten na. Het was de belofte van een nieuw leven.
      Toch was dat niet wat voor de naargeestige sfeer zorgde. Dat kwam door de verweerde steen die te midden van de bomen stond. Ooit was hij wit geweest, maar de wind en regen hadden hun invloed gehad.
      Voor de steen stond een jonge vrouw. Wie goed keek, kon zien dat ze nog maar een meisje was. Haar gezicht droeg de sporen van iemand die te veel geleden had en te snel was opgegroeid. In haar handen hield ze een medaillon.
      "We hebben gevochten," zei ze. Haar stem klonk gesmoord door de tranen. "We hebben gevochten, zijn gevallen en weer doorgegaan. Te veel mensen hebben we verloren. Waarvoor?" Even bleef ze stil, alsof ze een antwoord verwachtte. Het bleef stil.
      "Je had gelijk," fluisterde ze uiteindelijk alsof ze bang was dat iemand haar zou horen. "We moesten strijden voor een betere wereld waarin we vrij konden zijn. Het is gelukt. We hebben een wereld gemaakt waarin we kunnen zijn wie we willen. Dankzij jou."
      Voorzichtig legde ze het medaillon neer bij de steen.
      "Nu is het jouw taak om vrij te zijn, Myrrdin. Rust maar, je hebt je taak volbracht."