Chapter 1

Een hand in de zijne. Warme adem tegen zijn wang. Het waren die kleine dingen die hem vertelden dat ze nog echt naast hem zat. Ze was niet door het donker verzwolgen. Nog niet. Het zou niet lang duren voor de eeuwige duisternis haar zou komen halen en het was allemaal zijn schuld. Dat wist hij. Als hij niet zo onvoorzichtig was geweest, niet zo koppig, niet zo egoïstisch, zou zij niet dit lot hebben moeten ondergaan. Dan was ze veilig geweest.
      Als. Daar lag het probleem. Hij was het wel geweest en nu zouden ze allebei de gevolgen merken.

      Ieder kind in Oswen kende de profetie. Ooit zou er een oorlog komen die erger was dan alle andere oorlogen bij elkaar. Een ongekende wreedheid zou het land overspoelen en maar één persoon zou in staat zijn het land te redden.
      Vanaf het moment dat de Raven aanvielen, wist iedereen dat de gevreesde strijd gekomen was. Ze wisten ook dat ze verloren waren. Hoe hard ze zich ook zouden verzetten, de uitverkorene had geweigerd haar taak te aanvaarden en de strijd was al beslist voor hij begonnen was. Men had de moed opgegeven en het land aan de gruwelen van de Raven afgestaan.
      Een paar mensen hadden zich echter niet bij hun lot neergelegd en hadden besloten om te vechten. Hij was een van hen geweest. Een jonge magiër die in zijn ijdele hoogmoed had gedacht de wereld te kunnen redden. Wat had hij het verkeerd gehad. In plaats van de wereld te redden, had hij juist voor het laatste duwtje de afgrond in gezorgd.

      "Ik ben bang." Ondanks dat haar stem niet meer dan een fluistering kon zijn geweest, klonk hij luid in de stilte. Voor heel even werd het verstikkende effect opgeheven, om alleen plaats voor nog meer onrust te maken. De stilte was ook kalmerend geweest. Het was zo makkelijk om niet na te denken over de toekomst.
      "Ik ook," antwoordde hij haar met een kneepje in haar hand. "Ik ook."

      Jazeker, hij had haar gevonden. Het meisje dat hun laatste hoop was geweest. Layla was haar naam. De nacht. Ze was ook als de nacht, net zo ongrijpbaar en net zo fascinerend. Ze reikte verder dan iemand ooit had kunnen vermoeden en met haar bovenaardse schoonheid was ook hij onder haar betovering gekomen.
      Hij was een dwaas geweest. Als een verliefde idioot was hij naar haar toe gegaan en hij had haar niet laten gaan. Het was zijn taak geweest om haar veilig te houden. Hij had haar moeten beschermen tegen de gruwelen, tot zij haar taak zou hebben aanvaard. In plaats daarvan was hij juist degene geweest die haar in gevaar had gebracht.
      Hij had niet doorgehad dat de Raven hem waren gevolgd en hij had ze rechtstreeks naar Layla geleid. Ze hadden hem nog best veel tijd met haar gegund ook. Ruim een maand had hij in haar aanwezigheid mogen verkeren voor ze werden vernietigd. Een maand waarin hij van haar had mogen genieten en waarin hij iedere dag wat verliefder was geworden.

      "Waar denk je aan?" vroeg ze hem terwijl ze zich dichter tegen hem aan vleide.
      Hij zuchtte zacht. "Hoe het anders had kunnen lopen als ik maar was weggebleven." Zijn stem klonk schor van de vele tranen die hij al in stilte vergoten had. Hij had sterk voor haar willen zijn, maar dat was niet gelukt. Zelfs de tranen waren niet onopgemerkt gebleven, aangezien ze haar hand naar zijn wang had uitgestoken en voorzichtig met haar duim de tranen had weggeveegd.
      "Dan hadden we elkaar nooit ontmoet," antwoordde ze. Hij probeerde te glimlachen, zelfs al zou het niet zichtbaar zijn in deze ruimte zonder licht. Het lukte niet. In de verte waren de geluiden te horen van de Raven die de eerste deur neerhaalden en het was allemaal te echt om nog genegeerd te worden. Ze zaten in de val en de Raven wisten het ook.
      "Dan had ik je nooit in mijn armen kunnen houden en had ik nooit geweten hoe je lippen op de mijne aanvoelen," ging ze verder. "Dan had ik nooit de ware schoonheid van een zonsondergang kunnen zien of geweten hoe vlinders in mijn buik zouden aanvoelen. Dan zou ik niet weten wat geluk werkelijk is."
      "Dan zou je nu veilig zijn."