Proloog

“Zara! Kom is naar beneden!” Mijn moeders stem galmde door de leegte van het huis. Ik hoorde haar, maar stopte dwars mijn oortje weer terug en ging verder met mijn schets. Mijn potlood haalde korte, snelle streken over het papier. Vandaag scheen het allemaal niet te lukken. Hoe ik normaal binnen een minuut of 10 een prachtig plaatje had neergezet, zo had ik nu een uur gedaan over een bloemetje. Die nog lelijk was ook. Mijn stemming verwilderde en voor ik het zelf doorhad was het bloemetje veranderd in een prop papier die richting de muur vloog. Net toen ik op wilde staan werd de deur van wat ooit mijn kamer was geweest opengegooid. Mijn blik kruiste die van mijn moeder, haar ogen spuwden vuur. “Jezus man, ik kom al.” Voor ze nog iets kon zeggen glipte ik langs haar door de deur en trippelde de trap af. Mijn blik ging langs de kale muren, de lege kamers. Alles wat ooit mijn jeugd was geweest was weg. Het deed pijn om het huis zo te zien, maar aan toegeven deed ik niet. Ik slikte mijn tranen in en nam de laatste doos in mijn armen, om deze vervolgens in de verhuiswagen te plaatsen. In mijn ooghoeken zag ik nog net hoe de verhuismannen de wagen afsloten, voordat ik zelf in mijn moeders auto stapte.