3.* first meet you...

langzaam sloop ik op hem af. ik liep geruisloos, dus hij hoorde me niet aankomen. ik had geen idee wat ik aan het doen was. niemand wist dat ik hier was. ik had beloofd binnen te blijven... ze hadden me alles uitgelegd, wat ik was en wat er met me gebeurde. mijn hele leven was in een keer in elkaar geklapt. ik kon het nog steeds bijna niet geloven. dit was de eerste keer dat ik jaagde, en ik had geen idee wat ik moest doen. ik liet gewoon mijn instinct zijn gang gaan. opeens hoorde ik onder me iets kraken. ik was op een takje gaan staan. shitt!!! de reusachtige wolf draaide zich om. ik stond aan de grond genageld, te bang om me te bewegen. wegrennen had geen zin meer, ik stond oog in oog met de grootste wolf die ik ooit had gezien. oke, misschien was het niet zo'n goed idee geweest om alleen te gaan jagen, en misschien had ik moeten beginnen met een konijn... opeens sprong de wolf op me af. ik gilde en begon te rennen, maar ik was al te laat. de grote wolf lande bovenop me. ik voelde hoe zijn tanden in mijn kuit grepen, en daarna een verschrikkelijke pijn. plotseling vloog er iets tegen de wolf aan en hij werd van me afgeslingerd. voor me stonden twee reusachtige wolven. ze vochten met elkaar en haalden naar elkaar uit met hun reusachtige klauwen. er ontsnapte een woeste grom uit de bek van de wolf die ik zonet nog als mijn voedsel had beschouwd. hij probeerde naar me toe te sluipen, maar de andere wolf was hem te snel af. ik vroeg me af waarom de andere wolf me beschermde, terwijl ik net had geprobeerd zijn soortgenoot leeg te zuigen. ik krabbelde overeind en schoot ervandoor. toen ik een heel eind weg was, helemaal aan de andere kant van het grote bos, dicht bij het strand, stopte ik pas met rennen. ik plofde neer op zachte zand.

ik weet niet precies hoelang ik daar lag, een uur, misschien twee. opeens hoorde ik achter me een zacht gekraak uit de bosjes komen. er kwam iemand aan. ik stond langzaam op en spurte weg. toen ik net een paar meter was struikelde ik over een stuk drijfhout. ik zag de grond dichterbij komen, en toen werd alles zwart.

ik opende langzaam mijn ogen. boven me zag ik de altijd regenachtige lucht van forks. ik rook het zoute water dus ik was waarschijnlijk nog op het strand, of in ieder geval in de buurt. langzaam kwam ik overeind. overal dansten vlekken in het rond. 'eindelijk wakker?' vroeg een stem naast me. ik keek om. naast me zat de knapste jongen die ik ooit had gezien. knapper dan carlisle, de blonde vampier, knapper dan edward, zijn pleegzoon en ook vampier. hij had een roestbruine huid en prachtige groene ogen. zijn zwarte haar was kort en warrig. hij keek me bezorgd aan. 'hoelang heb ik geslapen?' vroeg ik verdwaasd. 'ongeveer een uur denk ik' zei de knappe jongen. zijn stem was laag en aantrekkelijk. 'hoe, hoe ben ik flauwgevallen?'. ik voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen, want ook al was ik een vampier, er stroomde nog steeds bloed door mijn aderen. niemand wist hoe dat kwam, dat zou mijn lichaam moeten verbruiken, als voedsel. volgens carlisle was ik een half vampier, dat was de enige verklaring... 'je rende voor me weg en toen ben je gestruikeld' zei de jongen, met een grijns op zijn gezicht. 'hoe heet je?'. 'ik ben jacob, en jij?' 'catherine' stelde ik mezelf kort voor. opeens wist ik weer wat er net gebeurd was. ik was gevlucht voor twee enorme wolven, en mijn kuit... ik had bijna niet kunnen rennen, omdat ik in mijn kuit gebeten was. ik keek naar mijn benen. om mijn ene been was een met bloed doorweekt t-shirt gewikkeld. ik keek opzij, jacob zat zonder t-shirt. zijn borst was perfect gespierd, en hij had een geweldig 8-pack. 'waar kijk je naar' vroeg jacob. 'naar jou' zei ik blozend. 'bevalt het' hij klonk plagend, maar zijn ogen staarden in de mijne. 'je bent best wel knap' zei ik blozend. hij lachte, een lage, hele liefe lach. 'ik vind jou ook best wel knap'. toen boog hij naar me toe. shitt!! wat moest ik nu doen? wou ik dit wel? ik kende hem nauwelijks. ik voelde zijn warme lippen op de mijne. al mijn weerstand smolt weg. ik vroeg me af waarom ik zijn bloed niet wou drinken. ach wat maakte het ook uit? ik voelde zijn warme armen om me heen, en sloeg mijn armen om zijn nek. hij opende zijn lippen, en ik rook zijn heerlijke adem. ik weet niet hoelang we daar zaten te zoenen. hij ging met zijn lippen naar mijn nek, om even op adem te komen. ik wilde hier nooit meer mee op houden. ik voelde me voor het eerst in een lange tijd gelukkig... 'de zon gaat onder, het word al laat' fluisterde jacob zachtjes in mijn oor. ik klampte me nog steviger tegen hem aan. 'ik wil niet dat je gaat' fluisterde ik. ik had nou niet bepaald zin om terug te gaan, ze waren vast boos. 'waar woon je?'. waar woonde ik eigenlijk? ik had geen huis. 'ik, ik heb geen huis, ik woon tijdelijk bij dokter cullen en zijn gezin in'. hij sisde, en toen waren zijn warme armen verdwenen. 'wat is er?'. 'je woont bij die bloedzuigers?' vroeg hij op een gevaarlijke toon. 'ja, ze hebben mij gered'. wist hij van het bestaan van vampieren? toen spurtte hij weg. 'wacht!' riep ik, maar hij was al weg. ik begon te huilen, waarom moest mij dit gebeuren.