Who can do the most stupid actions? Game's on

Nadat rol-oog opa me eindelijk had losgelaten liep hij recht op Neve af en keek haar vreemd, maar gefocust aan.
Voorzichtig schoof ze wat naar achteren, hem licht wantrouwend aankijkend. Na wat een paar minuten leken kwam er een bezorgde glimlach op zijn gezicht.
‘Wat is er?’ vroegen Neve en ik tegelijk en meteen keek ze me met een nijdige blik aan waardoor ik niets anders kon doen dan terug grijnzen.
Rol-oog opa liep behoedzaam naar achteren totdat hij weer bij mij stond en boog zo dichtbij dat ik zijn lippen op mijn oor voelde. En zo zacht mompelend dat ik het bijna zelf niet meer kon horen zei hij ‘Vertrouw haar niet… blijf voorzichtig.’ Hij trok zich terug, keek nog een keer verontrustend Neves kant op en liep toen weg.
Redelijk verbouwereerd door het feit dat hij niet één keer ook maar één woord had geschreeuwd en echt alles fluisterde staarde ik hem na.
Net voordat hij de kamer uitliep draaide hij zich om ‘Op die bank kan het meisje slapen, voor de kat zit daar in de hoek een mand en Goodfellow… jouw matras ligt aan de andere kant in de kamer.’ Zei hij en liep toen de kamer uit.
Ik keek naar waar het matras lag en begon te lachen, hij had het matras zo ver mogelijk van Neve vandaan gelegd. Ik keek naar Neve die me nieuwsgierig en afwachtend aanstaarde, ongeduldig zat ze met haar vingers op de leuning van de bank te tikken. Te wachten totdat ik zou vertellen wat rol-oog opa zei.
Natuurlijk zeg ik dan helemaal niets.
Ik keek haar ondeugend grijnzend aan en liep toen naar mijn matras. Om haar te irriteren bleef ik aan deze kant van de kamer zitten.
‘Robin Goodfellow, kom op wat zei hij?’ vroeg Neve nieuwsgierig en lichtelijk geïrriteerd.
Ik sloeg mijn armen achter mijn hoofd en maakte harde snurkgeluiden.
‘Prima!’ riep ze geïrriteerd, ‘Dan zeg je het toch lekker niet! Ik krijg het toch morgen nog wel van je te horen.’ Kwam er nog nijdig uit en hoorde een boel gestommel.
Ik spiekte voorzichtig door mijn wimpers heen om te kijken wat ze aan het doen was en zag ineens boos boven me hangen. Haar arm ging omhoog en voordat het kussen dat ze in haar hand had om laag bracht was ik al opzij gedoken en ontweek het kussen. Met een zachte ‘plof’ kwam het op het matras terecht.
Ze gromde nijdig en in plaats van dat we een leuk kussengevecht hielden (waar ik best wel zin in had) liet ze me achter en klom op de bank en draaide haar rug naar me toe.
Teleurgesteld liet ik me terug op mijn matras vallen ‘Iemand heeft de bokkenpruik opgetrokken zeg.’ Zei ik uitdagend, maar het enige antwoord dat ik terug kreeg was ‘Je had het verdiend als het kussen je zou raken en geen kussen was maar een hard voorwerp.’ En daarna was het volledig stil in de kamer.
Ik haalde een hand door mijn haar en snapte niet haar plotselinge chagrijnige mood. Maar ach, die zou wel weer weggaan.
Ik hoorde haar zachte ademhaling na een tijdje wat betekende dat ze sliep. Dus nu sloot ik ook mijn oogleden en liet met langzaam in slaap vallen door de regelmatige ademhaling van Neve.

Mijn ogen schoten open toen ik voetstappen hoorden. Onmiddellijk sprong ik overeind en greep ik mijn dolken vast, klaar voor de aanval. Ik scande de kamer en zag de voordeur wagenwijd openstaan. Ik rende naar Neve toe, maar…
Neve was er niet! Ze was weg.
Vloekend riep ik Grimalkin die onmiddellijk naast me verscheen.
‘Het waren een paar winterfey die Ed helpen, ze hebben haar meegenomen nog niet zo lang terug.’ Zei hij. Ik knikte, mompelde snel een ‘Dag rol-oog opa tot de volgende keer.’ En rende toen het huisje uit.
In de verte zag ik een figuur op me afrennen.
Het was Neve.
Achter haar aan zaten fey.
Ik sprintte op haar af en mijn bedoeling was dat ik haar behendig vast zou pakken zodat ze samen met mij een andere richting op kon rennen, maar natuurlijk lukte dit niet door een vreemde renbeweging van Neve en we botsten volop tegen elkaar op.
Ik kreunde zacht toen ik voor de zoveelste keer weer werd neergestoken, doordat tijdens de botsing één van haar pijlen uit de koker was gevallen en de huid bij mijn zij doorboorde.
Neve lag bovenop me en ik zag ergens in haar gezicht dat ze dit mijn verdiende loon vond.
Ohh, als dat echt zo is dan krijgt ze nog wel met mij te maken zodra ze veilig is.
Ik snoof en trok ons (ondanks de pijl in mijn zij) snel en behendig omhoog en zette haar weer met beide benen op de grond neer.
Ze trok haar mond open om me flink op mijn kop te geven, maar ik was eerder ‘Deze kant op.’ Zei ik kalmpjes.
Ik trok haar aan haar arm mee en met Edmund en een paar winterfae, die duidelijk onweer boven hun hoofd hadden hangen, renden we naar Grimalkin die al klaar stond om ons naar de dichtstbijzijnde doorsteek te brengen.
Mijn arm werd met een ruk naar achteren getrokken waardoor mijn vaart een klein beetje werd verminderd.
‘ROBIN!’ riep Neve woest, ‘Waar gaan we naartoe? We kunnen ze niet uitrennen!’
Ik hoorde dat ze al een beetje buiten adem was en dat ze gelijk had. We konden ze niet uitrennen, Neve kan niet zo snel rennen als ik en ook al zou ze dat kunnen, ik heb nog steeds die pijl in mijn zij en ben dus trager. Maar Grimalkin zou ons veilig naar de doorsteek brengen, had hij me verzekerd.
‘Haarbal heeft een plan!’ zei ik en ik voelde hoe Neves arm oncontroleerbaar aan het trillen was.
Net op het moment dat ik achterom wilde kijken om te kijken waarom ze zo trilt, struikelde Neve over een tak. Ik greep haar snel steviger vast en trok haar weer overeind, maar ze hing slap aan mijn arm en leek niet in staat om weer zelf te staan laat staan doorrennen.
Redelijk geschokt door Neves levenloze lichaam schoof ik een hand onder haar knieholte en legde mijn andere hand op haar rug en tilde haar zo op.
Achter me hoorde ik hoe Edmund en zijn knechtjes dichterbij kwamen, dus ik nam een short cut door over een paar struiken te springen en door een paar dichtbij elkaar staande bomen te rennen.
‘Neve?’ vroeg ik zacht.
Geen reactie, haar lichaam net zo levenloos als net.
Hoe kon dit?
Ik checkte kort haar lichaam op verwondingen en zag een mesje in haar schouder.
Ik vloekte kort en probeerde haar dwingend wakker te schudden.
‘Verdomme Neve, ik dacht dat ik de enige was die domme dingen deed.’ Zei ik met een kleine grijns die helaas werd beantwoord met stilte van Neves kant.
Ik sprintte nog wat harder toen ik gele ogen in de verte zag oplichtten.
Toen ik de gele ogen had bereikt had ik geen seconde de tijd gekregen om te kijken of Neve al langzaam wakker werd, want de kat zei ‘Deze kant op.’
Ik volgde de gele ogen totdat we bij een soort ruïne waren aangekomen. De kat dook door een kleine opening in de zijkant van de ruïne, dus ik rende er ook naartoe. Ik probeerde erdoorheen te stappen met Neve in mijn armen maar het ging niet we waren te breed samen.
Ik hoorde Ed vanaf hier alweer naar zijn knechtjes schreeuwen en wist dat ik niet veel tijd meer had.
Ik legde Neve voorzichtig op de grond neer.
‘Haarbal?’ vroeg ik, omdat er iemand moest zijn die aan de andere kant van de ruïne op Neve moest letten.
Gele ogen doken naast Neves hoofd op, ‘Schiet op Goodfellow we hebben niet alle tijd van de wereld.’ En daarna verdwenen ze weer.
Voorzichtig duwde ik Neve door de veel te smalle opening van de ruïne en alsof de haarbal mijn gedachten kon lezen trok hij haar het laatste stukje verder zijn kant op zodat ik er ook doorheen kon.
Ik was net door de smalle opening geklommen toen Edmunds hoofd tevoorschijn kwam.
Mijn gezicht betrok ‘Nou zeg, kun je even aan de kant gaan? Ik probeer te genieten van het uitzicht ja.’ Zei ik nep walgend met een spottende grijns.
Zijn zwaard schoot naar binnen, maar ik blokte het op het laatste moment met mijn dolken.
‘Sorry Ed, we zien elkaar snel weer oké.’ Zei ik nep medelevend.
Ik gaf hem en kushandje grijnsde kort en draaide me toen om, om Neve weer op te tillen en zag verderop in de ruïne een trap staan. Ik zag de haarbal nergens meer, maar ik had het gevoel dat we die trap op moesten dus dat is precies wat ik deed. Eenmaal bovenaan de trap zag ik schuin tegenover me 2 soort stenen palen.
De kat verscheen plotseling weer naast me ‘Dat is de doorgang, tussen die palen. En ik zou maar opschieten als ik jou was, want het ziet ernaar uit dat Edmund zich naar binnen heeft weten te wurmen.’ Zei hij terwijl hij tussendoor aan zijn poot likte.
Mijn blik gleed naar de ingang en inderdaad, Edmund probeerde alleen nog de rest van zijn onderlichaam door de opening te wurmen en toen ik weer terug keek naar waar de kat eerst zat zag ik dat die weer was verdwenen.
Ik keek even kort naar Neve die nog steeds levenloos in mijn armen lag.
Ik glimlachte lichtjes ‘2 dingen Neve, voor het geval je dit toch nog hoort. 1. Ik weet dat rol-oog opa een beetje rollerig is maar zo snel hoefde je nu ook weer niet van zijn huis te vluchtten, hij doet je echt geen pijn hoor,’ Zei ik licht plagend terwijl ik Edmund uit mijn ooghoeken overeind zag krabbelen. ‘En het feit dat je zo in mijn armen ligt zal ik je nooit laten vergeten hoor.’ Grinnikte ik.
Ik rende tussen de paaltjes door net op het moment dat Edmund zijn zwaard in mijn rug wilde steken, maar miste. Even werd alles zwart en toen kwamen we op een open veld ergens in het Wyldwoud terecht.
Meteen legde ik Neve neer en draaide me om, om me voor te bereiden op Edmund en zijn knechtjes maar in plaats van dat ik hun zag, zag ik de haarbal tevoorschijn komen en keek hem verbouwereerd aan.
De kat ging verveeld op het gras zitten ‘Terwijl jij zo druk bezig was met een babbeltje met Neve te houden heb ik ervoor gezorgd dat de doorsteek is afgesloten meteen nadat jij er doorheen bent gekomen. Edmund is niet in staat om deze doorsteek weer te openen, dus voor nu zijn we veilig.’
Ik knikte opgelucht en draaide me meteen naar Neve toe.
‘Ik tel tot drie en dan trek ik het mesje uit je schouder oké?’ vroeg ik.
Ik kreeg geen antwoord terug en dat beschouwde ik als een ja, sowieso heeft ze geluk want dit soort dingen doen minder pijn als je bewusteloos bent.
‘1…’ ik krulde mijn vingers voorzichtig om het mesje,
‘2…’ mijn andere hand legde ik nu op haar schouder zodat haar lichaam op de grond zou blijven liggen.
‘3.’
Ik trok het mesje er met een ruk uit en bloed begon met een flinke hoeveelheid uit haar schouder te gutsen. Snel begon ik haar schouder te behandelen en nadat zij was opgelapt was het mijn beurt.
Ik trok de pijl uit mijn zij en hield een kreun in. Ik trok mijn shirt uit en hing het over een boomstam ergens dicht in de buurt en begon mijn wond in te smeren met een zalfje aangezien ik toch snel genees en de wond niet zo erg was. Ik goot wat water over mijn shirt uit een klein plasje dat dicht in de buurt op het gras lag zodat het bloed uit mijn shirt kon gaan.
Hmmm, nu moet ik dus wachten op Neve tot ze wakker is en tot mijn shirt droog is.
Terwijl haarbal weer een hele wasbeurt hield ging ik in een kleermakerszit naast Neve zitten.
Net toen ik een vuurtje wilde maken schoot Neve onverwachts naar adem happend overeind en aangezien ik dicht naast haar zat kreeg ik dat te verduren met een kopstoot.
Neve greep met beide handen naar haar voorhoofd en liet zich weer achterovervallen, nog steeds zwaar ademend.
Ik schudde lachend mijn hoofd ‘Zeg ik weet ook wel dat je blij bent om me weer te zien, maar dan hoef je me nog geen kopstoot te geven hoor.’ Grinnikte ik en was stiekem opgelucht dat ze tenminste weer wakker was en er dus niets al te ernstig met haar aan de hand is.
Ze had haar handen voor haar gezicht, maar ik zag hoe ze met één oog tussen haar vingers spiekte en me nijdig aankeek.
God wat kon zij af en toe makkelijk te plagen zijn zeg, bedacht ik me vrolijk.