4 - Manchester

@Luke5SOS @Calum5SOS Bookwurm.

[Picture]

@FlorenceK Not even all of the stars combined could light up the galaxy like your smile does.

@Calum5SOS You are one of those people other people write songs about.

De andere jongens in de tourbus hadden het al lang geleden opgegeven hem te vertellen dat hij zijn boek moest wegleggen en moest gaan slapen. Ze hadden inmiddels wel door dat hij toch niet naar hen zou luisteren. “One more chapter!” was vaak zijn protest geweest. Natuurlijk bleef het nooit bij dat ene hoofdstuk en had hij uiteindelijk het hele boek uitgelezen. Het was dan slechts een kwestie van tijd vooraleer hij alweer een nieuw boek had gekocht om te verslinden.
      Ook vannacht lag hij weer in zijn bed met een boek boven zijn hoofd. Het gordijntje was dicht zodat hij het gedempte licht in zijn kleine “slaapkamer” aan kon laten. Zijn ogen voelden moe aan, maar tijdens het lezen negeerde hij dat gevoel. Als hij nu zou stoppen zou hij toch niet kunnen slapen omdat hij wou weten hoe het verder ging. Eigenlijk was het een soort van vicieuze cirkel.
      Hij werd echter bruut uit zijn andere wereld getrokken door zijn telefoon die enkele keren agressief bromde. Het scherm lichtte op om aan te tonen dat hij een nieuw bericht had. Wie stuurde er op dit uur van de dag nog sms’en? Met een zucht plooide hij dan ook snel het hoekje van de bladzijde om zodat hij zich zou herinneren waar hij gebleven was. Nadat hij het boek aan de kant had gelegd nam hij zijn telefoon van het matras.

Florence: Can I call you?

Calum: No. I’m sleeping.

Nog geen seconde later verscheen haar naam over de breedte van het scherm en begon het ding opnieuw te trillen. Haast automatisch krulden zijn mondhoeken omhoog in een luie glimlach. Het was best vreemd. Hij kende haar nu ongeveer twee maanden en ze waren zo goed als onafscheidelijk. Hij mistte haar dan ook echt wanneer hij haar niet fysiek kon zien.
      ‘Liar!’ beschuldigde Florence hem haast meteen toen zijn vinger op het groene icoontje had geklikt. Man, wat voelde het goed haar stem te horen. Ook al was het dan over de telefoon. ‘You’re not asleep at all!’ Hij kon een zacht lachje niet onderdrukken. Op het moment hield hij niet eens rekening met de andere drie jongens die waarschijnlijk wel aan het slapen waren.
      ‘Obviously not. Maybe you just woke me up with that text!’ Het lacherige ondertoontje in zijn stem verraadde natuurlijk al dat hij helemaal niet aan het slapen was geweest. ‘I bet you were still awake then.’ Het meisje geloofde hem helemaal niet. Ze mochten elkaar dan wel nog niet zolang kennen, maar ze wist ondertussen wel dat hij haar graag voor de gek hield. Dit zou vast en zeker geen uitzondering zijn.
      ‘Why did you call me anyway?’ Hij negeerde haar beschuldiging en ging wat verliggen in zijn bed. Buiten zijn zachte gepraat was het helemaal stil in de bus. Af en toe kon hij wel het geluid van voorbij rijdende auto’s horen. ‘Don’t know. Just wanted to hear your voice I guess…’ Haar stem klonk zacht en onzeker. Alsof ze bang was dat ze zonet iets heel erg dom had gezegd.
      Calum’s hart maakte een sprongetje bij het horen van haar bekentenis. Hij was dus niet de enige die dat gevoel had. ‘I saw your tweet.’ Zijn naam werd nergens vermeld, maar om de één of andere reden wist hij dat het over hem ging. Wie kon er zeggen dat zijn favoriete auteur iets over hem schreef? Ze verspilde haar prachtige woorden aan hem. Woorden waar hij keer op keer verliefd op werd.
      ‘I saw yours too,’ was haar antwoord. Ze had ook de foto gezien die Luke had getweet. Niet dat ze hem direct volgde, maar misschien stalkte ze Calum een beetje. Een heel klein beetje maar. ‘Only one more week, right?’ Het was echt belachelijk hoe hard hij daar naar uitkeek. Het moment waarop ze in dezelfde stad zouden zijn en elkaar weer zouden kunnen zien. Ze zouden twee dagen hebben in Manchester vooraleer hun wegen elkaar weer zouden scheiden.
      ‘Yeah. Can’t wait.’ Hij kon nog net niet de glimlach in haar stem horen. ‘Go get some sleep. We’ll both need it.’ Hij zou het zich tijdens het volgende concert zeker beklagen als hij nu niet snel zou gaan slapen. En natuurlijk zou hij ook een preek krijgen van de andere jongens. ‘Okay. Good luck with your concert rockstar. See you in a few days.’ Florence had het heel wat minder zwaar omdat ze gewoon wat promo aan het doen was voor haar nieuwe boek.
      ‘Sweet dreams,’ antwoordde hij nog zachtjes. ‘Shut the fuck up Calum, some people are trying to sleep here!’ Het was overduidelijk Michael die er nu wel genoeg van had. Het enige wat Calum nog kon doen was zachtjes lachen om de uitbarsting en dan maar gewoon zelf proberen om de slaap te vatten.

De punt van de blauwe balpen kribbelde over het nog lege blad heen. Het zou één van de vele bladeren in het notitieboekje worden die stonden beschreven met woorden. Woorden die later misschien in een boek zouden verschijnen. Of woorden die alleen voor de auteur bestemd waren. Woorden die niemand anders misschien ooit zou lezen. Gedachtes, maar ook volledig nieuwe werelden.
      Florence hield ervan om gewoon een gezellige koffiebar uit te kiezen, aan een tafeltje te gaan zitten en dan gewoon beginnen met schrijven. Het was niet altijd even productief, maar ze kwam er tot rust. Een simpele manier om haar chaos van een hoofd weer op orde te stellen. Zoveel onafgemaakte verhalen dwaalden door haar hoofd waardoor het soms even teveel werd. Soms waren de frustraties zo groot omdat ze op een bepaalde plek vastzat. Plekken zoals deze lieten haar die stress even vergeten.
      ‘Excuse me, is this seat taken?’ Haar pen schoof nog net niet uit over het hele blad. Dat Australische accent zou ze overal herkennen. Blijkbaar was ze tijdens het schrijven gewoon vergeten op wie ze ook alweer zat te wachten. ‘Calum!’ rolde er vrolijk over haar lippen heen terwijl ze razendsnel overeind schoot. De jongen kon nog net op tijd zijn handen uit zijn broekzakken trekken om zijn armen om haar heen te sluiten. Anders waren ze waarschijnlijk op de grond gevallen.
      ‘Not so loud, I don’t want to get mobbed!’ Het had hem heel wat moeite gekost om onopgemerkt tot bij de koffiebar te geraken. Al was het natuurlijk wel de moeite. ‘Sorry!’ Florence liet hem weer los, maar de brede glimlach op haar gezicht bleef zichtbaar. ‘I’m just really happy to see you,’ voegde ze er daarna nog aan toe. Op het tafeltje achter haar lag haar notitieboekje nog steeds open, maar dat leek ze compleet vergeten te zijn.
      ‘You are?’ Voor Calum was het allemaal nogal surrealistisch. Amper twee maanden geleden was ze slechts een naam voor hem. Iemand waarvan hij alleen wist hoe ze haar woorden gebruikte. Nu kon hij niet anders dan glimlachen wanneer hij haar zag en fuck, zijn maag voelde iedere keer zo vreemd! ‘Of course I am!’
      Voordat hij er erg in had, had hij zijn hand tegen haar wang geplaatst. Zijn vingers streelden zachtjes over haar huid heen. De drang om zijn lippen gewoon tegen die van haar te drukken was zo groot, maar hij wist dat het een fatale zet zou zijn. Er zou vast iemand een foto maken en hij wou gewoon nog even van de rust genieten vooraleer de bom zou barsten.
      ‘Let’s get out of here, yeah? Explore lovely Manchester,’ stelde hij aan haar voor. Na een kort knikje draaide Florence zich om zodat ze vlug haar spullen bij elkaar kon rapen. Eenmaal buiten aarzelde de Australiër niet om haar hand in de zijne te nemen. En je hoorde haar niet klagen.

@FlorenceK Suddenly the world seems a lot more beautiful.

[Picture]

@5SOSupdates Calum was spotted in Manchester with a girl! Who is she?