2 - Literary Magician

‘You look like you’ve just seen a ghost mate.’
      Had hij ook maar enig woord gehoord van wat Ashton had gezegd? Nope. Het was alsof iemand hem had opgesloten in een bubbel waardoor hij niets meer van de buitenwereld kon horen. Alsof hij de enige aanwezige was. Zijn stilzwijgen deed de oudere jongen dan ook fronsen. Normaal gezien zou hij al lang een gevat antwoord van Calum gekregen hebben. Toen dat niet leek te gebeuren kon hij alleen maar verbaasd zijn.
      ‘Calum?’ De bassist leek helemaal op te gaan in wat er op het scherm van zijn telefoon stond. Hij kon de woorden niet lezen vanop een afstand. Hij had tenslotte zijn bril niet op. Het enige wat hij kon zien was Twitter. Toen hij na enkele seconden nog steeds geen antwoord kreeg van zijn bandgenoot, haalde hij zijn schouders kort op. ‘Fine, just ignore me then you little shit. I’m out.’ En met die woorden wandelde Ashton het appartement uit om zich aan zijn dagelijkse jogroutine te houden. Tegen de tijd dat hij terugkwam zou Calum vast en zeker wel terug normaal zijn.
      Ergens begon Calum zich af te vragen of hij de woorden op zijn scherm wel echt zag. Of het geen gemene illusie was omdat hij diep vanbinnen iets heel graag wou. Maar hoe vaak hij ook met zijn ogen knipperde, de melding bleef er gewoon staan.

FlorenceK started following you.

Hij wist goed genoeg dat het het meisje uit de boekenwinkel was. De schrijfster waarvan hij zowat ieder boek verslond in een tijdspanne van twee dagen. Het meisje aan wie hij na enkele minuten al de liefde had verklaard. Ze wist dus duidelijk wel wie hij was, anders had ze hem niet zo snel gevonden op Twitter. Maar wat moest hij nu doen? Na zijn domme opmerkingen had hij haar blijkbaar niet afgeschrikt.
      Zijn duim zweefde boven het “follow” knopje, maar hij aarzelde. Zou het wanhopig overkomen als hij haar onmiddellijk terug zou volgen? Dat wilde hij namelijk niet. Hij was helemaal niet wanhopig! Oké, misschien wel een beetje. Maar dat hoefde niemand te weten!
      Het boek dat hij enkele dagen geleden gekocht had staarde hem aan vanop het salontafeltje. Met moeite had hij zich een beetje kunnen inhouden waardoor hij het nu nog niet had uitgelezen. Ashton had alleen maar lachend zijn hoofd geschud toen hij hem het appartement binnen had zien wandelen met een boek onder zijn arm. Niet dat hij er zich veel van had aangetrokken.
      De woorden die ze had neergeschreven hadden hem weer helemaal in het verhaal gezogen. Alsof hij zich bij het openslaan van de kaft al niet meer in Los Angeles bevond. Het leek alsof hij gewoon in de wereld die zij gecreëerd had kon rondwandelen. Zo echt voelde het. Niemand leek ooit te begrijpen hoe hij zichzelf zo kon verliezen in iets wat niet eens bestond.
      Met een diepe zucht richtte hij zijn ogen weer op het scherm van zijn telefoon. Daar stonden nog steeds dezelfde woorden te lezen. Wou hij haar nu volgen of niet?

You are now following FlorenceK.

Zijn duim had slechts een fractie van een seconde contact gemaakt met het scherm. Het ritme waaraan zijn hart tekeer ging kon men bijna abnormaal noemen. Maar waarom voelde hij zich zo? Hij kende haar niet eens, had haar slechts één keer in een boekenwinkel gezien. Hij wist nu hoe ze eruit zag, maar ze hadden niet eens fatsoenlijk met elkaar gepraat. Al had zij het natuurlijk wel geprobeerd, maar dat was bij hem wel fout gelopen met zijn domme antwoorden.
      Hij besloot om Twitter gewoon af te sluiten en te zien wat er verder zou gebeuren. Als er überhaupt al iets zou gebeuren. Misschien volgde ze hem gewoon omdat hij haar boek had gekocht. Gewoon, om vriendelijk te zijn.

In de dagen die daarna volgden werd het al snel duidelijk dat Florence hem niet gewoon volgde om vriendelijk te zijn. De eerste keer dat hij daar bewijs van kreeg was toen hij ’s avonds in zijn bed lag. De kamer was donker en hij zweefde tussen het stadium van wakker zijn en in slaap vallen. Totdat zijn telefoon een luid brommend geluid maakt op zijn nachtkastje. De protesterende kreun die daarna de kamer vulde maakte al gauw duidelijk dat Calum nu terug helemaal wakker was.
      Blindelings tastte hij met zijn hand over de oppervlakte van het nachtkastje tot hij uiteindelijk zijn telefoon voelde. Het felle licht waarmee het scherm oplichtte verblindde hem nog net niet. Met wat moeite kon hij zien dat het een Twitter notificatie was die hem uit zijn gelukzalige roes had gehaald. Zijn duim klikte dan ook langzaam op de notificatie.

Florence: So, how is it going with the book? (:

Hij had niet veel meer nodig om te weten dat het bericht afkomstig was van Florence. Nu ze elkaar volgden konden ze natuurlijk privé-berichten naar elkaar sturen. Iets wat in zijn hoofd nog niet was opgekomen. Maar daar dacht zij natuurlijk anders over.
      Opnieuw aarzelde hij om met zijn vingers het scherm aan te raken zodat hij een antwoord kon typen. Deze keer kon hij beter eens goed nadenken over zijn woorden voordat hij er weer iets stoms uitgooide. Straks zou ze nog denken dat hij echt niets beters kon verzinnen. Dat was ergens ook wel waar, maar die indruk mocht ze gewoon niet krijgen.
      Na enkele minuten begon hij dan toch te typen met het virtuele toetsenbord op zijn scherm. Zorgvuldig koos hij ieder woord uit, in de hoop deze keer niet als een idioot over te komen.

Calum: Really good, actually. Haven’t finished it yet but I love it so far!

Dat klonk redelijk goed, toch? Snel drukte hij op het pijltje waardoor zijn bericht verzonden werd. Het was alsof hij al die tijd zijn adem had ingehouden en dat nu pas besefte. Een diepe zucht klonk dan ook toen hij eindelijk de lucht uit zijn longen liet ontsnappen. Al snel verscheen er dat ze zijn bericht gelezen had, dat maakte hem alleen nog maar zenuwachtiger.
      Eigenlijk was het best idioot nu hij er zo over nadacht. Hij was aan het stressen over het zenden van een bericht naar iemand die hij amper kende. Wat maakte het uit wat hij tegen haar zei? Het was gewoon een simpel gesprek en daar moest hij zich echt geen zorgen over maken. Zijn lichaam dacht daar echter helemaal anders over.

Florence: Glad to hear that! It’s a bit different from what I usuall write so I thought that people might find it less interesting.

Calum: Are you kidding me?! This one is just as good as the others!

Vanaf dat moment was de trein vertrokken. Het bleef niet bij die ene, nachtelijke conversatie. Stiekem vond Calum het wel leuk om met haar te praten. Ook al was het dan online. Het was beter dan niets. Natuurlijk keek Ashton soms wel vreemd op wanneer hij weer eens lachend achter zijn telefoon zat, maar de oudere jongen leek er zich verder geen vragen bij te stellen. Of hij wilde er gewoon niet in verwikkeld geraken. Waarschijnlijk was dat de reden.
      Hij vond het gewoon leuk dat hij gewoon met haar kon praten. Zij trok haar neus tenminste niet op wanneer hij over de boeken die hij gelezen had begon. Niet dat hij het überhaupt zou kunnen zien wanneer ze dat wel deed… Hij vertrouwde er gewoon op dat ze oprecht was. Hun conversaties konden over van alles gaan en al snel voelde het gewoon vertrouwt aan. Zo makkelijk.

Florence: So, you’re famous. Never thought I’d bump into 5 Seconds Of Summer’s bassist…

Calum: You’re one to talk.

Florence: Me? Famous? As if! ‘M pretty sure you’re the only one that reads my books.

*

Calum: I’m stuck. ):

Florence: What? Where?

Calum: No, not like that you idiot! I’m stuck with a song.

Florence: How was I supposed to know that when you don’t give me any context! ):

Calum: I don’t know, you’re supposed to be the literary magician here! Don’t you feel that sort of things? (;

Florence: You’re so funny.

Calum: I try!

*

Florence: Stop texting me in the middle of the night!

Calum: I thought you liked my texts. ):

Florence: I do. But not when it’s 3 in the morning. Do you even sleep?

Calum: I want to see you again.