Chapter 7 | Belle's Pov

Belle's Pov

Na onze les Verweer Tegen De Zwarte Kunsten gingen we met zijn vieren naar het verboden bos om te gaan picknicken, we zochten een lekker zonnig plekje op en Hermione toverde een groot wit met rood kleed op het gras, "Wat gaan we eten?" vroeg Ron "Ik heb echt zin in croissantjes", "Hmm ik ook" antwoordde ik en met een zwiep van mijn toverstok stond er een schaal vol met croissantjes op het kleed, "Lekker" zei Hermione, "Ik heb ook wel zin in broodjes met aardbeien", "En een fles boterbier" zei Harry en binnen een paar minuten stond het hele kleed vol met lekker eten en drinken.

"Interessante les he?" begon Hermione "Vertel mij wat! ik kreeg zowat een hartaanval van die spin!" zei Ron, "Harry waarom moesten we van Proffesor Lupos nou opeens stoppen toen jij nog niet eens wat begonnen?" vroeg ik aan Harry, "Uhm..." mompelde hij "Ik denk dat Professor Lupos bang was dat hij in Jeweetwel zou veranderen..." zei Harry "En was jij dat ook?" vroeg Hermione "Ik denk het wel ja..." mompelde Harry onzeker, op dat moment hoorden we opeens iemand schreeuwen; "Hoe durven jullie mij zo voor gek te zetten!" geschrokken keken we om en zagen Jo op een heuveltje staan, ze kwam richting ons gerend, verbaast keken we elkaar aan. Toen ze recht voor ons stond richtte ze haar toverstok op Ron die schrok "Jij... Wezel! Spreek!" riep ze "Euhm... nou..." begon Ron "Ach je weet het niet... Wat jammer nou, ik had het graag gehoord!!" zei ze, nu werd ik boos "Je bent net als je vader! Ook altijd maar boos en gemeen! En als iemand iets verkeerds zegt dan kan je daar totaal niet tegen!" begon ik, "Oh ja joh? Ik heb jou anders nooit horen praten over je vader!" Riep Jo, toen ze dat zei kromp ik ineen; ik weet niet wie mijn vader is... Jo grijnsde, "Jij gemeen kind! Hoe durf je zo te doen tegen Belle!" schreeuwde Harry boos en in paniek. "Hoe durf ik? Hoe durf jij! Hoe durven jullie allemaal mij voor gek te zetten!" schreeuwde Jo uit. Ik was weer een beetje bijgekomen en stond op, nu zal ik haar eens laten zien wie hier de baas is "Ach joh, iedereen weet dat jij verliefd bent op Draco! Dat kun je wel zien. Als je wilt kunnen we iedereen wel even inlichten?!" zei ik uitdagend. Nu kropt zij in elkaar, "Ha, nu is ze stil! Zie je wel. Laat ons gewoon met rust oké? Dat zou het fijnst zijn. Ga maar lekker naar je pappie toe, of ben je bang voor de terugweg, want stel dat je een grote zwarte hond ziet die toevallig Sirius Black is!" zei Harry fel. Nu was Jo echt boos, ze liet een paar stenen omhoog vliegen en hield ze recht boven mijn hoofd, het gebeurde in minder dan een seconde en voor dat ik het wist lag ik op de grond met allemaal stenen over me heen, er was één op mijn borst gekomen en ik kreeg geen lucht, paniekerig probeerde ik de stenen van me af te halen en ik voelde dat ik alweer beter kon ademen, Hermione, Ron en Harry waren bezig de stenen van mij af te tillen en toen ze ze er allemaal hadden lag ik geschrokken op de grond. "Gaat het?" vroeg Hermione bezorgt, "Uhm ja ik denk het wel..." mompelde ik nog steeds geschrokken, "Die meid heeft echt hulp nodig" zei Ron nijdig "Ja inderdaad maar laten we nu eerst maar naar Madame Plijster gaan" zei Ron.

Jo stond nog steeds naar ons te kijken, ze lachte gemeen en keek zelfvoldaan, Harry liep op haar af en pakte zijn toverstok, de blik in Jo's ogen zei dat ze dit niet zag aankomen, Harry zette de punt van zijn toverstok tegen haar keel aan, "Ik kan dit net zo goed gebruiken" zei Harry. Om haar angst te verbergen begint Jo te lachten, "Oh kom op zeg, probeer nou niet te doen alsof je niet bang bent" zeg ik, "Bang? Ik? waarom zou ik? Het is niet dat hij iets gaat doen, daarvoor is hij veel te bang dat hij met mijn vader te maken krijgt" antwoordde Jo grijnzend. Zo liet Harry niet over zich heen lopen, hij duwde zijn toverstok nog dichter tegen haar keel aan en siste, "Wat jou pappie van mij vind kan me al lang niks meer schelen", langzaam haalde hij zijn toverstok van haar keel af en deed een paar stappen terug. "Jou pappie kan je niet meer helpen he? Vervelend zeg", Harry keek haar geschrokken maar tegelijkertijd boos aan. Ik stond op en liep op haar af "Nu moet echt je mond houden of anders krijg je deze jampot mooi op je kop" zei ik boos, "En daar moet ik bang voor zijn? een jampot?" zei Jo sarcastisch, "Ja eigenlijk wel ja, het lijkt me niet zo fijn op dat op je hoofd te krijgen, of wel soms?" antwoorde ik, "Ja want dat ga je ook echt doen" zei Jo "Ja, dat ga ik zeker doen" ik pakte de jampot op, gooide hem en met een boog vloog hij naar haar hoofd, pats! klonk het en de jampot was tegen haar hoofd aan kapot geslagen...