Hoofdstuk 1.2

‘Meneer Brevig, meneer Cowles en jij,’ met een uitgestoken wijsvinger en samengeknepen ogen staat de directeur ons al op te wachten voor de ingang van het schoolgebouw. Voordat ik een plekje had gewonden om de auto te parkeren had Angelo de meneer al opgemerkt; met zijn beide handen in zijn zij geleund tegen de deurpost. Zijn gezichtsuitdrukking was alles behalve vriendelijk, dat was van een afstandje al te zien. ‘Jullie mogen alle drie met mij meekomen.’
Ik wiebel kort met mijn wenkbrauwen naar de jongens, waarop Dan een pruillipje trekt en we de achtervolging inzetten. Slechts twee gangen door en we staan al voor het kantoor van meneer Brown.
‘Kom jij eerst maar mee,’ zegt de man als hij Dan op zijn schouder tikt. zwijgend lopen ze samen het kantoortje in, waarop de deur achter ze dichtvalt en Angelo en ik alleen achterblijven op de gang.
‘Waarom heb ik nu heel sterk het gevoel dat we het gevangendilemma van economie nu in real life tegenkomen?’ vraagt hij. ‘Dat onze toekomst, onze straf dus, echt afhankelijk is van wat we straks alle drie gaan zeggen. Of we gaan bekennen of ontkennen.’
Ik grijns en knik. Ik ben benieuwd wat voor een straf onze school nu weer voor ons in petto heeft, want vaak zijn ze hier niet zo goed in gepaste straffen bedenken. Dan had een keer een hele schooldag van acht uur gespijbeld en moest als straf een half uur nablijven.
De deur zwaait open en Dan stapt alweer naar buiten. Hij kijkt ons kort aan en rolt met zijn ogen. ‘Angelo,’ zegt de directeur en Angelo volgt de man naar binnen.
‘En?’ vraag ik nieuwsgierig aan Dan nadat de deur gesloten is.
Hoofdschuddend kijkt hij me aan met een grijns rond zijn smoel. ‘Wacht maar af.’
Lang hoef ik niet te wachten, want de deur gaat alweer open. Angelo komt met een ongelovige blik naar ons toe en kijkt Dan aan. Die hoor ik hardop lachen.
Het is mijn beurt. Ik stap de drempel over en sluit de deur van het kantoor achter me. Meneer Brown zit me vanachter zijn bureau op te wachten, met zijn handen in elkaar gevouwen. Ik weet niet wat ik van dit gesprekje moet verwachten. Een preek? En waarom stonden Dan en Angelo dan zo te lachen?
Ik zet me schrap als de directeur zijn mond opent: ‘Luke, jongen. We verwachtten je al op school vandaag.’ Zwijgend knik ik. ‘En toen kwamen jullie uiteindelijk aan met zijn drieën, veel en veel te laat uiteraard.’ Ik wil mijn, of onze, verontschuldigingen aanbieden, maar de man vervolgt: ‘We kunnen genoeg passende straffen bedenken, maar omdat jullie nu niets wat tegenstand betreft nodig moeten hebben heb ik besloten jullie geen straf te geven. Jullie hebben jullie tijd goed nodig voor het voorbereiden van jullie examens en jullie moeten natuurlijk wel met vlag en wimpel slagen.’ Ik knipper een paar keer met mijn ogen terwijl de snelle monoloog verder gaat: ‘Ik hoef geen excuses of verklaringen waarom jullie niet op tijd in de klas zaten, ik geloof jullie wel. We hebben vertrouwen in jullie, maar schiet wel op met naar de les gaan. Nu.’
Hij maakt een handgebaar naar de deur en het duurt even voordat ik doorheb wat hij daarmee bedoelt. ‘Nou, eeh, bedankt, hè?’ stamel ik nog voordat ik me op mijn hielen omdraai en de ruimte uit loop. Ik glip door de deur, waarna ik Dan en Angelo op de gang zie staan.
Angelo komt naar me toe met een uitgestoken vuist. Ik tik er tegenaan met de mijne en ik hoor Dan vragen: ‘Zullen we vaker op vakantie gaan?’
Grijnzend knik ik. ‘En dan blijven we gewoon nog een paar uurtjes extra weg. Alles mag van Brownie.’
‘Het is nog een halve minuut tot de pauze,’ meldt Angelo dan, nadat hij een blik op zijn mobiel heeft geworpen. ‘Oh, en je vriendinnetje vraagt waar we zijn.’ Dat laatste richt hij op Dan, waarmee hij zijn vriendin Miriana bedoelt.
‘Oeps,’ uit Dan waarna hij zijn hand in zijn broekzak stopt en er zijn telefoon uitvist. ‘Oh ja. Sorry,’ zegt hij nadat hij het toestel heeft ontgrendelt.
Ik wil mijn mond openen om te reageren, maar de bel gaat. Het startsein voor de drukte is gegeven. Overal om me heen hoor ik stoelen schuiven in lokalen, waarop deuren openvliegen en de gangen in no time van leeg - op ons na - tot overvol raken. Leerlingen van allerlei soorten en maten drammen zich door de menigte, wurmen zich langs anderen naar hun favoriete plekken om de pauze door te brengen.
‘Ik moet nog even naar mijn kluisje,’ roep ik Dan en Angelo toe om boven de herrie uit te komen en me verstaanbaar te maken, ‘gaan jullie maar vast naar buiten.’ De pauzes brengen we bijna altijd buiten door, bij een picknicktafel, bij de auto of ergens anders. Of we gaan naar het muzieklokaal als Dan daar wat langer moet of wil blijven of moet oefenen. In de kantine zijn we zelden te vinden.
‘Nee, we wachten wel,’ antwoordt Angelo, ‘we lopen er toch langs.’
We lopen naar mijn kluisje, dat niet ver van het kantoor van meneer Brown is. Als ik ijn goede boeken in mijn tas heb gestopt, het deurtje dichtdoe en me omdraai naar mijn vrienden, merk ik de ogen op die op me gericht zijn. Ze horen bij een meisje met haar haren samengebonden bovenop haar hoofd. Ze blijft me aankijken terwijl ze door de gang langs ons loopt en mijn ogen volgen haar ook terwijl ze loopt. Als ze uit het zich is, richt ik me weer op mijn vrienden en haal mijn schouders op.
‘Wat?’ vraagt Dan.
‘Oh. Iemand keek me aan...’ Dan en Angelo kijken me kort aan met gefronste wenkbrauwen, waarop Angelo zich gauw omdraait en zijn blik over de mensen laat glijden. ‘Wie? Waar? Een meisje?’
Ik knik als hij me weer terug aankijkt. ‘Maar ze is alweer weg.’
Angelo doet alsof hij moet huilen en ik lach. Dan lopen we naar buiten vinden een lege picknicktafel en ploffen daar neer. Vlak voor de pauze voorbij is, stopt de schoolbus op de parkeerplaats om een horde leerlingen die nu al vrij zijn mee te nemen naar huis.
Dan vang ik een glimp op van iemand met een knot bovenop haar hoofd. ‘Kijk daar!’ wijs ik en Dan en Angelo kijken direct op.
‘Waar? Gast, ik zie niks,’ zegt Dan zielig.
‘Doe je ogen dan open. Bij de bus, ze gaat net zitten. Bij het raam.’ Maar de deuren schuiven al dicht en de bus rijdt weg.