11. All the awards

IZZY POV:
Goed dat Roger altijd een reservepak bij had. Zo moest ik niet halfnaakt op de eerste rij gaan zitten. ‘Dit is niets voor mij’ fluisterde ik in Alfie’s oor terwijl één of andere actrice zat te wenen op het podium omdat ze “Babe van het jaar” gewonnen had. ‘Je went er wel aan’ zei hij en legde zijn hand op mijn schouder. ‘Jij bent echt aardig’ zei ik. ‘Bedankt’ zei hij. ‘Nee, echt. Ik kan me voorstellen hoe mijn vrienden Tristan nu behandelen. Hij verdient het ergens wel met de manier waarop hij zich gedraagt, maar niet iedereen zou het zomaar aanvaarden moest iemand het lichaam van zijn beste vriend inpalmen’ zei ik. ‘Shhhhht’ deed Roger. ‘Jij, shhhhht’ snauwde ik terug. ‘Dit klinkt misschien wel raar, maar ik denk dat het nog niet zo slecht is voor Tristan’ fluisterde Alfie. ‘Nee?’ vroeg ik verbaasd. ‘Hoe zag jouw leven eruit?’ vroeg hij. ‘Wel, ik zou normaal beginnen aan mijn zesde jaar, ik zit bij de jaarboekclub, ik doe aan fotografie, ik heb een baantje in de K-mart’ somde ik op. ‘Ja, dat bedoel ik. School, een baantje, een hobby. En dan jouw vrienden, die volgens mij niet over zich heen laten lopen. Tristan zit nu met zijn hoofd in de wolken en is vergeten wat belangrijk is. Hij denkt dat hij als acteur het werk van god beoefent of zo en dat hij zomaar alles kan doen wat hij wilt. Maar daar in, wat is het, Minnesota, kan hij opnieuw leren hoe het leven echt in één zit’ legde Alfie uit. Toen kwam er een geforceerde presentator op het podium. Hij gaf één of andere speech die zogezegd grappig moest zijn. ‘En ik dan?’ vroeg ik. ‘Hoezo?’ zei Alfie. ‘Dit is dan wel goed voor hém, maar wat moet ik ondertussen doen?’ vroeg ik.
Alfie wist niet wat zeggen, en op dat moment keek iedereen naar mij. ‘Dude, je hebt net scene stealer van het jaar gewonnen’ zei Roger. Ik keek hem bang aan. ‘Wat nu?’ vroeg ik en toen merkte ik dat er camera’s op me gericht waren en dat de presentator in kwestie me verwachtingsvol bekeek. Ik probeerde zo lief mogelijk in de camera te lachen en stond recht. ‘Tristan is zo verrast dat hij vergeet naar het podium te komen!’ riep de presentator en lachte toen. Snel gaf ik Alfie een knuffel, maar omdat hij het niet verwachtte bleef hij roerloos zitten in zijn stoel. Ondertussen was Roger mega-geïrriteerd en wenkte hij naar het podium dus liep ik naar de presentator toe en nam ik de award over. ‘Alsjeblieft’ hintte hij. ‘Juist, dank je’ zei ik en gaf hem een zoen op zijn wang. ‘Ehrm, oké dan’ zei hij en ging weg. En toen probeerde ik me te bedenken wat acteurs normaal op zo’n moment zeggen. ‘Bedankt... Aan het productiehuis’ zei ik en keek toen naar de award om me te herinneren voor welke film Tristan hem gewonnen had. Ik weet het, als fan zou ik het moeten weten, maar Tristan had zoveel films gemaakt het voorbije jaar en ik was vergeten de nominaties nog eens na te kijken voor het begin van de show - met de hele lichaamsruilsituatie, weetjewel. Normaal had ik hem gekeken via een livestream, maar ik dacht niet dat ik het zo live mee ging maken. Op de teleprompter zag ik staan “Wrap it up”. ‘En bedankt aan de fans’ zei ik en keek hulpeloos naar Alfie. Hij trok zijn schouders op. ‘En Alfonso’ zei ik en ging toen snel weg. Ik was verbaasd toen ik geklap hoorde alhoewel mijn speech allesbehalve applaus-waardig was.
Juist, ik was een begeerd tieneridool.