Review "The Giver" [Film]

Regie: Phillip Noyce
Cast: Brenton Thwaites als Jonas, Odeya Rush als Fiona, Jeff Bridges als The Giver, Meryl Streep als The Chief Elder, Alexander Skarsgård als Jonas' vader, Katie Holmes als Jonas' moeder, Cameron Monaghan als Asher, Taylor Swift als Rosemary, Emma Tremblay als Lilly
Speelduur: 97 minuten
Jaar: 2014

De film vertelt het verhaal van een ogenschijnlijk perfecte wereld waarin iedereen zorgeloos is. Verdriet, woede en liefde zijn weggenomen uit het leven. Dieren dwalen niet meer over de aarde en de kleuren zoals wij die nu kennen; de pracht van de regenboog, de schoonheid van de landschappen in Nieuw Zeeland en de schitteringen van de zon op de zee, zijn verdwenen. Mensen zijn verdeeld in gemeenschappen en mogen enkel weten wat zich daarin bevind.
Wanneer Jonas 12 jaar oud is wordt hij uitgekozen als de "ontvanger van herinneringen" voor de gemeenschap. Samen met een oude man, genaamd de Giver, gaat hij in training. Jonas leert over pijn, verdriet, oorlog en alle ongelukkige waarheden in de "echte" wereld die hen was afgenomen. Hij beseft al snel dat zijn gemeenschap niet echt is. Geconfronteerd met deze realiteit staat hij voor moeilijke keuzes over zijn eigen leven en zijn toekomst.

Mijn Review:

Hoewel de film in het begin ontzettend oogt als weer zo'n Divergent ripp-off, heeft schijn nog nooit zo erg bedrogen. Zelf vond ik The Giver meer diepgaand dan Divergent en het is ook duidelijk te zien dat het boek niet is geschreven door een jeugdige schrijfster, zelfs in de film is dit te merken. Hoewel de cliché van het ene kind dat de wereld gaat verlossen van dictatuur van een bepaalde organisatie nog wel meespeelt, blijft het een erg goed verhaal. Het is een verhaal waar je echt in kruipt en je het stiekeme gevoel geeft van 'dit is niet hoe het hoort'. Het gedrag van de personen, de stijfheid van de gemeenschap en het feit dat liefde onbereikbaar is, gaat je echt dwars zitten. De zwart-wit beelden aan het begin van de film vond ik wel origineel, en zodra je een beetje in de film zit, heb je het niet eens meer door totdat er weer kleur op het beeld verschijnt.
Het moment dat The Giver Jonas de herinneringen laat zien, is een moment van intense meelevendheid. Hoewel sommige kijkers ervan overtuigd waren dat de stukjes niet "thuis hoorden" in de film, vond ik dat ze juist een duidelijk beeld schepten, een tegenoverstelling in vergelijking met de wereld waarin Jonas leeft. Je gaat zo nadenken over wat die mensen allemaal moeten missen en dat vind ik iets vrij krachtig. Zelf heb ik het boek nog niet gelezen, maar na het zien van de film wil ik dat zeker gaan doen. Voor kijkers die meer van actie houden, is deze film een grote teleurstelling, omdat spanning echt alleen aan het einde komt en dit dan ook niet zo tenen krullend is. Het is gewoon een erg mooi verhaal waar, naar mijn mening, niet eens actie aan toegevoegd hoeft te worden, aangezien de rest van het verhaal juist rustig verloopt. Spanning zit er wel in, maar in lichte maten, dit zorgt er wel voor dat je blijft vasthouden aan de film. Het enige dat ik jammer vond, was het einde. Het lijkt er namelijk op alsof de film in het midden ineens afkapt. Stiekem hoop ik daarbij wel op een deel twee. Verder is het echt een film die je moet zien, het zou zonde zijn als je het niet zou doen.


Zou ik dit aanraden?
Ik zou deze film zeker aanraden. Het is geen actie film, het is geen divergent of Hunger games, dus zorg dat je hopen niet te hoog zijn als je op actie zit te wachten. De film is prachtig, ook zonder al die actie en de beelden blijven je lang bij (sommige liever dan anderen).