Chapter 10

Nog drie weken passeerden zonder Percy. De tijd leek een spelletje met Oliver te spelen. Iedere minuut in het eenzame huis leek wel een uur te duren, maar toch schoten de weken voorbij. Oliver stond inmiddels op het punt om zijn lege kamer te gaan verhuren. Hij wilde niet meer alleen zijn.
Om Percy te vergeten, had hij telkens mensen met zich meegenomen, maar hoe hard ze ook hun best deden, de leegte binnenin hem was niet te vullen. Percy had iets met zich meegenomen wat niet meer vervangen kon worden. Wanneer hij ze had gekust, had hij zich ingebeeld dat het twee andere lippen op de zijne waren; wanneer zijn kleding uit ging, beeldde hij zich in dat andere ogen toekeken. Het was nooit genoeg geweest.
Hij had de keuze zo lang mogelijk willen uitstellen, maar hij moest zich er uiteindelijk toch bij neerleggen: zijn huis voelde veel te groot. Het moment dat hij de advertentie in zijn zoektocht naar een nieuwe huisgenoot verstuurde, voelde verschrikkelijk. Zijn toch al gebarsten hart, brak nu helemaal in stukken.
Het duurde niet lang voor hij de eerste reacties binnenkreeg. Wie zei er nou nee tegen een prima huis in een prima wijk? Eigenlijk zou hij blij moeten zijn met de interesse van de mensen, maar het voelde zo ontzettend bitter. Hij was bezig Percy te vervangen en dat wilde hij helemaal niet.
Hij had net koffie ingeschonken voor de man die tegenover hem zat, toen de bel opnieuw ging.
"Ik ben zo terug," zei hij met een gemaakte glimlach en hij liep richting de deur. Hoewel de man aardig leek en op zich een prima kandidaat zou zijn als huisgenoot, was hij geen Percy en zou hij dat ook nooit zijn.
De man die voor zijn deur stond, was dat echter wel. Hij zag er verschrikkelijk uit en had waarschijnlijk al dagen niet geslapen, maar het was toch zijn Percy Weasley. Beide mannen hielden hun mond. Het was alles waar Oliver op had gehoopt en alles waar hij niet over had durven dromen. Zijn hersenen hadden dit plotselinge weerzien nog lang niet verwerkt, toen Percy plots losbarstte. Hij had veel spijt van alles wat er was gebeurt en hij had Oliver geen pijn willen doen. Zijn stem klonk gebroken en smekend. Hoewel hij het niet hardop zei, was het duidelijk dat hij voor hulp naar Oliver gekomen was. Juist het feit dat de woorden niet gesproken werden, maakten het zo pijnlijk.
Oliver onderbrak de ander niet en liet hem maar praten. Ergens in Percy's monoloog waren bij beide mannen de tranen begonnen te rollen en pas toen Percy eindelijk zijn mond hield, realiseerde Oliver zich dat ze nog steeds in de deuropening stonden. Met een soort van handgebaar nodigde hij Percy uit om binnen te komen, het feit dat hij een andere man in zijn huiskamer had zitten even vergetend. Die man was er echter wel en leek behoorlijk verbaasd toen Oliver plots met een ander terugkwam, maar zodra hij de gezichten van de beide mannen zag, stond hij op en zei dat hij later wel terug zou komen. Oliver bedankte hem even met een glimlachje. Er was nu nog te veel dat nog besproken moest worden tussen Percy en hem.
Het was lang stil en de woorden hingen tussen ze in. Hoewel Oliver ze wilde uitspreken, kon hij het niet. Het was niet aan hem om te beginnen.
Minuten verstreken en de klok tikte gestaag de seconden weg. Nog steeds zeiden ze geen van beide iets. Oliver keek afwachtend naar Percy en Percy deed zijn uiterste best om Olivers blik juist te ontwijken. Zijn ogen schoten door de hele kamer, bestudeerden alle foto's aan de wand en eindigden uiteindelijk bij zijn eigen handen, maar waren geen seconde op Oliver gericht geweest. Net toen Oliver toch de stilte wilde verbreken, opende Percy toch zijn mond. Het deed hem duidelijk pijn om de woorden uit te spreken, maar hij deed het toch.
"Wil je me helpen?"