7. Rare verassingen op een rare plek~Luna Lovegood

De deur zwaaide open en ik zag Victoria Malfoy staan. Mijn hart klopte sneller dan ooit tevoren en mijn benen wiebelde heen en weer als poppenkastpoppen. 'Nononono!' riep Victoria. 'Not her!' Ik schrok en keek Victoria verbaasd aan, ik mocht haar niet, maar zo'n reactie? 'Wat doet zij hier?!' vroeg Victoria aan een man van de beveiliging. 'Ik maak een artikel voor de Quibbler over dooddoeners,' zei ik. Nu werd Draco boos en hij viel mij aan, maar Victoria hield hem tegen. 'Doe haar geen pijn!' riep ze. Ik schrok, Victoria nam het voor mij op! Draco schrok duidelijk ook, hij en Victoria keken elkaar een hele tijd geschokt aan. 'Nou, dan ga ik maar weer,' stamelde ik. 'Blijf bij Lucius uit de buurt!' riep Victoria. Ik knikte, dat was ik ook niet van plan. Victoria en Draco verdwenen richting de cel van hun vader.

Ik keek om me heen, het wemelde hier van de knarlkloppertjes, zo vies was het. De sfeer was raar, koud en kil, wat wil je ook met al die dementors om je heen... Een gestalte kwam naar mij toe, het was een bewaker. 'Bent u Luna Lovegood van de Quibbler?' vroeg hij nors. 'Ja,' zei ik, 'het wemelt hier van de knarlkloppertjes, kunt u er wat aan doen?' 'Ik weet niet waar je het over hebt.' De man keek mij aan alsof ik gek was, nou ja, misschien was ik dat ook, of ben ik dat nog steeds. De man zei: 'Nou ja, kom maar mee dan.' Hij bracht mij naar een cel met een dooddoener erin, ik mocht vragen stellen door het raampje. Het was allemaal heel triest.
Kop op, zei ik tegen mezelf, volgende week naar Egypte, volgende week naar Neville en Moon, hoe zou het met ze gaan? Ik werd ongerust, maar die ongerustheid zou niet lang duren.

Ik kwam thuis, in een leeg huis, of toch? Op de mat lag een brief, een brief van Neville!

Liefste Luna,
Ik schrijf je hier vanuit mijn eigen kamer, mijn eigen! Het is zo fijn om weer terug te zijn op Zweinstein! Al mis ik jou wel natuurlijk...
Moon maakt het goed, maar ze trekt veel naar de Zwadderaars toe, vooral naar die Scorpius, volgens mij vinden ze elkaar leuk, maar wat maakt het uit. De afdelingen zijn ook niet meer wat ze waren. Rose is erg lief, voor mij en voor Moon. Ze zijn bijna altijd samen en ze maken het erg goed. Ik kan nu heel veel over de kinderen praten, maar dat ga ik niet doen. (James zit trouwens in het Zwerkbalteam, dat moest ik van hem zeggen)
De docenten zijn heel aardig, maar ik ben nogal vergeetachtig, laatst vergat ik een les en zat ik gewoon koffie te drinken! Maar de leerlingen vonden het grappig, dat was ook leuk.
Ik mis je heel erg, mijn Nurgelliefhebber. Het is zo kil en leeg zonder jouw lieve gepraat. Moon is minder stil dan jij, maar ik zie haar niet heel vaak. Het is anders met haar, dan met jou.
Ik moet nu stoppen, ik heb les en die mag ik niet vergeten!
Liefs,
Je professor Neville Longbottom