01.

Toen september eindelijk aanbrak wist Catherine dat ze nog nooit zo enthousiast was geweest om weer naar school te gaan. School bleef school, dat wist iedereen. Maar Zweinstein was niet zomaar een school voor Catherine, net zoals velen andere studenten was Zweinstein een thuis voor haar. Ja, ze had een lieve vader, die er alles aan deed om er voor te zorgen dat ze veilig was, toch was Zweinstein... anders. Hier was ze wie ze werkelijk was, hier was ze met haar vrienden die haar niet beoordelen om haar naam, of bloed.
      Zoals ieder jaar was haar vader een dag eerder naar de school gegaan. Aangezien hij een leraar was en ervoor moest zorgen dat alles in orde was met de inspectie. De inspectie was er voor het eerst dat jaar een groep Schouwers die de school in de gaten hielden nadat het bekend werd gemaakt dat Volemort was terug gekeerd. Catherine had geleerd hem te noemen als Heer van het Duister, wanneer zijn volgelingen bij vader waren. Onder andere Narcissa Malfidus, Bellatrix van Detta en Wormstaart. Catherine was geacht naar haar kamer te gaan wanneer ze er waren, iets wat het meisje niet zo erg vond. Haar kamer was een stuk aangenamer dan de Dooddoeners.
      Dat was ook één van de redenen geweest dat ze blij was dat ze weer terug naar Zweinstein mocht. Catherine had haar koffers al enkele dagen van te voren ingepakt en nu was ze eindelijk onderweg naar het Station. De weg er na toe was niet al te lang, ze kon zo een Dreuzel taxi nemen die ze geleerd had om te gebruiken.
      Daarna was het nog zo'n dertig minuten en moest ze door de muur heen rennen. Merlin, wat had ze raar opgekeken toen ze er voor het eerst doorheen rende. Wat hadden de Dreuzels niet moeten denken als ze er ooit een keer er een glimp van opvingen?
      Catherine haalde haar schouders op, het was niet iets waar ze zich zorgen over moest maken, Dreuzels zouden nooit een straaltje magie ontdekken. Catherine betaalde de chauffeur met het enigste Dreuzel geld was ze mee had genomen. ('Nee, echt – hou de rest maar.')
      Of ze verbaast was om de Wemels, Hermelien en Harry te zien toen ze aankwam op het station? Niet echt, zelf wat ze ook altijd één van de laatste. Ze fronste bij het zien van de Schouwers; wat deden hun hier? Hermelien was de eerste die haar opmerkte, ze zwaaide opgewonden naar haar. “Catherine, wat leuk om je weer te zien!”
      Catherine duwde haar kar richting de familie, tussen de Dreuzels en Schouwers door. “Het was een lange zomervakantie zonder jullie,” beaamde het meisje. “Het spijt me dat mijn vader me niet naar jullie liet gaan, ik kon hem niet van gedachten brengen.”
      “Maakt niks uit meisje,” zei Mevrouw Wemel. “Maar we moeten opschieten; we zijn al laat.”
      Catherine knikte. Ze glimlachte breed naar Harry en Ron, voordat ze door de muur rende. Ze werd verwelkomt door de drukte en Catherine wachtte geduldig op de rest van de familie. Samen met Harry, Ron Hermelien en Ginny renden ze naar de trein, laadde hun spullen en gingen er in.
      “-Blijf veilig,” was het laatste wat Catherine hoorde van Mevrouw Wemel, voordat de trein een bocht maakte en Mevrouw Wemel uit het zicht was. Catherine en Harry bleven als enigste over, nadat Hermelien en Ron weg moesten. Ze werden omringt door meisjes die nieuwsgierig naar Harry keken. “Laten we een plek zoeken.” zei Catherine. “Hallo, Harry, Cath,” Beiden draaiden zich om om Marcel te zien die moeite had om zich door iedereen heen te wringen. “Marcel!” riep Catherine blij uit.
      “Hallo, Catherine, Harry.” zei een meisje met lang blond haar ze had haar magazine tegen haar borst gedrukt. “Gaat de Quibbler nog steeds goed?” vroeg Harry aan Loena.
      “Oh, ja.” zei Loena blij.
      “Laten we een plek vinden,” zei Catherine, nadat ze hen had omhelst. “Ik vind het hier behoorlijk druk worden.” voegde ze er aan toe.
      “Ze staren zelfs naar ons!” zei Marcel. “Omdat we met jou zijn!”
      “Ze staren naar jullie omdat jullie ook op het Ministerie waren.” protesteerde Harry. “Onze avonduur was over de Profeet, je hebt het vast gezien.”
      “Ik heb het gelezen,” zei Catherine. “Ik dacht eerst dat vader woedend was, maar hij was zo trots op me. Hij heeft zelfs de Orde ingeschakeld, vanwege jou!” Catherine glimlachte breed. “Ik had nooit gedacht dat hij zo iets zal doen.”
      Ze moest denken aan het Ministerie. Aan het gevecht die ze had met Bellatrix, die uiteindelijk Sirius Black vermoordde – de peetvader van Harry. Catherine had hem na die gebeurtenis in de gaten gehouden. Ze wou niet dat Harry zichzelf iets aan zou doen of in gevaar brengen. Ze had hem die zomer brieven gestuurd, soms haar patrones als ze te lui was om te praten, maar Catherine mocht haar huis niet verlaten. Haar vader had gedacht dat ze een doelwit zou worden, tot ze haar opdracht kreeg.
      Ze hadden uiteindelijk een lege coupé kunnen vinden en Catherine was blij dat ze eindelijk kon gaan zitten. Catherine had niet zo veel aandacht voor het gesprek wat Harry, Marcel en Loena hadden. Ze had haar hoofd op de schouder van Harry neergelegd; iets wat ze altijd deed als ze moe was, of zich verveelde.
      “Ik vond de D.A echt leuk! We hebben veel van je geleerd.” zei Marcel.
      “Ik kan nu zelfs een Patronus!” beaamde Catherine.
      “Ik vond de meetings ook leuk,” Loena klonk dromerig. “Het was net alsof ik vrienden had.”
      “We zijn je vrienden ook Loena,” zei Catherine. Zij en Harry gaven elkaar een blik. Loena was zo; ze dacht vaker van dat soort dingen. Maar Loena was aardig en het was jammer dat ze dat zelf niet doorhad.
      De rit naar Zweinstein werd heel... interessant. Ze werden nog gestoord door ene Romilda Vane, waarvan Catherine nog nooit van had gehoord. (Waarschijnlijk zat ze een jaar of twee onder die van hen.)
      Ze was verbaast geweest dat dé Harry Potter met hen zat – iets waar Catherine vinnig op gereageerd had. Niemand, maar dan ook niemand sprak zo over haar vrienden; dat hadden de Dooddoeners wel gemerkt op het Ministerie. Romila Vane was met een rood hoofd weer vertrokken. Daarna kwamen Ron en Hermelien weer terug, die vertelden dat Malfidus zijn verplichte dingen als een Perfect, niet deed. Wat een verrassing, dacht ze. Toen bedacht ze zich dat ze Malfidus moest helpen met zijn opdracht, wat dat dan ook mocht zijn.