Fault 4.

3 augustus 2015 || Louis Tomlinson

Geef me nog een kans Louis.
Dat was wat er stond. Niets meer en niets minder. Slechts een paar korte woorden waarmee ze eigenlijk aan me vroeg haar te vergeven. Misschien zelfs vergeten wat ze me had aangedaan. Maar ik wist dat ik dat niet kon.
Ik kon niet vergeten welk gevoel ze me had gegeven. Liv was mijn eerste liefde geweest, en eerste liefdes vergeet je niet zomaar.
Natuurlijk had ik voor haar wel enkele relaties gehad. Zelfs na Liv had ik er nog gehad. Maar geen van die had me ooit laten voelen zoals ik me voelde in mijn relatie met Liv.
Liv was het beste wat me ooit was overkomen. Maar tegelijkertijd was ze ook het ergste. We waren zo perfect voor elkaar dat het niet gezond meer was. Alles wat we deden kwam door pure liefde. Zelfs als we ruzie maakten, straalde de liefde van onze lichamen af.
Ik had er vaak genoeg over nagedacht en uiteindelijk was ik tot de conclusie gekomen dat onze liefde voor elkaar de grootste oorzaak van haar vertrek was geweest. Onze liefde was zo perfect dat we enkel nog oog voor elkaar hadden. En daar kon ik makkelijk mee leven, maar Liv kon dat niet.
Liv had avontuur nodig. Dat was iets wat ik haar 5 jaar geleden niet kon geven.
Zij had een liefde voor vele andere dingen. Ze zag alles graag groots terwijl ik meer van de kleine dingen hield.
Zij wilde de wereld zien, terwijl ik net zoveel genoot van de prachtige plaatsen in Engeland. Want zo prachtig als zij de wereld vond, zo prachtig vond ik het kleine deeltje waarin ik geboren was. Meer had ik niet nodig gehad.
Maar nu was alles veranderd. Ik had verschillende wereldtournees gemaakt en was net zoveel van elk ander land gaan houden als van Engeland.
Op dit moment zou ik haar kunnen geven waar ze altijd naar verlangd had. Al besefte ik wel dat net zoals ik veranderd was in de jaren dat ze van me verwijderd was, zij dat waarschijnlijk ook zou zijn.
Misschien hield ze wel helemaal niet meer zoveel van avontuur. Misschien was mijn Liv wel niet meer de Liv die ze ooit was geweest. De Liv waarvan ik onvoorwaardelijk en onherroepelijk veel gehouden had. En ergens diep ik mijn hart deed ik dat nog steeds. Ik hield van de Liv van toen, maar ik wist zeker dat als ze al veranderd was ik ook van de Liv van nu zou houden.
Het feit dat ze me elke dag bleef bellen en berichten sturen bewees dat ze nog steeds een gedreven persoonlijkheid had. Als ze wat wilde, dan gaf ze niet zo makkelijk op. Tenzij ze er echt geen kans van slagen meer in zag.
Ik wist dat-dat was wat ik probeerde te doen. Ik wist dat als ik haar geen aandacht zou geven, ze uiteindelijk wel de hoop zou opgeven. Alleen kon dat wel eens een ontzettend lange tijd duren.
En het vreemdste van alles was dat ik dat niet eens zo erg vond. Integendeel, ik hield ervan hoe haar prachtige naam steeds op mijn scherm verscheen.
Ik hield ervan dat wanneer ze me tientallen keren achter elkaar belde, het voelde alsof ze ontzettend dicht bij me was.
Al zou het kunnen dat ze aan de andere kant van de wereld zat. Het gevoel dat ik enkel maar op het groene hoorntje hoefde te drukken en dan haar stem zou kunnen horen, liet me weer levendig voelen. Het voelde een beetje als adrenaline die door je lijf ging wanneer je in een ontzettend lange rij aan het wachten bent totdat je in die ene attractie in een pretpark mocht. Hetzelfde gevoel als wanneer ik enkel maar het podium hoefde op te springen en ik me dan springlevend zou voelen door het zien van de duizenden fans die bijeen gekomen waren om ons te horen zingen.
Datzelfde gevoel zou ik hebben als ik alleen maar Liv haar stem zou horen.

Intussen was het alweer laat op de avond. Het concert was geweldig gegaan en ik was ontzettend trots op wat ik bereikt had.
Ik wandelde naast Liam door de gangen van het Wembley stadion.
Ik was helemaal klaar om naar huis te gaan en mijn warme bed in te kruipen maar ik had honger en ontzettend veel zin in sigaret. Het enige probleem was dat ik er geen bij me had.
Dus zei ik Liam gedag en stapte ik vervolgens in mijn auto op zoek naar een winkel in het centrum van Londen die op dit tijdstip nog enig teken van leven gaf.