Chapter 6

Het was een paar weken later en hoewel Percy meerdere malen had aangegeven alles zelf prima te redden, woonde hij nog steeds bij Oliver. Langzaam maar zeker begon hij er wat beter te uit te zien. Hij had eindelijk weer genoeg te eten, Oliver had hem gedwongen om zich eens fatsoenlijk te scheren en hij droeg weer schone kleding. De hoeveelheid drank begon af te nemen en Oliver hoefde zich eindelijk niet meer af te vragen waar hij het geld voor de drank vandaan had - als hij dat überhaupt wilde weten - of zich zorgen te maken of hij zijn eigen waardevolle spullen wel goed genoeg opgeruimd had.
Zelfs terwijl Oliver Percy op zijn slechtste momenten had gezien, was zijn crush alleen maar uitgegroeid en zelfs hij kon niet meer ontkennen dat hij verliefd was. Hij wist ook dat hij er niet aan kon toegeven, dat het het slechtste moment denkbaar was voor Percy, maar zijn gevoel kon hij niet uitzetten. Hij wilde gewoon dat ook Percy het zag en dat hij voor even niet zo gebroken was.

Hoewel het al een paar dagen geleden was dat Percy in aanraking met alcohol was gekomen, was er iets veranderd aan de man. Er was iets gedoofd in hem waarvan niemand ooit had geweten dat hij het had bezeten, tot het al te laat was en het was verdwenen. Oliver wist dat Percy professionele hulp nodig had, maar hoe vaak hij er ook over begon, hoe vaak ze er ook ruzie over maakten, Percy weigerde om hulp te accepteren. Zijn lichaam leefde nog, maar zijn geest was gestorven.
Toch leek het iets beter te gaan, want toen Oliver na een zware werkdag de deur van zijn appartement opende, dreef een etensgeur hem tegemoet en klonk het alsof Percy serieus in de keuken stond. Zelfs als het niet eetbaar zou worden, was dit een goed teken. Percy deed iets in het huishouden en dat had hij de afgelopen tijd niet gedaan.
"Goedenavond Percy. Waaraan heb ik dit te danken?" vroeg hij de roodharige man toen hij de keuken betrad. Percy keek op van de pan waarin hij druk aan het roeren was en een klein glimlachje verscheen om zijn mond.
"Ik wilde je bedanken voor het feit dat ik hier al die tijd al mag wonen en je het koken even uit handen nemen," zei hij. "En..." Hij werd stil en beet nerveus op zijn lip, iets wat Oliver met zijn ogen volgde en waardoor hij er iets te laat achter kwam dat hij naar Percy's lippen aan het staren was. De ontspannen sfeer die er zonet nog gehangen had, was in één klap weg en Oliver kwam er ineens achter dat hij in een poging te zien wat Percy aan het koken was toch wel ineens heel dicht op Percy stond.
"Nou, eh, bedan-" Olivers woorden werden gestopt door twee zachte lippen die zich ineens op de zijne bevonden. Dit moet je niet doen. Dit is niet goed, vertelde een stemmetje die graag rationeel wilde zijn hem, maar hij verdrukte het stemmetje. Hij was al zo lang sterk geweest. Hij had zich al zo lang ingehouden en had dit zelf al zo vaak willen doen, maar het niet kunnen doen. Percy was nu niet dronken en hij maakte geen misbruik van de situatie nu. Het was wel goed.
Hij beantwoordde de kus voorzichtig, maar Percy was iets anders van plan en trok hem stevig naar zich toe en Oliver liet het gebeuren. Waarom zou hij zich nog inhouden? Dit was alles wat hij wilde, zelfs al voelde het een beetje wanhopig. Het voelde alsof Percy alles wilde vergeten, maar dat was niet erg, toch? Hij wilde zich ook in de kus verliezen, dus dat was wat hij deed.