De Dood en zijn roze pantoffels

Dat daarboven is een quote uit Looking for Alaska van John Green en moet eerlijk zeggen dat ik toen ik deze quote voor het eerst las hem niet begreep zoals ik hem nu begrijp. Je kunt tieners niet over een kam scheren, dacht ik. We denken niet allemaal dat we 'invincible' (bij gebrek aan een Nederlands woord dat dit net zo goed uitdrukt) zijn. Maar ergens tussen toen en nu snapte ik de kern van waarheid die hierin zat.
Het heeft verder niet zo veel te maken met het verhaal dat je straks (hopelijk) gaat lezen, maar ik moest er wel steeds aan denken, omdat de kern van dit verhaal hier wel redelijk op aansluit.
Dit is weer zo'n raar, vaag, experimenteel verhaal, zoals 'This Christmas', '5SOS and the magical pizza' en 'Het monster onder mijn bed', maar ik moet eerlijk waar wel zeggen dat ik hier stiekem best trots op ben, omdat het toch dingen die ik denk en voel weet uit te drukken.
Heerlijk vaag en metaforisch en onwaarschijnlijk en ik vind dat het open dient te blijven voor eigen interpretatie, maar mocht iemand nog meer uitleg willen over dit verhaal, dan mag je er natuurlijk om vragen (:
Have fun reading: 'De Dood en zijn roze pantoffels'.

P.S. Zijn jullie bang voor de Dood? En hebben jullie wel eens een bijna-doodervaring gehad? Ik ben benieuwd! (: