Het bittere afscheid
Met een klap zwaaiden de deuren van het crematorium open. Geschrokken vlogen de vogels op richting de grauwe lucht. Met wijde passen stapte Sarah over het gras. Of haar wangen nu rood waren van spanning of van verdriet wist ze niet, maar haar ogen leken het antwoord al te geven. Ze waren nog nat en rood van de vele tranen en gezwollen omdat ze deze voor de zoveelste keer had geprobeerd weg te vegen. Ze beende over het met grint belegde pad en kon de steentjes horen knarsen bij elke stap die ze zette. Haar voeten droegen haar een heuvel op en daar stopte ze met lopen. Haar ogen staarden gefixeerd naar de grond en even leek het alsof ze nooit meer zou wegkijken.
Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Hoe heeft ze het zover laten komen? Ze had naar iemand toe kunnen stappen en kunnen vertellen wat haar vader haar aandeed. De dronkaard! Het was ongelooflijk waar Lucy mee te verduren had gekregen al die jaren en het was een wonder dat dit niet eerder gebeurd was. Niemand die het zag. Niemand die door had wat er zich in dat huis afspeelde.
De maandagavond speelde opnieuw af in Sarah's hoofd. De hele avond lang had haar mobiel stil op bed gelegen. Geen berichtjes, geen belletjes, niets. Sarah had braaf aan haar huiswerk gezeten. Haar pen gleed bijna over het papier heen, zo gemakkelijk ging het schrijven van haar verslag. Een plotseling telefoontje verbrak haar concentratie. Toen ze opnam, zonk haar hart in haar schoenen. Ze had de telefoon laten vallen en was de kamer uitgerend, de trap af, de deur uit. Ze rende door de straat, tot ze uitgeput het einde van de straat bereikte, vlak voor het huis van haar beste vriendin. Een schok ging door haar heen toen ze zag dat het volledig was afgezet met politietape. Het huis was omringd met vele politiewagens. Sarah's hart bonsde in haar keel en ze schoot onder het tape door en rende naar de voordeur toe. Plotseling hield een arm haar tegen, de agent schudde zijn hoofd. 'Mevrouw, blijf alstublieft achter de afzetting.'
'Ik moet naar haar toe! Laat me er langs!' gilde Sarah, maar haar poging om langs de agent te komen mislukte. Plotseling sloeg de voordeur van het huis open. Een brancard bedekt met een wit doek verliet de voordeur en Sarahs adem stokte in haar keel. 'Nee. Lucy!' gilde ze en probeerde zich uit alle macht los te wurmen uit de greep van de agent. Ze maaide panisch met haar armen om zich heen en gilde totdat haar keel er zeer van deed. Tranen stroomden over haar wangen. 'Blijf alstublieft kalm,' sprak de agent haar toe die nu zijn armen om haar middel had om haar te stoppen, maar Sarah luisterde niet. Ze wilde naar haar vriendin toe. Woest gaf ze een stoot naar achteren en raakte de agent in de schouder met haar elleboog. Even verslapte hij zijn greep en Sarah zag haar kans. Ze trok een sprint en rende naar de brancard toe.
'Houd haar tegen!' werd er geroepen, maar niets kon Sarah ervan weerhouden naar Lucy toe te gaan. Haar hand strekte zich uit en haar vingertoppen raakte het doek, maar op het moment dat ze het vastpakte, werd ze weggetrokken door twee agenten, en trok zo het doek mee. Een meisje verscheen vanonder het doek. Haar huid was lijkbleek en haar ogen, wijd open van angst, staarde in het niets. Haar blik leek wanhopig en bijna te schreeuwen om hulp. Haar lange blonde haren waren besmeurd met bloed, afkomstig uit een grote wond op haar hoofd. Haar gezicht was bevuild met aangekoekt bloed.
Het beeld van Lucy spookte door haar hoofd heen. Sarah klemde haar kaken op elkaar en kneep haar ogen dicht. Tranen stroomden over haar wangen en toen ze haar ogen opende, verliet een smartelijke kreet haar keel. Ze zakte door haar benen en voelde hoe het gras haar knieën streelden. Haar vingers groeven zich in de aarde en ze snikte luid. Een zachte wind blies haar donkere haren langs haar gezicht, waarna er kleine plukjes bleven plakken aan haar natte wangen. Schokschouderend bleef ze zitten, terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Haar keel voelde schraal en pijnlijk. Er zat een knoop in haar maag en ze voelde zich misselijk. 'Waarom?' snikte ze en keek op naar de hemel. 'Waarom heeft u haar zo bruut van me afgenomen?'
'Sarah?'
Sarah schrok op en keek om. Daniël kwam aanlopen en knielde naast haar neer. Zijn haren zaten verward door de wind en zijn ogen waren betraand, net als de hare. 'Het is niet eerlijk,' snikte Sarah en veegde de tranen van haar wangen. Daniël boog voorover en omhelsde haar. Zachtjes wreef hij over haar rug, maar hij was zelf ook te verdrietig om haar te troosten.
'Het is ook niet eerlijk. Lucy had dit niet verdiend en haar vader zal hier levenslang voor vastzitten.'
'Dat is niet genoeg!' antwoordde ze fel en ze stikte bijna in de woorden door haar gesnik. Ze beefde en had het koud. 'Hij had het recht niet haar leven te nemen. Hij nam me mij vriendin af! Het zal nooit meer hetzelfde zijn zonder haar, Daniël.' Opnieuw verschenen de tranen in haar ogen en voelde ze de druk op haar borst. Elke ademhaling leek haar te pijnigen.
'Ik- ik mis haar ook,' stotterde Daniël en begroef zijn hoofd in haar schouder. Sarah drukte haar gezicht tegen zijn borst aan, waardoor er kleine zwarte vlekjes op verschenen van haar mascara. Maar zij noch hij leek er enige aandacht aan te besteden. Ze bleven zo zitten, totdat het gesnik langzaam wegstierf en ze zich weer veilig voelden om te gaan staan. Langzaam en met veel tegenzin liepen ze terug naar het crematorium om voor de laatste keer afscheid te nemen van hun vriendin.
Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Hoe heeft ze het zover laten komen? Ze had naar iemand toe kunnen stappen en kunnen vertellen wat haar vader haar aandeed. De dronkaard! Het was ongelooflijk waar Lucy mee te verduren had gekregen al die jaren en het was een wonder dat dit niet eerder gebeurd was. Niemand die het zag. Niemand die door had wat er zich in dat huis afspeelde.
De maandagavond speelde opnieuw af in Sarah's hoofd. De hele avond lang had haar mobiel stil op bed gelegen. Geen berichtjes, geen belletjes, niets. Sarah had braaf aan haar huiswerk gezeten. Haar pen gleed bijna over het papier heen, zo gemakkelijk ging het schrijven van haar verslag. Een plotseling telefoontje verbrak haar concentratie. Toen ze opnam, zonk haar hart in haar schoenen. Ze had de telefoon laten vallen en was de kamer uitgerend, de trap af, de deur uit. Ze rende door de straat, tot ze uitgeput het einde van de straat bereikte, vlak voor het huis van haar beste vriendin. Een schok ging door haar heen toen ze zag dat het volledig was afgezet met politietape. Het huis was omringd met vele politiewagens. Sarah's hart bonsde in haar keel en ze schoot onder het tape door en rende naar de voordeur toe. Plotseling hield een arm haar tegen, de agent schudde zijn hoofd. 'Mevrouw, blijf alstublieft achter de afzetting.'
'Ik moet naar haar toe! Laat me er langs!' gilde Sarah, maar haar poging om langs de agent te komen mislukte. Plotseling sloeg de voordeur van het huis open. Een brancard bedekt met een wit doek verliet de voordeur en Sarahs adem stokte in haar keel. 'Nee. Lucy!' gilde ze en probeerde zich uit alle macht los te wurmen uit de greep van de agent. Ze maaide panisch met haar armen om zich heen en gilde totdat haar keel er zeer van deed. Tranen stroomden over haar wangen. 'Blijf alstublieft kalm,' sprak de agent haar toe die nu zijn armen om haar middel had om haar te stoppen, maar Sarah luisterde niet. Ze wilde naar haar vriendin toe. Woest gaf ze een stoot naar achteren en raakte de agent in de schouder met haar elleboog. Even verslapte hij zijn greep en Sarah zag haar kans. Ze trok een sprint en rende naar de brancard toe.
'Houd haar tegen!' werd er geroepen, maar niets kon Sarah ervan weerhouden naar Lucy toe te gaan. Haar hand strekte zich uit en haar vingertoppen raakte het doek, maar op het moment dat ze het vastpakte, werd ze weggetrokken door twee agenten, en trok zo het doek mee. Een meisje verscheen vanonder het doek. Haar huid was lijkbleek en haar ogen, wijd open van angst, staarde in het niets. Haar blik leek wanhopig en bijna te schreeuwen om hulp. Haar lange blonde haren waren besmeurd met bloed, afkomstig uit een grote wond op haar hoofd. Haar gezicht was bevuild met aangekoekt bloed.
Het beeld van Lucy spookte door haar hoofd heen. Sarah klemde haar kaken op elkaar en kneep haar ogen dicht. Tranen stroomden over haar wangen en toen ze haar ogen opende, verliet een smartelijke kreet haar keel. Ze zakte door haar benen en voelde hoe het gras haar knieën streelden. Haar vingers groeven zich in de aarde en ze snikte luid. Een zachte wind blies haar donkere haren langs haar gezicht, waarna er kleine plukjes bleven plakken aan haar natte wangen. Schokschouderend bleef ze zitten, terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Haar keel voelde schraal en pijnlijk. Er zat een knoop in haar maag en ze voelde zich misselijk. 'Waarom?' snikte ze en keek op naar de hemel. 'Waarom heeft u haar zo bruut van me afgenomen?'
'Sarah?'
Sarah schrok op en keek om. Daniël kwam aanlopen en knielde naast haar neer. Zijn haren zaten verward door de wind en zijn ogen waren betraand, net als de hare. 'Het is niet eerlijk,' snikte Sarah en veegde de tranen van haar wangen. Daniël boog voorover en omhelsde haar. Zachtjes wreef hij over haar rug, maar hij was zelf ook te verdrietig om haar te troosten.
'Het is ook niet eerlijk. Lucy had dit niet verdiend en haar vader zal hier levenslang voor vastzitten.'
'Dat is niet genoeg!' antwoordde ze fel en ze stikte bijna in de woorden door haar gesnik. Ze beefde en had het koud. 'Hij had het recht niet haar leven te nemen. Hij nam me mij vriendin af! Het zal nooit meer hetzelfde zijn zonder haar, Daniël.' Opnieuw verschenen de tranen in haar ogen en voelde ze de druk op haar borst. Elke ademhaling leek haar te pijnigen.
'Ik- ik mis haar ook,' stotterde Daniël en begroef zijn hoofd in haar schouder. Sarah drukte haar gezicht tegen zijn borst aan, waardoor er kleine zwarte vlekjes op verschenen van haar mascara. Maar zij noch hij leek er enige aandacht aan te besteden. Ze bleven zo zitten, totdat het gesnik langzaam wegstierf en ze zich weer veilig voelden om te gaan staan. Langzaam en met veel tegenzin liepen ze terug naar het crematorium om voor de laatste keer afscheid te nemen van hun vriendin.
Reageer (3)
Heyhoi!
8 jaar geledenZiet er goed uit! Toch, als het voor een schrijfwedstrijd zou ik iets beter controleren op foutjes.
Daarbij gaat het heel snel. En versnelling kan goed zijn, maar ik had een beetje het gevoel alsog het één grote versnelling was. Daar kun je misschien nog wat mee experimenteren.
Ik las ook dat het gras haar knieën streelde, en dat is heel mooi verwoord, maar paste niet helemaal in het stuk. Als je dat stuk juist weer vertraagd en bijvoorbeeld verwoord hoe de grond haar dus eigenlijk ontvangt met haar verdriet, past het strelen wat meer. Dat is namelijk een zachtaardige actie.
Het was een beetje veel en vooral snel, maar zeker niet slecht!
Hm, ik zou wat minder concentreren op de drama. Begrijp me niet verkeerd, het scenario is triest, maar de acties zijn eerder dramatisch in plaats van echt, ECHT triestig. Goed geschreven over het algemeen, 7/10.
8 jaar geledenHoly moly, wat is dit goed geschreven zeg!! Ik had echt even tranen in mijn ogen! Het verdriet en de wanhoop zaten beiden goed in het verhaal. Ook heel duidelijk met een goede verhaal erom heen! Zeer goed, laleah!
9 jaar geleden