Chapter 4

Het was een paar weken later en Oliver was de ontmoeting met Percy allang vergeten, of tenminste, dat was wat hij zichzelf vertelde. Eigenlijk had de ontmoeting met Percy zijn gedachten niet meer verlaten en zelfs in zijn slaap zag hij die twee gekwelde ogen voor zich. Hij begon al te vrezen dat Percy niet de enige was die hulp nodig had.
Met bloemen in zijn hand liep hij het kerkhof op. Hij had degene van wie hij het graf ging bezoeken niet persoonlijk gekend, maar hij wist dat ze de vriendin van een teamgenoot was geweest, al had hij haar nooit ontmoet. Ook zij was omgekomen tijdens de Battle en Oliver herinnerde zich de pijn in de ogen van haar vriend toen hij het aan de rest van het team had moeten vertellen. Nu was hij ziek en vandaag zouden ze precies twee jaar samen zijn, dus had hij Oliver gevraagd om namens hem bloemen op haar graf te leggen.
Op de vraag waarom hij juist Oliver had gekozen en niet een van de teamleden die haar wel had gekend, had hij slechts gezegd dat dat juist de reden was. Nu zou Oliver alleen komen namens hem en niet namens Oliver zelf.
Daarom stond hij nu voor het graf van een onbekende en hoewel hij het erg vond dat een meisje zo jong gestorven was, voelde hij verder weinig. Misschien wel te weinig. Ook op dit kerkhof hing die typische sfeer die vaak op kerkhoven hing. Een sfeer van verdriet, pijn en woorden die gezegd hadden moeten worden, maar die nooit waren uitgesproken. Het stormachtige weer en de dikke mist zorgden er niet voor dat de sfeer er veel beter op werd. Een rilling liep over Olivers rug, maar hij had het nu eenmaal beloofd, dus hij moest wel. Één ding wist hij echter wel: hij zou zo snel mogelijk weer weg zijn van deze plek vol rouw.
Hij had zich alweer omgedraaid toen hij een gestalte in de mist zag. De ander zat op zijn knieën met zijn gezicht verborgen in zijn handen en was zich duidelijk niet bewust van de aanwezigheid van Oliver. Langs hem heenlopen was de enige manier om weg te gaan van deze plek, maar Oliver wilde de ander niet storen op dit moment van kwetsbaarheid, dus hij bleef staan waar hij stond. De tijd ging langzaam voorbij en de wind raasde langs hem heen. Het konden seconden zijn geweest, minuten, uren. Oliver voelde alleen de kou vanbinnen, niet vanbuiten, terwijl hij wachtte totdat de ander zou vertrekken. Het verdriet van de vreemdeling greep hem op de een of andere manier te erg aan en het scheelde niet veel of hij zou ook de tranen op zijn wangen hebben, allemaal om het hartenleed van iemand met wie hij nog nooit gesproken had, van wie hij niet eens wist hoe hij heette.
Eindelijk stond de ander op en begon zich naar de uitgang te begeven. Het duurde heel even voordat Oliver weer wist hoe hij zijn verkleumde lichaam moest bewegen, maar toen volgde hij de ander langzaam. De mist was ondertussen dichter geworden en hoe dichter Oliver bij de uitgang kwam, hoe minder ver hij kon kijken. Daardoor was het ook niet verwonderlijk dat hij niet gezien had dat degene voor hem stilstond en dat hij daardoor bijna tegen hem aanbotste. Pas nu kon hij de rouwende onbekende goed bekijken.
Rood haar, blauwe ogen en een bril.
Percy.