Hoofdstuk 6

Alsof Calum mijn gedachten had gelezen, stond hij een uurtje later bij mij op de stoep. Ik was net klaar met ontbijten, en keek nog een beetje slaperig uit mijn ogen. Ik had Calum dan ook niet verwacht, en was heel verbaasd toen ik de deurbel hoorde.
Hij verveelde zich en was zomaar op het idee gekomen om even bij me langs te gaan – zei hij. De vraag of hij niet moest werken of naar school moest was niet eens bij me opgekomen. Ik was zelf natuurlijk erg jong begonnen met werken, en school was volledig uit mijn gedachten verdwenen.

Niet veel later zaten we op de niet al te luxe en mooie bank. Het geld groeide me niet op m’n rug, maar ik probeerde er het beste van te maken. Ten slotte was dit hele apartement van mezelf, en deed ik ermee wat ik zelf wilde.
“Dus, hoe kwam je ineens op het idee om naar mij toe te gaan? Ik bedoel, er zijn zoveel andere mensen,” vroeg ik geïnteresseerd, en deed ondertussen mijn haar in een knot. Lang haar was fijn, maar soms ook totaal niet. Het zat in de weg en was warm. Daarbij kwam ook nog dat het vaak voor mijn gezicht hing, en ik daardoor haast niks zag.
De beste oplossing was dan het in een staart of knot doen, hoe vervelend ik dat ook vond. Het stond me vreselijk, maar daar had ik nu schijt aan. Alleen Calum zag me zo – maar het was wel Calum. Ik begreep mezelf niet meer.
“Ten eerste wil ik je wat beter leren kennen, en verder was je de eerste die in mijn hoofd opkwam. Al mijn vrienden moeten naar school of werk, maar ik niet. Ik wist ook niet of jij wel thuis zou zijn, maar ik besloot de gok te wagen,” ratelde hij aan één stuk door, en haalde af en toe adem tussen de zinnen door. Doordat het nog best vroeg was, moest ik me echt concentreren om het te volgen. Niet alles drong dan ook meteen tot me door.
“Oké dan,” lachte ik, en verschoof wat op de bank. Vrijwel meteen kon ik mezelf wel voor m’n hoofd slaan, aangezien het een hele domme en saaie reactie was. Ik herpakte me, en praatte verder.
“Je kan niet toevallig gedachten lezen? Ik dacht namelijk precies hetzelfde toen ik wakker werd.”
Calum begon te lachen, en schudde zijn hoofd. Damn, die lach was zo schattig en aanstekelijk.
“Voor zover ik weet, niet. Ik droom wel heel veel, maar dat is niet hetzelfde als gedachten lezen.”
Mijn gedachten schoten onmiddellijk terug naar mijn droom van vannacht. Zou ik hem erover vertellen, of was dat onzin? Wat zou hij ermee moeten? Het was maar een droom, en ik zag Calum niet aan als iemand die ze kon uitleggen of verklaren.
Toch wilde ik er niet alleen mee blijven zitten, en het even delen met iemand. Ik kon het beter wel tegen hem zeggen en het er dan bij laten, dan me de hele dag onrustig voelen doordat ik het voor mezelf hield.
“Ik droomde vannacht over mijn broer en dat ik zelf ook verdronk. Het was heel raar, en waarschijnlijk vind je dit toch onzin, maar ik moet het even van me afpraten,” begon ik aarzelend. “Hij is een jaar geleden verdronken, en nu ineens kreeg ik een droom. Alsof ik zelf ook dood aan het gaan was, en een keuze moest maken tussen leven en dood. Nou ja, dat is het niet eens zo zeer, maar jij lijkt zoveel op mijn broer. Ik weet niet wat het is, maar ik dacht echt dat jij Bruno was. En dat is aan de ene kant fijn, maar aan de andere kant ook zo verdomde moeilijk. Ik weet namelijk dat jij hem niet bent, en dat hij echt dood is. Ik- Ugh, het is allemaal zo ingewikkeld, en ik zeg nu allemaal dingen waar je toch niks van begrijpt.”
Ik stopte met praten, en staarde fronsend voor me uit. Hoewel het geen enkel verband met elkaar had wat ik net zei, was de vergelijking tussen Calum en Bruno wel echt zo.
Calum leek op Bruno, maar hij was niet mijn broer. Misschien dat ik daarom steeds een vertrouwd gevoel kreeg als ik bij hem was. Het ging niet alleen om Calum, maar vooral om de gelijkenis. Wat moest ik hier nou weer mee? Ik dacht dat het misschien nog iets tussen ons kon worden, maar mijn gevoelens heb ik verkeerd geïnterpreteerd. Het zijn niet echt liefdesgevoelens, maar meer familiegevoelens, en dat is totaal iets anders.
“Ali, gaat dit echt alleen om je broer? Want dan is het misschien beter als we elkaar even niet zien, als je – je steeds zo rot voelt doordat ik op hem lijk. Niet dat ik daar iets aan kan doen maar misschien helpt je dat. Dat je rustig kunt nadenken en alles kunt verwerken,” zei Calum voorzichtig na een paar minuten stilte.
Ik probeerde na te denken over zijn vraag, maar het lukte niet. Ik zat zo in tweestrijd met mezelf, dat ik op geen enkele manier hier een antwoord op wist.
“Ik weet het echt niet. Maar alsjeblieft, ga niet weg. Ik kan het niet aan om nog iemand te verliezen.” Mijn stem brak halverwege de eerste zin, en de eerste tranen gleden over mijn wangen.
De dood van Bruno zat dus veel dieper dan ik zelf dacht. Ik had me nog nooit zo afhankelijk en rot gevoeld. Ik moest nu iemand hebben om me te troosten, anders verloor ik mezelf compleet.