Indonesië, zo'n rijk maar arm land

Afgelopen zomer heb ik een geweldige reis mogen maken naar Indonesië, samen met mijn broer en zus. Een maand lang op pad met alleen een backpack en elkaar, en wat heb ik ervan genoten. Indonesië is een geweldig mooi land. De natuur is adembenemend net zoals alle eeuwenoude tempels. Ook al zijn dit echte toeristen trekpleisters, het blijft een gek idee dat dit ooit door iemand is ontdekt ergens middenin de jungle van het land. En nog gekker; het is ooit door iets of iemand gebouwd.. Maar naast dat het een mooi land is, is het ook zeker een goedkoop land, voor ons. Zo heb je een diner inclusief drinken voor een paar euro. Het openbaar vervoer en de taxi's zijn een geweldige manier om het land door te reizen, vanwege de vaste lage prijzen die je afspreekt met de chauffeur.

Maar wat toch het meeste indruk op mij heeft gemaakt is het feit dat wij Indonesië zo'n goedkoop land vinden, eigenlijk best wel onterecht is. Waar wij 2000 euro uitgeven aan een maand vakantie (inclusief vliegtickets etc), moeten de bewoners van het land proberen rond te komen van de paar euro per dag, omgerekend, die ze verdienen door muziek te spelen op straat of het verkopen van armbandjes op het strand. En geen enkele toerist die daar iets van wil weten natuurlijk, 'want ze naaien je waar je bij staat'. Maar ze proberen alleen maar te overleven.

Ik was erg geraakt door het verhaal van een inwoner uit Bandung op Java. Hij vertelde dat hij na de middelbare school talen was gaan studeren. Want hij had een talenknobbel, en wilde hier wat mee doen. Zodat hij op een dag Indonesië zou kunnen verlaten en een goede baan kon vinden in Engeland.
Na een jaar is hij noodgedwongen gestopt met de opleiding omdat zijn vader geen collegegeld meer kon betalen voor het tweede jaar. Maar hoeveel kost een jaar studeren dan? Was onze vraag natuurlijk. Ik schaamde me dood. Zijn antwoord was 3,1 miljoen rupiah, omgerekend zo'n 200 euro.

200 euro. Dat verkassen wij op zo'n vakantie binnen een week. Aan eten, leuke uitjes, souvenirs en aan drank. En hij zou daarvan een jaar naar school kunnen. Ik kan me niet precies herinneren hoe ik heb gereageerd op zijn antwoord, maar als ik er nu aan terug denk doet het me wel wat.
Natuurlijk, ik heb hard gewerkt voor mijn geld. Ik heb gewerkt voor die vakantie, en als ik er dan toch was zou ik ook niet op de kleintjes letten. Maar het is zo'n verschillende wereld, die van hen en die van ons. En het sneue is dat het waarschijnlijk nooit beter zal worden. Ieder jaar stoppen er daar mensen met hun opleiding vanwege geldgebrek. Gaat er weer een goed stel hersens verloren om voor de rest van zijn leven op het land te werken of toeristen te paaien. We hebben zijn eten die avond betaald, hem een fijne fooi gegeven en hem alle geluk van de wereld toegewenst. Hij was erg dankbaar, maar zijn aandacht was alweer bij de trein die net aan kwam rijden. Nieuwe toeristen, weer een groep nieuwe mensen waarvan hij er misschien een paar zou kunnen begeleiden als tour guide, misschien wel weer een zielig verhaal en misschien een gratis maaltijd voor de volgende dag. Ik hoop het voor hem.