Chapter 2

Het was twee weken geleden dat de laatste kisten aan de aarde waren toevertrouwd en iedereen vocht door. De wonden waren nog vers en deden pijn, maar de mensen wisten dat ze verder moesten leven dus dat probeerden ze. Het lukte niet altijd. Overal zag je mensen die braken of op het punt stonden te breken, maar dat maakte niet uit. Iedereen had dat gevoel, iedereen begreep het.
Het maakte niet uit voor de meesten dan. Je kon zien dat ze ooit door zouden kunnen gaan, zelfs met een gat in hun hart. Mensen zijn sterk. Ze kunnen overleven in de meeste situaties en Oliver zag dat ook nu de mensheid door zou gaan.
Er was echter een persoon die niet door kon gaan en Oliver zag dat ook. Al de hele avond had hij naar die rode haren gekeken en had hij gezien hoe de hoeveelheid drank toenam tot een verontrustende hoeveelheid. Percy had hem niet gezien en hij had zichzelf nog niet kenbaar gemaakt. Percy zag eruit alsof hij alleen wilde worden gelaten en Oliver wilde hem niet storen voor een praatje over het weer en de dikte van ketelbodems. Daar zou hij sowieso geen zin in hebben.

"Kijk eens wie we hier hebben: is dat niet de knappe keeper van Puddlemere United?" Een luide bons liet Oliver opkijken. Die bons was echter niks vergeleken met zijn hart toen hij de persoon naast hem herkende als Percy Weasley.
"Nee zeg maar niks, ik weet dat je hem leuk vindt. Iedereen vindt hem leuk. Wist je al dat hij heel schattig is?" brabbelde Percy tegen niemand in het bijzonder in zijn dronken toestand. Hij leek zich niet te realiseren dat Oliver hem nog steeds kon horen.
"Heb je die ogen al wel eens goed bekeken? Zijn die niet om bij weg te smelten? Of werd je te veel afgeleid door dat goddelijke lichaam?" Olivers wangen kleurden lichtjes rood toen Percy verder praatte en zijn hart maakte een ongewenst sprongetje. Nee, dat deed zijn hart niet. Hij was allang over zijn crush op de man naast hem heen. Misschien was het niet eens op de man naast hem geweest, maar op een roodharige jongen uit een ver verleden met een hekel aan alcohol. Misschien was dit wel een ander die in zijn dronken bui praatte over een ander. De verschillen waren te groot tussen de verlegen jongen die teveel wist en te erg op regels gericht was en de man die hij nu naast hem vinden kon en bij wie er schuldgevoel in zijn ogen stond. Zijn beste vriend was er niet meer en ook dat was de schuld van die allesverwoestende oorlog.
Percy had niks door van zijn verwarring en praatte gewoon door over die twee chocoladebruine ogen en dat schattige accent. Normaal gesproken wist Oliver wel hoe hij erop moest reageren - al die uren mediatraining waren niet voor niets - maar dat waren altijd gillende tienermeisjes geweest. Dat waren geen voor zover hij wist honderd procent hetero mannen op wie hij ooit verliefd was geweest en die nu dronken naast hem zaten te vertellen hoe geweldig ze hem vonden.
"Jij lijkt wel op hem. Zou ik je mogen zoenen?"
"Ehhh..." was Olivers zeer welbespraakte antwoord op deze volkomen normale en totaal niet onverwachte vraag. Een stemmetje uit een ver verleden riep hem toe om ja te antwoorden, maar dat stemmetje werd al snel het zwijgen opgelegd door zijn gezonde verstand die hem vertelde geen misbruik van deze toestand te maken. Toen Percy geen antwoord ontving, pakte hij zijn glas en wilde zijn veertiende - zijn véértiende - glas achterover slaan en Oliver vond dat het tijd werd om in te grijpen. Véértien glazen - zoals Oliver een beetje zorgelijk geteld had - voor iemand die in elk geval eerder nooit alcohol aanraakte en al een preek afstak over de gevaren als je zelfs maar het woord in je gedachten had, werd gevaarlijk en hij wilde niet verantwoordelijk zijn voor een alcoholvergiftiging.
"Wat denk je ervan om naar huis te gaan, Perce?" vroeg hij terwijl hij Percy's glas buiten zijn bereik zette.
"Je bent tenminste duidelijk, daar houd ik van," antwoordde Percy hem met een blik in de ogen waaruit duidelijk bleek dat het dronken gedeelte van zijn hersenen aan iets anders dachten dan wat Oliver bedoeld had, maar hij liet het zo. Het uitleggen zou langer duren dan het zo houden en nu zou Percy tenminste meegaan, al bleef een stemmetje roepen dat dit niet zijn Percy was.