Nummer 1 op de lijst van bizarre bezorgingen

De kok was diep beledigd geweest vanwege de bijna lege pizza, maar na wat mokken had hij het toch gemaakt. Dan besloot zijn mond maar te houden over de rat waar de zogenaamde heer Voldetom naar had gevraagd.
“Succes hiermee.” De kok keek hem medelijdend aan. Hij mocht zo naar huis. Hij wel.
“Dank je wel. Ik denk dat deze mensen drugdealers zijn die hun eigen handeltje aan het oproken zijn. Of opsnuiven. Of allebei.”
De kok haalde zijn schouders op. Zo klonk het inderdaad of het wel erger kon. Dan had inderdaad wel over vreemdere ervaringen gesproken met deze man, maar hij had een heel slecht gevoel over deze mensen. Met een schuin oog keek hij naar de pizza’s. Moest hij deze arme hulpeloze pizza’s wel naar deze Voldetom brengen? Helaas had hij geen keuze.

Dan stapte op zijn scooter, met de warme en heerlijk geurende pizza en pasta (en salade) in de bak achterop.
“Daar gaan we dan,” zei hij tegen de dozen. “Eens kijken hoe ik daar straks weg kom.”
Onderweg besloot hij zichzelf moed in te praten door te denken aan eerdere vreemde ervaringen, die hij ook had overleefd. Zo was er die keer dat een man met een pasgeboren baby in zijn armen hem vroeg of hij ook wist of baby’s pizza mochten. Toen hij dat ontkende, zei de man dat hij dan wel chinees zou bestellen. Of die keer dat iemand hem probeerde te betalen met een briefje van een miljoen en ook wisselgeld verwachtte. Of die keer dat hij de politie uit het huis zag komen en hoorde dat erbinnen een moord was gepleegd. De politiemannen waren verrassend dankbaar voor de pizza. Als hij al dat overleefd had, moest dit toch ook lukken?

Met een wild kloppend hart klopte hij aan. Een bel had hij niet kunnen vinden en dat had hij ook niet verwacht. Hij was in een behoorlijk slechte buurt, maar geen van de huizen had zo’n onheilspellende sfeer als deze. Toen hoorde stemmen in het huis, waaronder de slangachtige van Voldetom. Ook hoorde hij de vrouwenstem die de bijna lege pizza had besteld. Hij wist niet precies voor wie hij banger moest zijn. Voldetom had in elk geval nog een vrij normale bestelling gedaan, hoewel er mensen waren die heel sterke gevoelens hadden over ananas op pizza. Om nu te zeggen dat Voldetom kwaadaardig zou zijn omdat hij graag fruit op zijn pizza deed, was een beetje vergezocht. Er waren heel veel andere manieren waarop hij kwaadaardig zou kunnen zijn.

De deur ging langzaam open en voor hem stond een bleke man met zwart, vettig haar tot op zijn schouders. Hij droeg een soort gewaad met dezelfde kleur, en dezelfde vettigheid, als zijn haar. Zou dit Voldetom zijn? Het was in ieder geval een vreemd figuur.
“Hallo.”
Dit was niet Voldetom. Hij had een onaangename stem, alsof hij op hem neerkeek. Hij was niet de eerste, natuurlijk. Respect voor pizzabezorgers was er niet veel.
“Ik kom uw pizza, pasta en salade brengen, meneer.”
“Oh, mijn pasta. Is de saus zo rood als Lilly’s haar?”
Dus hij was de man waarvan Voldetom wilde dat hij zijn kop hield. Dan begreep heel goed waarom.
“Ik weet niet wie Lilly is, meneer.” Dat leverde hem een afkeurende ‘hmm’ op.

“Snape, waar blijven die pizza’s? Ik wil mijn linkervlees.”
Het was de vrouw van de bijna lege pizza. Zodra hij haar zag, begreep hij ineens haar bestelling. Ze had warrig donker haar en een stuk hout in haar hand. Maar het waren haar ogen die ‘bijna lege pizza’ uitstraalden. Ongeduldig pakte ze de bovenste doos uit zijn hand, waar inderdaad haar pizza in zat. Verlekkerd keek ze naar de stukken en vol genot nam ze een hap. Ja, ze moest wel gek zijn. Dan had nog kunnen begrijpen dat dit een grap was, maar het leek erop dat al deze mensen bloedserieus waren. En, alarmerender, niet aan de drugs.

“Bellatrix, Severus, waar is mijn pizza?”
Dat was de stem van Voldetom! Waarom liet hij zich niet zien?
“We komen, mijn heer.”
“Geef me de pizza Hawaï,” zei de bleke man. Dat moest Severus zijn. Hij zag er niet uit als een Bellatrix.
Gehoorzaam gaf Dan de doos met de juiste pizza aan de Lilly-man. Door de opmerking van Severus kon hij het idee van een meisje met spaghetti-haar maar niet uit zijn hoofd krijgen.
Hooghartig nam hij de doos uit zijn handen en verdween verder het huis in.
“Mijn heer, ik heb uw pizza gebracht.”
“Dank je wel, Severus. Betaal die man.”
Dan wist niet waarom, maar hij had niet verwacht betaald te worden.
De man haalde een soort vreemde buidel uit zijn mantel, en haalde daar 100 pond uit.
“Is dat genoeg?”
Dan knikte beduusd, en voordat hij kon toevoegen dat het veel te veel was, sloeg de deur dicht in zijn gezicht. Beste drugdealers ooit.