Nummer 1 op de lijst van bizarre bestellingen

Dan keek zenuwachtig naar de klok. Nog vijf minuten. Als de komende vijf minuten niemand belde, kon hij vroeg naar huis. Vol verlangen dacht hij aan een avond voor de tv met een zak chips en een biertje. Maar geen pizza. Na een hele dag werken bij domino’s kon hij geen pizza meer zien. Nog vier minuten!
Hij had nog drie minuten te gaan, toen het schrille geluid van de telefoon door de bijna lege winkel klonk.
“Nooo!” kreunde Dan verontwaardigd. Wie kon er nu zo kwaadaardig zijn om in de laatste minuten nog een pizza te bestellen?

“Domino’s pizza, goedenavond. Hoe kan ik u helpen?”
“Hallo, u spreekt met heer Volde- Tom Riddle”
Dan zuchtte. Dit was vast weer één van die dronken jongens die het leuk vonden om een grap uit te halen met de onderbetaalde medewerkers.
Heer Voldetom Riddle, schreef Dan verveeld in zijn notitieboekje. Als meneer Riddle niet zijn eigen naam wilde noemen, was dat niet zijn probleem.
“Wilt u een bestelling plaatsen?”
“Ja, voor mij graag een pizza Hawaï.”
Het viel hem op dat de man aan de telefoon vreemd sprak, alsof hij een slang na probeerde te doen. En dan ook nog eens angstaanjagend probeerde te klinken. Alcohol had soms rare effecten op mensen. Maar zijn bestelling viel hem mee. Misschien zou deze avond toch niet zo’n ramp worden als hij eerder had gedacht.
“Kan ik verder nog iets voor u doen?”
“Ja. Wacht. Lucius, wat wil jij?”
Oh nee. Dit was één van die feestjes waar degene die belde de enige was die wist wat hij wilde. Het zou eeuwen duren voordat iedereen besloten had. Dan nam al afscheid van de zak chips in zijn kast. Die zou nog even moeten wachten.
“Alleen een salade, mijn heer,” hoorde hij op de achtergrond.
Wat een vreemd feest.
“Een salade, Lucius, serieus?”
“We hebben een salade met kip en een salade met geitenkaas, meneer.”
“Kip of geitenkaas, Lucius?”
“Kip, mijn heer, alstublieft.”
Dit zou een leuk verhaal worden voor morgen in de pauze.
Onder de pizza Hawaï noteerde Dan een salade met kip. Hij hoopte heel erg dat het hier bij bleef, maar hij vreesde van niet.
Hij kreeg gelijk. “Snape, heb jij al besloten?”
“Ik zou graag spaghetti willen, mijn heer. Met saus zo rood als Lilly’s haar was.”
“Houd je kop, Snape. Spaghetti, dus.”
Dan noteerde spaghetti en hoopte heel erg dat er niets vreemds meer zou gebeuren. Hij begon een onheilspellend gevoel te krijgen in zijn onderbuik. Waren deze mensen aan de drugs? Waren het drugdealers? De maffia? Maar ze hadden nog niets vreemds besteld, dus Dan veroordeelde ze nog niet. Hij had vreemdere dingen gezien. De volgende bestelling zorgde er echter voor dat deze bestelling heel snel steeg naar de eerste plaats van zijn eigen lijst van bizarre bestellingen.
“Bellatrix?”
“Ik wil een pizza zonder saus en zonder toppings, op een beetje rundvlees aan de linkerhelft na,” schreeuwde een vrouwenstem door de kamer.
Dan vroeg zich af hij dat wel goed gehoord had. “Een lege pizza met rundvlees aan links?”
De man aan de telefoon zuchtte, alsof dit al te vaak was gebeurd. “Ja.”
Dan dacht er niet aan hem tegen te spreken.
“Zeg, jongen.” Dit leek Dan niet het moment om te vertellen dat hij 32 was. “Heb je ook iets dat geschikt is voor een slang? Kunnen jullie een rat in de oven gooien?”
Een slang? “Meneer, er lopen geen ratten rond in ons restaurant. Ik verzeker u dat we ons houden aan alle hygiënische –“
“Ja, heel interessant. Ik verzin wel iets anders.”
Op dat moment kon hij zweren dat hij aan de andere kant van de telefoon een geluid hoorde dat het midden hield van een angstig piepende rat en een rillend hoopje mens.
“Goed, dat was het. En snel.”
Het was even stil, maar de man hing niet op.
“Hoe hang ik dit ding op?” klonk zijn slangachtige stem.
“Weet ik het?” antwoordde de vrouw.
Zuchtend gooide Dan de telefoon terug op zijn standaard. Te veel drank. Of drugs. Kon het hem schelen? Het was zijn eerste zorg dat hij aan de kok moest gaan uitleggen dat er iemand was die een lege pizza wilde met rundvlees aan alleen de linkerkant.