Chapter 1

Mei was een droge maand, maar de droogte van het weer werd gecompenseerd door alle tranen die er vielen. Hoewel het weer uitermate goed was voor Engeland, merkte niemand het stralende weer op met de zon die hardnekkig probeerde de mensen te verwarmen. De gaten in de harten waren sterker dan de stralen van een ster die zo ver weg staat.
Ook Oliver liet regelmatig de tranen stromen wanneer hij weer een vriend, buur of bekende aan de aarde moest toevertrouwen. Met iedere kist die in de aarde verdween, verdween er ook een stuk van de mensen om hem heen. Ja, iedereen wist al wie de slachtoffers waren, maar op dat moment werd het definitief en vaak was dat het moment dat ze echt braken. Iedereen had nachtmerries, iedereen liep rond als zombies. Ze wisten wel dat ze door moesten gaan, maar nu nog even niet. Ze moesten even gebroken blijven voordat ze zichzelf weer bij elkaar konden pakken.
Er was echter één man die niet gebroken leek. Oliver zag hem op slechts één begrafenis terwijl er toch meerdere bekenden gestorven waren. Hij leek sterk en onaangedaan, maar Oliver wist wel beter. Hij zag de pijn en het verdriet in die blauwe ogen. Ja, ook hij was gebroken, maar hij ging er anders mee om.
Geen woord werd er gewisseld tussen de twee mannen. Hoewel Oliver er alles aan deed om de blik van zijn voormalige kamergenoot te vangen, leek de ander er alles aan te doen hem te ontwijken, al kon dat ook Olivers verbeelding zijn. Misschien was het ook maar beter zo. Wat zou hij kunnen zeggen tegen zijn vroegere beste vriend? Zelfs als hij woorden had gehad om te zeggen, wist hij wel dat er niet naar geluisterd zou gaan worden. Percy was niet voor niets bezig met zich afsluiten van de mensen om hem heen. Hij had verdriet dat hem dreigde te verstikken, net zoals de rest van de wereld. Het enige verschil was dat Percy zich echt liet verstikken.
Terwijl de laatste bloemen op het graf werden gelegd, de laatste opbeurende woorden gesproken werden en de mensen vervolgens naar hun te lege huizen vertrokken, stond Oliver plots oog in oog met een van de andere Weasleys. Hoewel hij zijn wederhelft net was verloren en zijn ogen opgezwollen van de vele tranen waren, slaagde George er zelfs in te glimlachen toen hij Oliver zag.
"Wood! Leuk je hier te zien zeg! Ik moet toegeven dat ik niet gehOORd had dat je er was, maar nu het mij ter ORE gekomen is, moet ik er in elk geval voor zorgen dat je behOORlijk onthaald wordt." Oliver zag wel dat het George moeite kostte om grappen te maken op de begrafenis van zijn broer, maar de blik in zijn ogen vertelde hem dat hij het heel hard nodig had dat iemand zou lachen dus dat was wat Oliver deed, al ging het niet van harte. George had het echter nodig om niet helemaal te breken en gek te worden, dus Oliver had geen keuze. Niet op dit moment op deze plek met deze man.