Prologue

Dag in dag uit zag ik hem door de straat slenteren, kijkend op zijn telefoon met een ongeïnteresseerde blik in zijn ogen en een vermoeide frons op zijn voorhoofd. Hij was zoals elke dag onderweg naar de bushalte en uiteraard stond ik door het badkamerraam naar hem te staren. Ik weet niet eens meer wanneer ik zo gefascineerd, misschien wel geobsedeerd, door hem was geworden. Hij had iets. Iets mysterieus maar ik kon mijn vinger er niet precies op leggen.
Hij leek rusteloos en vol zorgen maar ik kon me niet bedenken waar dat vandaan kwam. Voor zover ik wist had hij een leven waar veel mensen een moord voor zouden plegen; een leuk gezin, een grote groep vrienden, een leuke studie... Maar iets klopte niet en sinds dag 1 had ik me voorgenomen om dat uit te zoeken, ik zou het uitpluizen zoals mijn opa elke zondagmorgen een nieuwe kruiswoordpuzzel oploste. Eerst de makkelijkste informatie verzamelen, alles op een rijtje zetten, blij zijn met elk klein, miezerig stapje: het zou je immers dichterbij je einddoel brengen.
Er was echter een probleem dat roet in het eten gooide en wat me behoorlijk in de weg zat: ik had nog nooit ook maar enige vorm van contact met deze jongen gehad. onze moeders praatten af en toe weleens met elkaar (we waren tenslotte overburen) en er was een periode geweest dat ik regelmatig op pad ging met zijn zus. Jammer genoeg was dit contact langzaamaan verwaterd en woonde ze nu op zichzelf.
Ik werd uit mijn gedachten gezogen toen de persoon waar ik op aan het wachten was, weer verscheen. Zoals altijd stond ik weer voor het badkamerraam en zoals altijd schuifelde hij met tegenzin richting de plek waar hij altijd op de bus stapte. Ik snapte zelf eigenlijk niet meer waarom ik dit nog deed. Ik wist niets van deze jongen en toch was ik zo aan het streven naar het minste contact met hem. Het enige wat ik van hem wist, was zijn naam.

Zijn naam was Harry Styles.