That one time I need someone to help me...

'Laat me los.' Snauwde ik naar Damian. Zijn armen lagen losjes om mijn middel maar als ik zou proberen te ontsnappen zou daar snel verandering in komen.
'dit is verdomme niet het moment om me te kidnappen! We worden achterna gezeten!'
Nee.
Wacht.
Hoe had ik dat niet kunnen zien?
Wat was ik toch een stommeling! Damian had natuurlijk zijn eigen strijders achter ons aan gestuurd zodat het léék alsof we achtervolgd werden.
Blijkbaar zag Damian aan mijn grimas dat ik het door had.
'Je bent echt veel slimmer dan ik gedacht had lieverd.' Zei Damian, er leek voor de eerste keer wat leven in zijn donkerbruine ogen te komen.
Hij vond me gewoon vermakelijk, amusant. Alsof ik een soort film was die je kon kijken, waar je om kon lachen, waarbij je kon voorspellen wat er ging gebeuren.
Hij had het mis.
Ik was geen film.
Hij kon mij niet voorspellen.
'Wie heeft jou het recht gegeven mij een andere naam te geven?' Vroeg ik gebiedend. Mijn rechterhand bracht ik een paar centimeter dichter bij zijn zwaard.
'Waar heb je het over?' Onmiddellijk werd de blik van de jongen weer kil.
'Je noemde me "lieverd", en voor zover ik weet is "lieverd" niet mijn naam, niet mijn tweede naam- die ik overigens niet eens heb - en ook niet mijn achternaam.
Dus wie heeft jóú in hemelsnaam wijs gemaakt dat je mij een andere naam mag geven? Mijn moeder?'
Damian verstijfde en hij hield me opeens veel steviger vast.
'mijn dode vader misschien?'
Hij keek me niet eens meer aan.
'Dat dacht ik al.' Snauwde ik terwijl ik hem koppig aan bleef staren. Mijn hand lag inmiddels op het heft van Damians zwaard en hij had het niet door, ik had hem overduidelijk op de kast gejaagd en daardoor was zijn aandacht niet meer op mij gevestigd.
Damian liet zijn wolf opeens omdraaien waardoor ik bijna van het grote beest af donderde en ik wist nog net mijn greep om het zwaard te behouden, Damian hield me stevig vast om te voorkomen dat ik zou vallen. 'Via de andere weg!' Schreeuwde hij naar zijn mannen.
Er ontstond een chaos al zag ik niet wie of wat dit veroorzaakte maar alle mannen en alle paarden renden opeens door elkaar en er vielen om de tien seconde wel mannen van hun paard.
Ik greep mijn kans en trok zijn zwaard uit de schede voor hij het wapen vast kon grijpen. Damian was blijkbaar te verbaasd om iets te doen- wat ik beledigend vond- dus ik had de kans om hem een elleboogje in zijn gezicht te geven, zijn botten kraakten onder mijn elleboog en terwijl Damian probeerde naar zijn neus te grijpen maar mij tegelijk vast te houden worstelde ik me los.
Ik greep een pluk haar van de wolf vast en sprong, maar Damian greep met zijn onmenselijke snelheid mijn haar vast voor ik de grond raakte, ik schreeuwde het uit van de pijn en haalde razendsnel naar hem uit met het zwaard dat ik geclaimd had, het zwaard ging door mijn haar heen als een mes door boter en voor ik het wist lag ik al op de koude grond en werd ik bijna vertrapt door een dozijn paarden hoeven.
Ik had niet eens de tijd om overeind te krabbelen en dus bleef ik maar koprollen maken en op onhandige wijze door de sneeuw en modder rollen.
Ik was al helemaal nat en de grote zwarte paarden waren me al voorbij gedraafd, maar Damian niet, hij zag me liggen.
Razendsnel krabbelde ik overeind en rende ik als een bezetene naar het zwaard dat ik zojuist had laten vallen. Misschien was het slim geweest om Puck te roepen maar ik was te druk met bedenken hoe ik weg kon komen dat ik hem helemaal vergeten was.
'Neve!' Schreeuwde Damian toen, de paniek was overduidelijk te horen en ik liet me met het zwaard nog in mijn hand op de grond vallen.
Ik had niet eens de kans om in paniek te raken want nog voor ik de tijd had om in te ademen knalde het zwarte ding al tegen de boom aan, de boom waar ik twee seconde geleden nog voor gestaan had.
Ik krabbelde onhandig achteruit maar mijn arm bleef vast zitten aan een tak die zich helemaal om mijn pols heen had gewikkeld.
Ik pakte het zwaard en hakte de tak in een keer door, hierna probeerde ik weg te komen maar het schaduwachtige wezen was blijkbaar alweer bekomen van de klap tegen de boom en het ding kwam razendsnel op me af.
Ik gilde al voor ik de kans had om na te denken of gillen wel slim zou zijn op het moment. Ik rolde naar links- de kant waar geen boom stond.
Waardoor het ding mis greep, het leek net een..een man.
Zeker drie meter hoog, en hij leek wel gemaakt van schaduwen, maar hij kon duidelijk wel dingen aanraken, de boom was half ingedeukt en op de plek waar ik gelegen had was een kuil ontstaan, de man of schaduw had blijkbaar het zand gegrepen toen hij dacht dat ik daar lag.
Ik krabbelde overeind en voelde nog net hoe iets scherps zich in mijn been boorde maar ik was al aan het rennen, en ik was absoluut niet van plan om te stoppen.
De schreeuwende pijn in mijn been werd erger bij elke stap die ik zette maar dat ik misschien beter kon stoppen kwam niet in me op.
Maar na dertig seconde gerent te hebben bleef ik haken, mijn voet bleef vast hangen en ik ging keihard op mijn bek.
Verlamd door de adrenaline en de angst begon ik de tak als een bezetene weg te trekken, mijn witte jurk hing op mijn heupen en was inmiddels bijna zwart.
Ik had het ding toch altijd al verschrikkelijk gevonden.
Ook was ik een schoen kwijt.
Net toen ik mijn voet weer los had weten te krijgen waarbij ik mijn andere schoen ook ergens in de bladeren kwijt was geraakt, werd er een hand om mijn mond geslagen.
Ik greep naar het zwaard en beet keihard in de hand die voor mijn mond was geslagen.
Achter me hoorde ik iemand kreunen maar degene die me had vastgepakt was sneller dan ik en voor ik de kans had om weg te rennen had diegene mijn pols al vast gepakt,
ik stond op het punt het zwaard van Damian te gebruiken toen degene die ik had willen aanvallen begon te praten:
'Prinses! Doe eens effe rustig!'
Mijn ogen werden groot van verbazing en ik draaide me razendsnel om,
Puck
Puck
Puck
Puck
Ik liet het zwaard onmiddellijk vallen (wat niet slim was) en ik omhelsde Puck.
Goodfellow sloeg verrast zijn armen om me heen en hij wreef over mijn rug- proberend me gerust te stellen wat niet echt lukte.
'Wat is er in hemelsnaam gebeurd?' Vroeg hij.
Meteen keerde ik terug naar de werkelijkheid, ik duwde Puck van me af en bleef trillend voor hem staan.
'Waar was je!? Die ene keer dat ik je nodig hebt en je bent ergens anders! Die Damian gast heeft ook helemaal niets gedaan terwijl ik..ik..' Woedend haalde ik een hand door mijn haar.
'Hij probeerde me te ontvoeren! En die mannen die achter ons aan zaten, dat waren zijn mannen! Het was verdomme een list..er zat iets achter ons aan en het viel de mannen van Demian aan, hierna pakte ik zijn zwaard af en probeerde ik te ontsnappen maar toen viel dat..dat díng mij aan, ik weet niet wat het was..en..' Stotterde ik hijgend,
ik snapte niet waarom ik hijgde.
Ik moest er echt mee stoppen.
'Wat was het?' Vroeg Puck grijnzend. 'Was het weer een-'
'Nee! Doe niet alsof ik volkomen achterlijk ben en een big deal maak van een stomme situatie! Het was een man gemaakt van schaduwen, zeker drie meter lang!'
Toen was Puck stil, zijn grijns was verdwenen en toen hij me in zich opnam grimaste hij.
'Wat is er met je been gebeurd?' Vroeg hij.
Ik keek naar mijn been maar besefte toen ook dat mij jurkje nog steeds op mijn heupen hing en ik trok het met trillende modderige handen omlaag.
Ik keek hierna toch naar mijn been en zag dat mijn hele been onder het bloed zat en er uit de zijkant van mijn onderbeen een stuk van een soort glasachtig zwart materiaal stak.
'Geen idee, ik rende weg toen stak iemand,' of iets 'dit in mijn been.'
Puck kreunde,
al snapte ik niet waarom hij moest kreunen, hij zag er prima uit, hij bloedde nergens, zijn kleren waren nog schoon en zijn haren zaten door de war (net zoals gewoonlijk)
'Geweldig, nog een wezen waarvan we niet weten wat het is en dat waarschijnlijk ongelofelijk machtig is..' Zuchtte hij.
Ik keek hem kwaad aan, ik wist niet waarom ik kwaad op Puck was, en het irriteerde me dat ik niet wist waarom, maar ik was gewoon kwaad op hem.
'Wat moeten we nu doen dan? We worden achtervolgd door mijn broer, door Damian die het ook mooi liet afweten toen ik hem voor de eerste keer nodig had en dan heb je ook nog dat ding.' Vroeg ik.
Puck's ogen lichtte op toen ik hem vertelde dat de winterjongen hem gesmeerd was toen het ding me aanviel waardoor ik alleen maar kwader werd.
Hij liep op me af en tilde me zonder pardon op.
'We zullen jou maar eens even verzorgen op een...relatief veilige plek en dan gaan we naar het ijzerrijk oké?'
'Ik geef toe dat ik niet echt zelf kan lopen maar je had ook in een paard kunnen veranderen, of je had gewoon je arm om mijn middel kunnen slaan en me kunnen ondersteunen, maar in plaats daarvan besloot je me op te tillen, waarom?' Vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen en nog steeds half grimassend dankzij de pijn in mijn been.
'Omdat-'
'Jullie hebben het er beter vanaf gebracht dan ik dacht,' Een grijze kat verscheen op de modderige grond voor Puck en mij.
'Ook hallo.' Snauwde ik geïrriteerd terug.
'Je bent echt zeer vermakelijk Neve, je lijkt soms net je broer.' Antwoordde de kat.
'En soms heb je weer meer weg van-' Puck onderbrak Grimalkin door te kuchen waaruit ik kon opmaken dat de kat het over Meghan had willen hebben.
'De eerst volgende..eh, relatief veilige plek..kun je ons daar naartoe brengen kat?'
Waarom noemde hij het "de relatief veilige plek"?
Wat mocht ik niet weten.
'Natuurlijk kan ik dat, ik ben een kat.' Zei Grimalkin en hij begon weer het bos in te lopen.