Opdracht 2

1 uur
Alles bestaat uit deeltjes.
Zo bestonden zij ook uit deeltjes en hun vriendschap ook.
Die deeltjes vormen soms gehelen maar uiteindelijk komt alles terug in deeltjes.
En hun vriendschap die opgebouwd was uit allemaal kleine deeltjes, kleine herinneringen was afgebrokkeld in deeltjes die elkaar niet meer wilden kennen.
Aan de ene kant van de lift stond Josh en aan de andere kant Harry.
Geen oogcontact.

2 uur
Josh aan de ene kant.
Harry aan de andere kant.
Veel was er niet veranderd.
De twee figuren die eerst met hun rug naar elkaar gericht stonden, zaten nu met hun rug naar elkaar.

3 uur
De stilte werd gevuld door een zachte zucht van Josh.
Even later volgde er nog een zucht, alleen was deze niet ontsnapt uit zijn mond maar uit de mond van Harry.
Er ontstond een soort van zuchtspel tussen de twee. Het was ontstaan om de tijd te doden maar uitgegroeid tot een verwachtingsproces. Ze wilden testen hoe lang de andere terug zou reageren op het zuchten.

4 uur
Het zuchten was nog altijd bezig. Geen van beiden was gestopt. Het was nog altijd actie-reactie.
Het was het begin van de eerste communicatie die zou plaatsvinden tussen Josh en Harry en het had iets moois ookal bleef het zuchten waarschijnlijk gewoon doorgaan omdat ze alle twee te koppig waren om op te geven.

5 uur
Harry werd het zuchten beu, maar opgeven zou hij nooit doen. Bovendien kon hij toch niet zo maar een twee-uur-durende-zuchtsessie doorbreken.
Hij wilde iets anders hebben om te doen en werd dus als het ware gedwongen om een gesprek aan te knopen maar hij wist niet hoe te beginnen.
'mooi weer vandaag', zou belachelijk zijn aangezien ze vastzaten in een lift. Maar wat viel er nu te zeggen in een lift?

6 uur
Harry had niets gezegd, maar toch leek het lot hem een handje te helpen. Zijn maag begon te grommen. Vrijwel meteen greep hij met zijn hand naar zijn buik en zei: 'Mijn maag, ik heb honger'. Het was iets simpel en niet eens bedoeld om een gesprek aan te knopen. Harry had het gezegd als verklaring en misschien zelfs wel een soort van verontschuldiging voor het geluid dat zijn maag produceerde.
'Niet ontbeten deze ochtend', zei Josh.
En het waren maar 4 simpele woorden.
Maar toch hadden ze een grote betekenis. Het was het eerste beetje lijm dat hun verbroken vriendschap kon lijmen.
Harry was verbaasd en voelde zich vereerd dat Josh nog onthouden had dat hij in de ochtend nooit ontbat. Want na 2 jaren van stilte en kwade blikken was het best speciaal dat Harry toch nog ergens in Josh zijn geheugen en herinneringen leefde.
Harry wist niet wat hij terug moest zeggen dus draaide hij zich om en glimlachte.
Het was een kleine glimlach als dank.

7 uur
'Speel je nog altijd voetbal bij die ene coach?', vroeg Josh na een tijdje. Er was een stilte geweest maar ergens stoorde het niet.
Harry schudde zijn hoofd.
'ik ben er weg gegaan en speel nu bij een andere ploeg.'
Er was weer een korte stilte maar deze was korter dan de vorige. Toch hing er nog steeds een iets wat ongemakkelijke sfeer in de lift en dat kwam niet alleen door de lucht die steeds warmer leek te worden.
Geen van beiden wilde of durfde te beginnen over 20 mei.
Ze wilden geen oude wonden die nog niet eens waren genezen terug openhalen.
Dus bleven er korte gesprekjes ontstaan over algemene onderwerpen.

8 uur
De twee personen in de lift zaten nu met hun gezichten naar elkaar.

9 uur
De algemene gesprekken waren overgegaan in herinneringen die ze samen gedeeld hadden. De ongemakkelijke sfeer was bijna verdwenen en voor even leek het alsof de twee nog steeds beste vrienden waren.
Maar toen begon Josh over Willow. Hij had er niet over nagedacht en het was ook niet zijn bedoeling om over haar te beginnen. Hij wilde gewoon de herinnering ophalen van toen ze met z'n drieën 's nachts buiten hadden geslapen in slaapzakken. Maar zodra hij haar naam uitsprak, besefte hij wat hij aan het doen was en stopte hij met spreken.
'Ik wou niet...', begon hij maar Harry zei tegelijk 'Het is oké'.
Maar toch zweeg Josh.
Er was weer een stilte maar het was niet duidelijk of deze nu ongemakkelijk was of eerder uit respect.
'Ze zou niet gewild hebben dat we zo tegen elkaar deden', zei Harry en ik wist dat hij gelijk had.
Willow was er niet meer.
20 mei reden Josh en Harry met haar naar het strand in het midden van de nacht.
Willow was helemaal overstuur bij hen aangekomen omdat haar vriendje het had uitgemaakt en met z'n drieën gingen ze naar de zee omdat Willow de zee geweldig vond en ze daar altijd tot rust kwam. Bovendien was het avond en waren er dus vele sterren te zien. Willow vond de sterren iets magisch. En de avond die voor Willow zo rampzalig was begonnen, werd de beste avond van haar leven. Jammer genoeg werd het ook de laatste avond van haar leven. Want naarmate de avond O overging in nacht, begonnen ze over de straten te lopen om alle frustratie kwijt te geraken. En Willow vond het fantastisch en ze keek naar de sterren terwijl ze rondjes draaide en heel even was het ook echt magisch geweest, maar een aanrijdende auto had haar niet gezien. En ook Josh en Harry zagen de auto pas toen het te laat was.
En de perfecte avond veranderde in een hel.
Willow was de persoon geweest die de twee had gebonden in een vriendschap en toen ze er niet meer was, was die verbinding ook verbroken. Harry zat de hele tijd te piekeren dat hij beter had moeten opletten en zei daarom tegen Josh dat het zijn schuld was om zo van zijn eigen schuldgevoelens af te komen.
Josh deed hetzelfde.
En als je een leugen vaak genoeg vertelt dan wordt het uiteindelijk de werkelijkheid.
Dat was wat er was gebeurd.

10 uur
Er was een lange stilte geweest.
Lang vanwege de pijnlijke herinnering en lang uit respect voor Willow.
Harry zag dat Josh het moeilijk had.
Hij wist het aangezien Josh aan zijn haar begon te frullen en dat had hij onthouden. 'het is oké', zei hij nogmaals.
'het is niet oké Harry', zei Josh en het was het eerst sinds twee jaar dat hij die naam nog had uitgesproken zonder enige vorm van haat.
'het was niet onze schuld', fluisterde Harry en het was niet duidelijk of hij het tegen Josh zei of tegen zichzelf maar het was wel duidelijk dat dit gezien kon worden als een vergeving tussen de twee.
En het gesprek begon langzaam terug op gang te komen en het ging over Willow maar de ongemakkelijke sfeer was verdwenen.

11 uur
'weet je nog hoe ze handstand deed en zei dat de wereld er veel grappiger en leuker uitzag ondersteboven.', zei Josh en Harry knikte. 'hoe we daar met z'n drieën ondersteboven stonden en Willow begon te lachen.'
Harry moest lachen en er rolde een traan over zijn wang, die niet enkel ontstaan was door blijdschap maar ook door verdriet. Want hij besefte wat hij had al die tijd had gemist.

12 uur
Maar na deze 12 uren, na 720 minuten van vriendschap gingen de twee de lift uit als vreemdelingen.
Vreemselingen die elkaar opnieuw wilden leren kennen. Want er was plaats voor een nieuw begin.
Alle kleine deeltjes waaruit hun vriendschap had bestaan, waren nog afgebrokkeld maar niet meer helemaal.
Al deze kleine deeltjes stonden open om nieuwe gehelen te vormen.
Er was terug plaats voor nieuwe herinneringen.