Run run runnn for the psycho killer

Daar kwam achter een boom Edmund op een paard met max 10 andere Winterfae’s op paarden aanzetten. Ik zwaaide vrolijk naar hem ‘Halloooooo! Alweer een tijdje geleden dat ik jou heb gezien! Ik zou graag bij willen kletsen maar we moeten er vandoor.’ Riep ik te vrolijk. Zijn gezicht stond op onweer. ‘Volgens mij mag je broer mij niet zo.’ Zei ik grinnikend tegen Neve. ‘Nee echt? Zou je toch echt niet verwachten.’ Ik pakte Neve bij haar middel vast waardoor ze achteruit wilde schuiven, maar ik had haar vast dus dat lukt haar niet. Ik draaide me nu volledig om naar Neve en de kont van de wolf.
Wat een geweldig uitzicht!
Ze keek me chagrijnig aan en naast haar hoofd zag ik Edmunds onweerhoofd. ‘Weet je, jullie lijken meer op elkaar dan ik had verwacht.’ Zei ik half mijn lach inhoudend.
‘Hoezo dat nou weer?’ vroeg ze verontwaardigd. Was ze soms chagie dat ik haar net geen antwoorden had gegeven? Dat zal best wel, maar ik zat net niet in de mood om om de waarheid heen te draaien en haar de echte waarheid te vertellen (niet dat het deels niet om Meghan ging, maar dan wachtte ik gewoon tot volgend Elysium en niet terwijl er belangrijkere dingen te doen zijn).
‘Ahh ik kijk nou jouw boos hoofdje en dan kijk ik naar Edje z’n onweershoofd naast je en zie ik toch wel wat gelijkenis.’ Ze mompelde iets, wat ze dacht dat ik niet zou kunnen verstaan. Maar blijkbaar heeft ze nog niet door dat fae beter kunnen horen en zien dan half-fae of mensen en ook een stuk sneller zijn. Ik grijnsde ‘Dankje, ik vind mijn hoofd ook geweldig, juist als het niet boos is. Ik zie jou continu boos en jij hebt mij nog niet 1 keer boos zien kijken.’ Ze keek me verrast aan ‘Hoe heb je dat gehoord?’ ‘Wat denk je zelf? 3 keer raden.’ Plaagde ik haar. Vervolgens had ik met de arm die om Neve’s middel lag haar een stukje aan de kant geduwd en leunde ik langs haar heen naar de kont van de wolf. ‘Kom op je kan wel wat sneller rennen! Ik bedoel waarvoor heb je anders zo’n verschrikkelijk harige kont.’ Precies wat mijn bedoeling was gebeurde, de wolf had al een hekel aan me, maar nu werd hij behoorlijk boos en begon hij nog harder te rennen. Ik ging weer recht zitten en schoof Neve weer goed op de wolf, waarna ze weer meteen aan haar jurkje begon te plukken. Ik grijnsde ondeugend en leunde naar voren naar haar oor toe en fluisterde zacht
‘Ik ga nu vechten, jij blijft op dit wolfje zitten bij wolfman en doet verder niets oké?’ ik zei het wel lichtelijk dwingend en toen ik wat naar achteren leunde en haar diep in haar ogen aankeek om te waarschuwen dat ze echt niets moest proberen, want dan krijgt ze grote problemen. Zag ik iets in haar ogen, wat ik niet helemaal kon plaatsen. Ik fluisterde nog zachter terwijl ik haar ogen met mijn ogen bleef vasthouden ‘En daar bedoel ik ook mee dat je niet het zwaard van wolfman hiero moet afpakken.’ Ik knipoogde en vervolgde ‘Je hebt trouwens mooie ogen.’ Ze bloosde licht, en het verbaasde me dat ik dit hardop op dit moment zei, maar deze zin was eruit geflapt voordat ik erover kon nadenken.
Haar ogen leken ook zoveel op die van Meghan…
‘Dus je begreep mijn hint!’ fluisterde ze zachtjes terug waarna ik licht met mijn hoofd knikte ‘Verdomme Puck! Waarom zat je me dan te dwarsbomen.’ Zei ze geïrriteerd.
‘Ohh ik weet niet, misschien omdat ik niet wilde dat je straks zo plat als een pannenkoek was als je weer van deze wolf af donderde en ook nog eens op je zou rennen. Je had hem toch nooit aangekund.’ Dit leek de druppel voor haar te zijn maar ik was al opgestaan en bleef zonder enkele moeite in evenwicht. ‘Alsjeblieft doe niks.’ Zei ik snel voordat ik Damian een harde klap op zijn schouder gaf en dreigend zei ‘Als je haar ook maar met 1 haar aanraakt, dan (zoals sneeuwbal altijd zei) snij ik je ballen eraf en stop ze in een potje. Begrepen?’ Ik zag Neve me nog even verbaasd aankijken, voordat ik van de wolf afsprong en naar de eerste tak greep die ik kon bereiken en erop klom. 4 rijders bleven achter, die zou ik makkelijk aan kunnen maar ik moest Edmund hiernaartoe zien te krijgen en die andere 6 zou wolfman misschien aankunnen. Hij kan ze zowieso uitrennen. Ik floot hard op mijn vingers en riep ‘HE EDJE! Wat durf je me soms niet aan? Dus probeer je anderen het werk voor je te laten opknappen? Pfff Lafaard’ dit haalde Edmund over, hij draaide zich met zijn paard om en kwam woest op me afrijden.
Nou, dan lijkt het me nu wel slim om eerst effe met die andere 4 ruiters af te handelen. Ik pakte wat blaadjes van de takken en blies erop, waardoor er nu een tweede ik ontstond die van de tak af sprong en geruisloos op de grond landde. Meteen kwamen er 2 ruiters in actie, door van hun paard af te springen en de kant van Puck 2 op kwamen rennen.
Dit was gewoon te makkelijk.
De Winterfae renden dwars door Puck 2 die daardoor weer oploste, maar een aantal seconden later waren ze omsingeld door, ja hoe zeg ik het anders, Pucks. Ik zag hoe Edmund al vrij dichtbij was en besloot om de verbouwereerde Winterfae’s nu al te vermoorden. Ze wilden net in actie komen toen een Puck uitdagend zei ‘Zocht je mij soms?’ en daarna grijnsde. Ik sprong van de tak af, toen ze allemaal op die Puck af stormden en ik rende naar ze toe en zonder genade greep ik mijn dolken uit hun schede en stak ze sneller dan ze konden volgen allemaal neer. Ze vielen op de grond en ik zag het bloed uit hun lichaam stroomden toen ze veranderden in een bosje met bloemen. De andere Pucks losten allemaal in het niets op. Ik draaide me net op tijd om, om het zwaard van Edmund te ontwijken die op zijn paard langs me kwam rennen. ‘Zeggen we inmiddels niet eens meer hallo? Nee? De jeugd van tegenwoordig ook.’ Zei ik overdreven beledigd. Hij sprong van zijn paard en kwam op me af rennen, toen er een harde gil door het Wyldwoud kwam. Een gil die je voelt door al je botten en aderen in je lichaam. Eentje die je doet rillen en wensen dat je het nooit had gehoord.
En ik herkende de gil meteen.
Het was die van Neve.