Dude, I'm gonna kill you

De idioot z’n gezicht vertrok even van pijn, maar trok het volgende moment Neve’s wapen uit zijn been en gooide het een eind verderop, waarna het kletterend op een steen brak. Daar ging haar ‘’wapen’’ waar ze zo blij mee was. Nou ja, beter ook, anders krijgen we weer dit soort toestanden. Neve mompelde ‘Trusten.’ Waarna ze flauw viel. Er kwam bloed uit haar mond en neus en dat is verschrikkelijk slecht. Ze moet wakker blijven, als ze nu flauw valt is de kans groot dat ze nooit meer wakker wordt. ‘Neve?’ zei ik met mijn hand zachtjes tegen haar gezicht aan tikkend. Het laatste wat ik nu wilde doen was haar pijn doen, maar ze reageerde hier niet op. De kneus was nog steeds over Neve’s gezicht aan het leunen ‘Kan ik ergens mee helpen? Ik heb haar echt nodig!’ herhaalde hij. Ik hield een geïrriteerde zucht binnen en trok hem van Neve af, want ik had nu al zin om mijn dolk in zijn hart te steken, maar dat kwam later wel daar had ik nu geen tijd voor. Hij keek me koel aan. ‘Bevries haar hele lichaam behalve haar hoofd binnen 1 seconde en zodra ze haar ogen opent ontdooi je haar weer.’ Zei ik met mijn ogen strak op Neve gericht. Hij deed wat ik zei en binnen 1 seconde schoten Neve’s ogen open. Meteen was ze weer ontdooit en ik leunde over haar lichaam heen naar haar hoofd toe zodat ze mij alleen aan kon kijken en ik begon fluisterend te praten aangezien alles haar pijn leek te doen. ‘Je moet wakker blijven, je kunt nu echt niet een lekker tukkie doen, want dan is de kans groot dat je niet wakker wordt. Dus blijf je focussen op mijn stem.’ Ze knipperde wat met haar ogen die ik haar weer in haar oogkassen zag rollen en ik tikte zachtjes tegen haar wang, waardoor ze weer knipperde en er weer, voor nu, bij was. ‘Als je me hebt gehoord, laat dat op wat voor manier ook zien.’ Zei ik omdat ik niet zeker was of ze me wel had verstaan. ‘Mwik mhef nmje meoort.’ Antwoorde ze en toen draaide ze haar hoofd weg en begon ze bloed over te geven. Ik legde haar op haar zij zodat ze niet zou stikken in haar bloed en wreef zachtjes en geruststellend over haar rug. Toen ze klaar was, legde ik haar weer voorzichtig neer op haar rug. Haar gezicht was lijkbleek en ik wou zo graag dat ik dit had kunnen voorkomen. Ik had naar haar toe moeten rennen. Zo voorzichtig mogelijk tilde ik haar op en ging naar de enige plek waar ik haar in deze conditie naartoe kon brengen, terug naar de dryade. Al gauw volgde de Winterfey me als een schoothondje ‘Waar breng je haar naartoe? Het lijkt me het beste als ik haar draag en verzorg.’ Hij probeerde Neve van me over te pakken, maar ik maakte slechts een simpele draai en keerde mijn rug naar hem toe en zei spijtig ‘Tja, dat denk ik toch even niet.’ De dryade stond al klaar en zonder dat ik ook maar iets hoefde te zeggen liet ze me binnen. Voorzichtig legde ik Neve neer op het bed waar ik eerst had geslapen. Ik legde mijn hand op haar wang en wreef er zachtjes met mijn duim over ‘Nog even volhouden.’ Fluisterde ik zachtjes waarna ik opstond. Ik liep naar de kastjes met de EHBO-spullen en keek naar waar de dryade stond die de Winterfey verdacht aankeek en een discussie met elkaar voerden. De jongen duwde haar aan de kant en stapte zonder pardon met zijn ijzige blik naar binnen. Ik liep meteen richting de jongen en zei ‘Dryade zorg voor Neve totdat ik terug kom.’ De jongen trok één wenkbrauw omhoog en ik duwde hem de boom weer uit. Ik liep voor hem uit en na luttele secondes kwam hij naast me lopen. We liepen een klein eindje verder, zodat Neve niet last zou hebben van het geluid van het gevecht, zowel lichamelijk als geestelijk (ze zou flippen als ze erachter kwam dat ik zonder haar zou vechten). Al die tijd vroeg de Winterfey niets en toen ik tegenover hem ging staan en hij me emotieloos aankeek, zag ik meteen aan zijn houding dat hij begreep waar ik naartoe wilde gaan. Ik trok mijn dolken uit de schedes en ging weer in mijn gevechtshouding staan. Mijn gedachten zette ik op nul en mijn bekende duivelse grijns kwam weer tevoorschijn op mijn gezicht. Ook hij trok weer zijn zwaard. Op de een of andere manier moest ik denken aan mijn grapjes en dat ik er de laatste tijd vrij weinig heb gemaakt. Nou ja, dat los ik later wel op nu moest ik me focussen. Hij haalde naar me uit, maar ik ontweek zijn slag gemakkelijk. Ik draaide me sneller dan het licht om en puur om hem te plagen gaf ik hem een klein sneetje op zijn arm. En ontweek meteen daarna weer zijn volgende poging om me neer te steken, die ik op een haar na miste. Ik gebruikte wat van mijn magie en veranderde in een vogel, vloog in een boom, ging op een tak zitten en in een explosie van veren zat ik weer als mezelf gehurkt op een tak. ‘Ik geef toe, je bent niet slecht maar is dit echt alles wat je kunt?’ zei ik grinnikend. ‘Goodfellow, jij lafaard, kom naar beneden en vecht.’ Antwoordde hij grommend. Ik moest kort lachen ‘Ach wat is er? Kan je geen boompje in klimmen, ach wat jammer nou…’ Een mesje vloog suizend langs mijn oor, waardoor mijn grijns alleen maar groter werd. Ik sprong uit de boom en ging uitdagend voor hem staan ‘Zeg, voordat we echt gaan beginnen, vertel me je naam. Die had je me de vorige keer niet kunnen vertellen, toen we onderbroken werden en jij de meeste stomste fout ooit had begaan.’ Ineens leek hij rechter op te staan, alsof hij daarmee wilde tonen dat hij machtig was. Zijn gezicht werd trotser toen hij zei ‘Mijn naam is Damian.’ ‘Nou Dametje, waar wachten we nog op?’ En het gevecht begon nu echt.