Good job Neve! Kuch-sarcasme-Kuch

Ik moest zeggen dat ik niet erg verbaasd was dat de dryade "duisternis" opmerkte, natuurlijk zat er duisternis in me,
ik had mijn bloedeigen broer neergeschoten, ook stond ik Puck- de enige vriend die ik had - keihard te bedriegen, iedere minuut, iedere seconde, iedere dag.
Ik deed alsof ik bang was. Ik probeerde hem te verlijden nota bene! Het was zelfs in me opgekomen hem neer te steken en gewoon zelf verder te gaan.
Maar dat was niet de rede dat ik bang was, ik was bang omdat ik het niet deed, omdat ik hem niet neerstak, omdat ik me schuldig voelde.
'Crap.' Mompelde Goodfellow. Ik fronste mijn wenkbrauwen en mijn ogen vernauwden zich tot spleetjes 'Wat is er?' Vroeg ik 'En waar is Grimalkin?' Ging ik verder terwijl ik de omgeving afzocht naar de kat, die ik overduidelijk niet zou vinden. Puck keek me vanuit zijn ooghoeken aan, met die blik waarmee hij altijd naar me keek- alsof ik een klein kind was dat niet voor zichzelf kon zorgen. Op een of andere manier
zorgde dat ervoor dat ik me ongemakkelijk voelde. Dat irriteerde me nog meer dan zijn sarcastische opmerkingen. 'De kat is verdwenen, dus wie of wat ons ook achtervolgde, het is hier.' Antwoordde Puck. Hij trok zijn dolken, sneller dan ik kon volgen en een pluk van zijn rode haar viel voor zijn ogen. Dat zag ik
als een teken, er zou gevochten worden. En ik ging niet aan de zijlijn toekijken. Ik trok mijn wapen- correctie wapen-achtige-voorwerp en keek naar Puck, zoekend naar een aanwijzing, iets dat aanduidde waar wie of wat het ook was vandaan zou komen. Maar voor Puck ook maar de kans had gekregen om ergens naar te kijken vonden mijn ogen die van de grote blauwe wolf al. Wauw... 'Je vriend heeft gelijk. Robin Goodfellow niet te geloven dat ik tegen jou moet vechten.' De stem kwam van boven me, naast me, onder me, de stem leek van alle kanten te komen maar ik wist dat er een jongen bovenop de wolf zou zitten. 'Oh geweldig nog meer fans! Wil je eerst een babbeltje hebben voor het vechten of skippen we dat en gaan maar meteen vechten? Ik geef altijd het voorkeur aan het babbeltje.’ Zei Puck, die het niet kon laten nog even een sarcastische opmerking in de strijd te gooien. Ik kon echter voor een moment alleen maar naar de wolf staren, en nog belangrijker, naar de jongen bovenop de wolf. Mijn lichaam leek zonder mijn toestemming te bewegen, ik deed een stap naar voren en ging in een verdedigende houding staan, zo ging ik meestal staan als er een gevecht aan zat te komen, die houding werd namelijk makkelijk aangezien voor een gevechtshouding, wat het dus duidelijk niet was.
Ik wilde de jongen vragen wie hij was maar hij onderbrak me al voor ik gesproken had. 'Ik ga niet tegen jou vechten, maar met Puck. Jou moet ik heel afleveren bij vrouwe Mab en ze heeft erop nagedrukt dat ik jou heel moet afleveren en niet dood of in stukjes.’ Zei de jongen, zijn ogen hadden een vreemde bruine kleur..ze leken bijna...goud. Ik kon mezelf wel slaan. Hij wilde niet met mij vechten! Hij zag me niet eens als een bedreiging! En ik kon hem verdomme alleen observeren. Ik schonk de jongen de meest minachtende blik die voor mij mogelijk was. Net toen ik de jongen wilde verassen door hem aan te vallen trok Puck me naar achteren en ging hij voor me staan. Hij zakte een beetje door zijn knieën en zijn dolken had hij losjes vast, maar dat was schijn. Ik had hem zien bewegen. Hij zou ieder moment de keel van de jongen door kunnen snijden. Toen ik weer naar de jongen keek merkte ik op dat hij naar mij keek. Hij keek al de hele tijd naar..naar mij.
Ik wilde hem zo ongelofelijk graag van die wolf af schoppen. De jongen trok zijn zwaard...het zwaard was adembenemend mooi, het lemmet leek licht te geven, blauw licht. ‘Dus we weten hier allemaal wie ik ben, maar wie ben jij dan?’ Vroeg Puck. Hij observeerde de jongen nauwkeurig. Ik daar in tegen bedacht hoe ik mijn plan uit ging voeren. Vijf stappen, vijf. Dat zou niet zo moeilijk moeten zijn. Maar ik moest snel zijn, en de aandacht moest niet op mij gericht zijn. Fey waren snel...ik was half-fey. Tijd om daar gebruik van te maken. De jongen richtte zijn ogen op Puck, en even staarden de twee elkaar aan, ik greep mijn kans en schuifelde naar links, zodat ik niet meer achter Puck stond. 'Ik,' Begon de jongen. En ik rende. Een..twee..drie, drie stappen van mijn doel verwijderd. Sneller dan ik ooit voor mogelijk had gehouden was ik bij de wolf, ik greep zijn vacht vast en hoorde de jongen nog net zeggen 'Ik ben-' maar ik zat al achter hem, met mijn wapen tegen zijn keel gedrukt. Mijn hart leek wel uit mijn borstkas te springen. Dit. was. onmogelijk. Dit...alles. Ik kon nooit zo snel rennen, ik kon nooit op zo'n groot beest springen..ik kon..ik kon het. Even liet ik mezelf blij zijn, opgelucht. Dat was dom. De jongen plantte zijn elleboog in mijn gezicht waardoor ik bijna mijn evenwicht verloor. Mijn benen gleden weg en ik kon me nog net vastgrijpen aan de donkere vacht van de wolf, de jongen had zijn zwaard al getrokken. 'Neve, schatje, dacht je nu echt dat dit ging lukken?' Vroeg de jongen, er lag een geamuseerde blik in zijn ogen. Ik trok mezelf weer omhoog maar voor ik weer helemaal recht zat drukte de jongen de punt van zijn zwaard in mijn keel. 'Naar achteren!' Schreeuwde Puck. Ik liet me naar achteren glijden en bijna viel ik alsnog, met alle kracht die in mijn gewonde hand zat hield ik me vast aan het kleine stukje vacht dat ik nog vast had. Toen vloog er een dolk door de lucht, de dolk die overduidelijk van puck was schoot recht op de hand van de onbekende jongen af maar de jongen ontweek hem met gemak, hij had zijn arm al omhoog gehad sinds Puck "naar achteren" geroepen had. Besefte ik. De jongen probeerde Puck te vinden, maar Puck was weg...was hij echt weg? Was dit een fey-truc? Waar was hij? Shit! Hij had me gewoon achtergelaten! Woedend ging ik rechtop zitten, ik trok mijn rechterbeen op tot ik in de positie verkeerde de onbekende jongen tegen zijn hoofd te schoppen. Ik liet mijn voet hard op zijn hoofd neerkomen en durfde te zweren dat ik iets voelde kraken maar voor ik kon zien wat ik gedaan had vloog ik met een onmenselijke kracht naar achteren, de wind suisde in mijn oren en stopte zo abrupt dat alles even stil leek te staan.
KNAL
Boom.
mijn
hoofd
versplinterde.
Mijn
zicht
werd
verpulverd.
'Neve! Shit!'
Iemand raakte mijn gezicht aan.
Ik zag niets meer.
Zwart.
Alles was
zwart.
'Neve? Neve! VERDOMME! WAAROM DEED JE DAT!?' Er suisde iets op me af..niet mij..de stem..Puck.
'Gast! Je hebt haar vermoord! Is dit verdomme echt het moment mij te vermoorden?' Ik wilde zeggen dat ik niet dood was
maar er kwam alleen iets nats mijn mond uit. 'Is Neve dood? Ze kan niet dood zijn! Ik heb d'r nodig!' Wauw echt heb je me nodig? Wilde ik vragen dat maakt alles beter! Gooi me nog maar eens tegen een boom! Maar alweer kwam er alweer een soort vochtig iets uit mijn mond. Toen hoorde ik geschreeuw. Het was niet van Puck. Hah! Hopelijk nam ik die gast mee de dood in. 'Spreek haar naam niet uit!' Snauwde iemand- die iemand moest wel puck zijn. 'Ierk..bwen...nrog..ngiet..dood..' Wist ik uiteindelijk uit te brengen, het was niet helemaal wat ik wilde zeggen maar de acute pijn in mijn voorhoofd weerhield me ervan nog meer te zeggen. 'Goodfellow! Als jij me nou niet verwond had-had ik haar mee kunnen nemen en werd ze verzorgd-' 'Of vermoord.' Mijn hoofd leek wel open te barstten toen ik mijn ogen open deed. Iedere kleur die ik zag voelde als een naald in mijn hersenen. Ieder voorwerp, iedere omtrek voelde alsof iemand met een hamer op mijn hoofd insloeg. Blaadje, bedankt blaadje, dat je me zo'n pijn doet, en bedankt boom! Dankzij jou kleuren barst mijn hoofd dadelijk open! Danku nimmernimmer voor dit pijnfestival! Geweldig. 'Neve, je moet stil blijven liggen.' Mijn rechterarm schoof onder mijn been. 'Misschien kan ik je helpen.' Zwarte haren hingen voor mijn ogen. 'Ga. weg. Kom niet in haar buurt!' Het waren niet mijn haren. Het waren die van de jongen, hij zat aan mijn hoofd. Mijn hand sloot zich om mijn wapen-achtige-iets en met grote moeite tilde ik mijn arm op. Ik wist dat ik zo flauw zou vallen. Dan kon ik maar beter iets goed maken van mijn laatste seconde wakker zijn. Met mijn laatste krachten- die voornamelijk te danken waren aan mijn woede - stak ik het stuk glas in het been van de jongen. 'Truste..' Mompelde ik.