I gotta protect her. Why I want that so badly? I have no idea.

‘Oh goodie, ik zat net nog te denken wanneer we weer achterna werden gezeten en als haasjes weg moeten rennen en uit elkaar gerukt te worden. Mijn dag is gewoon niet compleet zonder iets dat me probeert te vermoorden.’ Zei ik met een spottende lach. Iedereen leek me te negeren (dat is niet iets nieuws). ‘Wat is het plan? Ik bedoel, wat gaan we doen want wegrennen helpt duidelijk niet.’ vroeg Neve aan me terwijl ik haar grip op haar ‘’wapen’’ zag verstrakken. Ik dacht toch effe niet dat die toch nog wilde vechten. ‘Je hebt geen plan nodig. Je hebt de Puck bij je, weet je nog? Ik ben hier gewoon een enorme expert in. En ik heb nog nooit een plan nodig gehad om ergens aan te ontsnappen. En nee voordat je het weer voorstelt, we gaan niet vechten, dat is wel het domste wat we op dit moment kunnen doen.’ Ik zag hoe Neve’s gezicht even betrok, maar het klaarde al snel weer op. Ik bekeek haar vanuit mijn ooghoeken goed. Lag het nou aan mij of was er iets aan haar veranderd? Voor nu laat ik het even zitten.
‘Geen zorgen mens.’ Zei de kat terwijl hij schudde met zijn vacht ‘Ik ben bij jullie. Want met Goodfellow’s voorbeeldige planning, moet er iemand zijn die jullie de juiste kant opleid zonder dat we recht in de armen lopen van hetgene wat ons volgt.’ ‘Dus? Nu moeten wij je dus volgen zonder dat we weten welke kant je ons opbrengt? Hoe weet ik dat je ons niet in de val lokt? Vertel me dan eerst wat je plan is.’ Zei Neve. ‘Geen vragen mens. Je komt met me mee of je gaat met Goodfellow in de handen van de vijand rennen.’ Ik zag hoe Neve’s handen zich tot een vuist vormden en ze echt moeite moest doen om niet helemaal los te tieren op de kat. Ze vond het overduidelijk niks dat ze niks mocht weten. ‘Dat doet hij niet, hoe strontvervelend hij ook kan zijn. Hij verraad ons niet en zal ons de goeie richting op wijzen terwijl we ontsnappen aan onze vijand. Geloof me, ik heb vaak genoeg gereisd met de kat om dit te kunnen beoordelen. Plus wij kunnen niet liegen, dus dat hij dit zegt bewijst al genoeg.’ Zei ik en kon toch een ondeugend glimlachje niet laten toen ik Neve’s gezicht zag. ‘Prima.’ Zei ze en ze haalde diep adem toen ze verder praatte ‘Ik geloof jullie, nemen we dan wel wat eten mee?’ zei ze. Toen kwam de dryade naar binnen en ze keek ernstig en greep Neve’s pols vast, die hiervan schrok en zich meteen los probeerde te trekken, maar de dryade was te sterk voor haar. ‘Laat me los!’ riep Neve kwaad. En toen begon de dryade als in een trance te praten ‘De wind heeft mij verteld dat een groot gevaar je staat te wachten mijn lieve kind. Je moet oppassen voor het onbekende!’ zei de dryade en ze begon steeds harder te praten ‘Het zal je grijpen! HET ZAL JE GRIJPEN! HET ZAL JE GRIJPEN!’ schreeuwde ze nu inmiddels en ik zag hoe Neve’s gezicht bleek werd. Ook ik was geschrokken en wilde wel meer weten over dit ‘’onbekende’’. Voor één seconde gingen mijn ogen naar Grimalkin die ook verbaasd keek?! Oké, dat betekent dus dat er echt iets mis is. ‘HET ZAL JE GRIJPEN! HET ZAL JE GRIJPEN!’ bleef de dryade doorschreeuwen en ik zag hoe Neve haar wapen probeerde te grijpen, maar de dryade was sneller en greep haar andere pols nu ook vast waardoor ze nu geen kant meer op kon. Nu schreeuwde Neve ‘Puck help me!’ En toen greep ik in. Sneller als het licht, trok ik de handen van Neve’s polsen af en trok haar van de dryade vandaan. Onverwachts greep Neve mijn middel vast en trok me tegen zich aan en ik voelde hoe haar hele lichaam trilde door deze onverwachte actie van de dryade. En ik sloeg mijn arm beschermend over haar schouders heen en wilde haar net geruststellen toen ze me weer van zich af duwde en naar de nu stille dryade keek, ook was ze weer gestopt met trillen. De kat had ook ingegrepen en had dus de dryade kalm weten te krijgen. Weer kwam de dryade op Neve af lopen en ik zag hoe ze weer naar haar wapen greep, maar hier hield ik haar tegen en zei ‘Dryades zijn niet slecht. Ze zijn juist één van de betrouwbaarste van iedereen in Nimmernimmer, en ze wilde je alleen maar helpen maar ze worden ook behoorlijk meegetrokken in het nieuws dat de wind hun verteld.’ Neve knikte en liet haar wapen los en toch om haar te beschermen voor als de dryade weer zou flippen ging ik bijna niet zichtbaar een klein beetje voor haar staan, zodat ik meteen kon ingrijpen wanneer nodig. Ook al wist ik dat de dryade Neve nooit pijn zou doen, zo zijn hun nooit.
Een herinnering van Meghan kwam in mijn hoofd.

De sneeuwbal stond voor mijn neus en wilde Meghan meenemen naar het Winterhof in opdracht van koningin Mab die Meghan wilde gebruiken zodat Oberon haar zin zou geven. Alleen weigerde ik dit natuurlijk te laten gebeuren. Ash haalde zijn zwaard tevoorschijn die een ijskoude en blauwe gloed afgaf. Ik duwde Meghan haast onzichtbaar wat verder naar achteren en ging beschermend voor haar staan terwijl ik mijn dolken trok. Ik keek naar achteren en zag haar bange en bezorgde gezicht om mij en ik moest en zou er altijd voor haar zijn en haar beschermen. Ik zei de sneeuwbal dat hij me even een minuutje moest geven en trok haar naar het fonteintje, net uit het zicht van sneeuwbal.

Ik schudde die gedachte onmiddellijk uit mijn hoofd en weigerde er nog verder over te denken. Neve is niet Meghan. Toch keek ik stiekem over mijn schouder om naar Neve’s gezicht te kijken, ik zag woede, nieuwsgierigheid en moed en ondanks dat ze het zo goed probeerde te verbergen zag ik ook dezelfde angstige blik als die Meghan altijd had. Ik draaide mijn hoofd meteen weg en keek de dryade weer aan die nu voor onze neus stond. Ze begon weer met praten ‘Ach arm meisje toch, je lijkt me zo lief en onschuldig. Maar er heerst een zekere duisternis in jou een duisternis die je op sommige momenten lichtelijk kunt zien, de duisternis die je hebt geërfd door je Winterafkomst. Ook zit er veel liefde in je hart en meer goed dan kwaad, maar zodra jij je helemaal overgeeft aan die duistere kant zal je door trots, arrogantie en koppigheid gevangen worden door het onbekende. Wat je ook doet, geef je niet over aan die duisternis, houd het goede en kwade in evenwicht. Zo niet dan zal het onbekende je grijpen en doden. En zoals het er nu uit ziet zal jij sterven.’ Ik glimlachte lichtjes naar de dryade als bedankje voor het vertellen en een pijnlijke steek ging door mijn hart. De dryade begon weer met praten maar nu op een nogal haastige toon ‘Nu moeten jullie wegwezen! Ik weet niet wat het is dat jullie achtervolgd, maar ik weet wel dat het enorm gevaarlijk is en steeds dichter bijkomt. Dus wees voorzichtig.’ Ik knikte terwijl ze een zak met eten en drinken in mijn handen propte. ‘Dit eten zal het meisje geen kwaad doen.’ Zei ze voordat ze zich omdraaide en naar haar kamer liep. Ik klapte 1 keer met mijn handen ‘Nou, dat betekent dus dat we moeten opschieten. Dus hop in galop!’ zei ik grijnzend met een lichtelijk bezorgde blik. Ik bond de zak aan mijn riem vast en vond het wel jammer dat we niet meer te weten konden komen over Neve nu iets (waarschijnlijk iemand in opdracht van Mab) ons achtervolgd. Ik liep al naar de uitgang zonder naar Neve te kijken toen ze woedend riep ‘Ho! Wacht even, wat bedoelt ze? Hoezo duisternis? En het onbekende? Waarom zou dat ‘’onbekende’’ MIJ willen doden? En hoe bedoelde ze met dat dit eten mij niet kwaad zou doen? Ik ga niet weg voordat ik mijn antwoorden krijg! Ik ben er helemaal klaar mee dat iedereen mij halve antwoorden geeft, waar ik helemaal niks aan heb! Ik wil gewoon verdomme is de echte waarheid weten en dan alles ervan en niet delen!’ Ik voelde een rilling over mijn rug kruipen, ze had zo’n woedende angstaanjagende stem. Zou dit die duisternis zijn, de duisternis die je nu in haar stem hoort? Ik schoof die gedachte weg en keek haar aan. ‘Jij krijgt zo direct zoveel als ik begrijp en weet van wat die dryade zei te horen. Maar eerst moeten we maken dat we hier wegkomen. Ik heb het gevoel dat het veel te dicht bij is.’ Zei ik met een onschuldig grijnsje, alsof ze helemaal niet pislink was en greep haar pols vast terwijl ik haar naar buiten trok. Toen we weer buiten stonden keek ik om me heen en zag ik dat het licht was in het Wyldwoud, dus het licht had weer zin om te schijnen, dat kwam aan de ene kant wel goed uit. ‘Hé kat waar moeten we..-‘ Ik keek overal om me heen, maar ik kon de kat niet vinden ‘Crap.’ Mompelde ik. ‘Wat is er? En waar is Grimalkin?’ ‘De kat is verdwenen, dus wie of wat ons ook achtervolgde, het is hier.’ zei ik terwijl ik vliegensvlug mijn dolken trok. Ik zag uit mijn ooghoeken dat ook Neve haar wapen pakte, maar mooi niet dat ik haar liet vechten. Over mijn dooie lijk, ze was nog veel te onervaren met wat hier in Nimmernimmer allemaal is. Een vreemde stem begon te praten ‘Je vriend heeft gelijk. Robin Goodfellow niet te geloven dat ik tegen jou moet vechten.’ Er kwam een redelijk grote wolf met een zwarte vacht, donkerblauwe ogen en een duivelse blik uit de bosjes (ik was verbaasd, niet vaak nemen Winterfey een wolf als vervoer middel. Meestal nemen ze een paard. Gelukkig was deze wolf niet de Grim, maar die staat nog bij mij in de schulden nadat Ash, ik en Grimalkin hem hebben gered dus die zal me voorlopig niet lastig vallen), met op zijn rug z’n ruiter. De ruiter had pikzwart haar, maar vreemd genoeg kastanjebruine ogen, het was een Winterfey. Ik had hem nog nooit eerder gezien in mijn verdomd lange leven, maar toch kwam hij me wel een ergens vaag bekend van voor. ‘Oh geweldig nog meer fans! Wil je eerst een babbeltje hebben voor het vechten of skippen we dat en gaan maar meteen vechten? Ik geef altijd het voorkeur aan het babbeltje.’ Zei ik ondeugend. Neve stapte naar voren en ging in een aanvalspositie staan, het leek alsof ze iets tegen hem wil zeggen en ik zag ook in haar ogen bewondering? Maar ze kreeg de kans niet, want de Winterfey zei ‘Ik ga niet tegen jou vechten, maar met Puck. Jou moet ik heel afleveren bij vrouwe Mab en ze heeft erop nagedrukt dat ik jou heel moet afleveren en niet dood of in stukjes.’ Ze keek verontwaardigd en toch was ik de Winterfey ergens dankbaar dat hij haar er ook niet bij wilde betrekken. Ik trok haar achter me en hield mijn dolken losjes vast en ging nonchalant staan, klaar voor de aanval. Ook de Winterfey trok zijn zwaard waar een heel zwak een blauwe gloed vanaf kwam. ‘Dus we weten hier allemaal wie ik ben, maar wie ben jij dan?’ zei ik luchtig. De Winterfey lachte achteloos en zonder gevoel, ogen zo koud als elke Winterfey heeft. ‘Ik.. ik ben-‘

De wolf die je ziet aan het begin van dit hoofdstuk is de wolf van de Winterfey