Opdracht 1 inzending 9

Daar sta ik dan. Midden in de mensenmassa. Ik voel me net een mier in een kolonie termieten, klem tussen hekken die me van mijn ouders scheiden. Vanochtend had ik een raar gevoel in mijn buik. Ik vrees dat het lot niet aan mijn kant staat vandaag. Want ondanks dat ik een half uur lang heb zitten uitwaaien op het dak, stink ik nog steeds naar riool. Tenminste, dat denk ik. Aangezien er een ruimte om me heen is van minstens 30 centimeter. En dat is erg veel vergeleken met de ruimte die de rest heeft. Misschien ben ik voor niks afscheid gaan nemen van Radio.

Radio is mijn alligator. Hij woont in het riool. Daar komen de vredesbewakers niet. Radio heeft zijn naam te danken aan het feit dat hij geelgroen is. We, mijn twee beste vrienden en ik, denken dat hij radioactief is. Zo ziet hij er wel uit tenminste. Hij komt van buiten Panem, dat is wel zeker. Hij is het levende bewijs dat er meer is dan alleen Panem en de kale vlakte waar de meeste arena's op staan. Ik heb één van zijn schubben afgeknipt en er een ketting van gemaakt. Die heb ik altijd om. Oké, behalve als ik douche dan... Als het donker is geeft hij een soort van licht. Maar niet genoeg om ook echt iets te verlichten. Zelf heb ik nog nooit Radio helemaal zien oplichten.
Als ik in de arena moet, neem ik die ketting mee. Want dan is Radio altijd dicht bij me als ik dood ga. Maar ik loop hopelijk te hard van stapel. Misschien hoef ik de arena helemaal niet in. Ondanks de negen strookjes waar mijn naam op staat. We zullen zien...

De vrouw die elk jaar de boete presenteert, komt het podium op lopen. Ik weet haar naam niet, want dat boeit me helemaal niks. En als iets mij niet boeit, doe ik geen moeite om er over na te denken. Ze heeft een jurk aan met véél te veel strikjes erop. Ik ben vergeleken met haar een saaie muis. Mijn kleren stellen dan ook niet veel voor. Een zwarte driekwart broek, grijzig bloesje, bruin leren jasje en mijn ketting. In de haast ben ik vergeten schoenen aan te doen, want normaal doe ik geen schoenen aan. Dus nu sta ik hier, op mijn blote voeten.

De vrouw houdt een praatje en ondertussen kijk ik om me heen op zoek naar mijn vrienden. Als ik ze in het oog krijg, staren ze allebei naar het podium. Ik kijk wat er aan de hand is en zie dat de vrouw geirriteerd door het publiek kijkt. Opeens zie ik Jytta staan op het podium staan. Is zíj gekozen?! Arme meid. Ze is nog maar 13 en heeft totaal geen kennis over de spelen. Ze slaapt altijd als de spelen op tv zijn. Met haar ogen open. Dat heeft ze me een keer verteld.

"Kan Furr Nylon nu ONMIDDELIJK het podium op komen?" vraagt de vrouw. Even verstar ik. Dan zet ik de eerste stap en loop voetje voor voetje naar het podium. "Ah, daar is hij al!". Nog steeds in trance ga ik naast haar staan en antwoord op vragen als "Ben je blij?", "Heb je een tactiek?" en "Ga je winnen?" met "Ja" en "Nee". Per ongeluk zeg ik bij de laatste vraag "Nee". Iedereen is even in de war. Normaal zeggen de tributen dat ze zeker weten wel gaan winnen. Nou, ik dus niet. Na nog heel wat gebrabbel van de vrouw met te veel strikjes, worden Jytta en ik een gebouw in geleid waar we afscheid van iedereen moeten gaan nemen.

Mijn ouders komen als eerste bij me en huilen zich kapot. Ik niet, want het heeft toch geen zin. Door middel van huilen zal ik nooit winnen. Laat staan overleven. Dus huil ik niet. Het enige wat ik zeg is "Een leven komt nooit terug, maar de ziel blijft voor eeuwig voortbestaan.". Daardoor huilen mijn ouders nog meer als ze door een vredesbewaker bij me weg worden gehaald. Na nog meer mensen huilend de deur in en uit hebben zien gaan, ben ik blij als Iron en Mage binnen komen. Zij zullen nooit huilen in mijn bijzijn. Zij zijn mijn beste twee vrienden. Als ze de deur dicht hebben gedaan zeg ik "Beloof me dat jullie voor Radio zullen zorgen. Ik zal er niet meer kunnen zijn voor hem.". Ze kijken me met waterige oogjes aan. "Oke, maar beloof dat wij dat niet voor altijd hoeven te doen.". "Natuurlijk niet, hij gaat vanzelf een keertje dood." zeg ik. Ik rijg een steek in mijn hart. Nooit zal ik Radio meer weerzien. Nooit zal ik zijn stinkende schubben meer tellen. En het allerergste is toch wel, nooit zal hij me vergeten.

"Doe mijn stoffelijk overschot geen eer aan. Maar houd mij altijd in jullie hart, net zoals ik dat andersom doe.". En met dat gezegt geven we elkaar een groepsknuffel en lopen ze de kamer uit. Na een paar minuten word ik opgehaald en begeleid naar het station. Ik heb de Boete en het Afscheid gehad, nu de rest nog. En voordat ik in de trein stap, weet ik wat mijn doel is. Niet overleven, niet winnen, maar mijn boodschap doorgeven. En de schub zal me daarbij helpen.

Mijn commentaar: Heel goed geschreven! Ik heb het al een paar keer doorgelezen, op zoek naar een punt waar het iets beter kan. Ik heb het nog steeds niet gevonden, behalve de spelling soms (Waar ik ook niet al te goed in ben). Goed gedaan!

Cijfer van mij: 8,8

Marigolds commentaar:
prachtig geschreven! Alleen hier en daar wat typ- en schrijffoutjes, maar dat maakt de volgende zin die goed is geschreven weer goed. Wel heb ik een tipje om het volgende keer nóg beter te doen: doe geen vraagzinnen bij in een zin ( 'Opeens zie ik Jytta staan op het podium staan. Is zíj gekozen?! Arme meid.') dat had ik ook altijd gedaan omdat ik dacht dat het de lezers nieuwsgierig zou maken, maar ik kwam erachter dat aantal mensen er zich juist aan ergeren, haha ;p

Cijfer van Marigold: 8