Opdracht 1 inzending 4

Eloise Grey, District 7

Schoorvoetend liep ik met mijn oudere broer, Jayden, over het plein. De grote gespierde jongen had zijn arm rond mijn schouders gekruld, maar ook hem voelde ik rillen. Voor hem was het de laatste keer dat hij mee deed, voor mij de vierde keer. Mijn blonde haren had ik opgestoken, en mijn netste zijden jurkje had ik aan getrokken. Hij was lichtjes blauw, met een riempje rond mijn taille. Ik had hem van mijn moeder gekregen, toen ik voor de eerste keer aan de boete mee deed. Sindsdien had ik hem uit respect voor mijn moeder niet ergens anders meer voor aangedaan. Maar ondanks dat het jurkje mooi was, en geen slijtsporen te zien waren, werd ie toch een tikkeltje te klein. Volgend jaar had ik een nieuw jurkje nodig, als ik er volgend jaar nog was. Een huivering gleed over mijn ruggengraat en frummelend aan de onder kant van mijn jurk keek ik mijn broer aan. Zijn lippen bewogen, maar ik kon niet volgen wat hij zei.
‘Eloise, luister je überhaupt wel wat ik zeg?’ vroeg de jongen dan ook, zijn donkere wenkbrauwen had hij in een frons gedrukt. Net zoals ik.
‘Ehm nee.’ sprak ik betrapt. ‘Ik kon je niet volgen.’ voegde ik er schoorvoetend aan toe. Jayden glimlachte wrang en knikte.
‘Ik zei, dat hier onze wegen scheiden, ik zie je naar de boete weer terug.’ herhaalde de jongen en trok mij in een knuffel. Ik knikte en knuffelde terug. Misschien ook wel niet, maar dat durfde ik niet hardop te zeggen. Ik liep door naar de rij van mijn leeftijd, vijftien, en ging naast een donkerharig meisje staan. Ze schuifelde met haar voet over de stenen van het plein en leek net zo nerveus als mij, misschien wel nerveuzer. Het meisje herkende ik als Lucia, ze was de duivel van ons dorp, haar naam zat vast vaak in de pot.
De vrouw op het podium begon te kuchen om zo de aandacht op te eisen en gelijk trok ik mijn blik recht. Vele meisjes stonden voor mij, maar ik kon zien dat de vrouw een chique paars mantelpakje aanhad en een pruik zo nep als maar zijn kon op haar hoofd. Haar hele gezicht was met make-up bezet en mijn naam kon ik schrijven in haar foundation. Ze had knalrode lippen, en daarom haatte ik de boete. Niet alleen om de spelen zelf, maar ook om de mensen. Als ik dat weleens op ons buurtplein had gezien. Al die mensen, wijzend en fluitend alsof je een hondje was, helemaal enthousiast dat er gemoord ging worden.
‘Schatten van me, het is weer zover!’ begon de vrouw te brullen. ‘De 57ste Hunger Games!’ riep ze verder.
Een rilling gleed over mijn rug, hoe die mensen dat kunnen uitspreken. Zo eervol, alsof het ook echt een eer was om naar de arena gezonden te worden, om vermoord te worden.
‘We beginnen met de vrouwen, and may die odds be ever in your favor!’ De vrouw begon tergend langzaam te lopen naar de schaal met namen. Haar hakken tikte tegen de grond, en bezorgde mij acute hoofdpijn. Ze graaide een papiertje uit de kom en liep ermee terug naar de microfoon. De zenuwen gierde door mijn lichaam, iedere keer weer maakte dit moment mij zo kotsmisselijk.
De vrouw opende het briefje en begon aan haar zin, luid en duidelijk sprekend.
‘De vrouwelijke tribuut, van District 7 is… Eloise Gray!’ sprak ze vrolijk tetterend door de microfoon. Mijn hart miste slagen, mijn adem bleef in mijn keel stokken en mijn knieën voelde ik trillen, knikken.
Wat!?
‘Kom kom, niet zo verlegen.’ glimlachte de vrouw mij toe. Langzaam zette ik een paar stappen naar voren, de blikken voelde ik priemen, branden op mijn rug. De vrouw wenkte mij ongeduldig te komen, en met moeite wist ik mij pas te versnellen. De zenuwen voelde ik door mijn lichaam gieren, dit konden ze niet menen! De vrouw trok mij hardhandig het podium op en kneep mijn arm bijna fijn, mijn keel was dicht geknepen van emoties.
‘Onze vrouwelijke tribuut, van District 7, Eloise Gray!’ riep de vrouw eervol uit. Mijn ogen voelde ik branden, een traan ontglipte mijn ooghoek. Mijn hart voelde ik steken, alles trilde en ongeloof raasde door mijn lichaam. Ik had nog nooit wat fout gedaan waar ik op betrapt was! Lucia zorgde ervoor dat elke dag haar naam er drie keer extra bij kwam, en ík werd getrokken, ik weer, altijd ik.
De vrouw sprak verder, de mannelijke tribuut werd getrokken, ik werd mee genomen naar een kamer. Mensen spraken tegen mij, feliciteerde mij, maar niks drong tot mij door, niks hoorde ik, alles zag ik, niks begreep ik. Onbegrip raasde door mijn lichaam, altijd ik weer.
Een klap zorgde ervoor dat ik opkeek, de deur was open geslagen door een Vredebewaker en mijn broer en zusje werden naar binnen geduwd. Beide sloegen ze hun armen beschermend om mij heen.
‘Je gaat winnen Eloise, je gaat winnen.’ hoorde ik mijn broer bemoedigend spreken, maar ook zijn stem trilde.
‘Voor ons El.’ piepte mijn kleine zusje. Ik kon enkel knikken, sniffen en huilen. Zo lang als mogelijk probeerde ik mijn familie in mijn armen te houden, maar ze werden al na twee minuten van mij afgepakt. Ik werd door donkere gangen naar een perron begeleid, samen met mijn medetribuut.
Het was begonnen, de reis naar mijn dood was begonnen.

Mijn commentaar: Goed gedaan! Goede details, maar er kunnen er nog wel wat meer bij, ik had graag iets geweten over haar verleden. Voor de rest was het hartstikke goed! Cijfer: 8