Chapitre 8

Mijn kleine zusje was telkens opnieuw blokken op elkaar aan het stapelen en ik vroeg me af of ze het niet beu werd na een tijdje. Elke keer opnieuw alsof het zo geprogrammeerd was, nam ze een blokje dat rechts van haar lag en zette deze bovenop de anderen. Regelmatig stortte de toren in en dan begon ze gewoon opnieuw alsof er niets gebeurd was. Ik glimlachte. Het leek wel alsof ze een nieuwe blokkentoren aan het bouwen was om deze bij in haar blokkenwereld te laten passen, want dat was waar ze voor leefde. Ze bouwde altijd maar torens en zandkastelen,...
Eigenlijk zag het er chaotisch uit. De verschillende kleuren en verschillende groottes van blokken leken helemaal niet bij elkaar te passen, maar uiteindelijk vormden ze toch een leuk geheel.
Het zag er zo vrolijk en leuk uit en tegelijk kinderlijk en dus ook onschuldig. Ik bleef rustig kijken naar haar handjes die een nieuwe blok vastnamen om deze weer op een willekeurige plaats neer te zetten. Het zag er zo spontaan uit als een toren spontaan kon zijn.
Binnen een aantal jaren zou ze waarschijnlijk beginnen met kaartenhuisjes te bouwen. Rustig en zorgvuldig, elke kaart nauwkeurig leggend op de andere. Het zou echt iets voor haar zijn aangezien ze veel geduld had. Want de kaarten zouden regelmatig instorten wanneer er iemand de tafel aan zou raken of zelfs zonder dat iemand in de buurt van de kaarten zou komen, gewoon omdat ze te glad zouden zijn.
En zonder er gefrustreerd over te zijn, zou ze opnieuw beginnen, mijn kleine zusje. Want ze had eindeloos veel geduld. Het was haast fascinerend. Het was even fascinerend als wanneer Maya met haar ogen naar de lucht staarde. Dat deed ze vaak in de klas. Ze staarde naar buiten, naar de lucht, naar vogels, ik wist het niet. Maar ze staarde uit het raam.
Haar mosgroene ogen keken naar de oorsprong van die kleur. Ze keek naar het bos alsof haar ogen zochten naar mensen die ook waren zoals zij. Want ze was speciaal. Haar ogen waren ook ongestructureerd net zoals het blokkenspel van mijn zusje. Ze waren opgebouwd uit allerlei verschillende kleuren groen. Er zaten grijze vlekjes in die er voor zorgden dat haar ogen iets mysterieus hadden waardoor zij ook iets mysterieus had. Ze leken een sprookjeswoud met prachtige wezens erin.
Maar in zo een sprookjeswoud zitten ook monsters. En dat was iets dat ik vergeten was. Er waren altijd wel meer dingen die ik vergat. Alles wat ik vergat leek me niet belangrijk, maar ik had toch ook nooit kunnen weten dat dat nu wel het geval zou zijn.
Als ik had geweten dat er monsters zaten in haar donkergroene ogen, dan had ze persoonlijk gedood. Maar ik wist het niet.
Mijn ogen waren verblind door de vlinders, het frisse groene, het magische in haar ogen. Mijn ogen waren aangetast door de Maya die ik dacht te kennen en daardoor zagen ze de andere Maya niet.
Ik wist het niet.

---

Ik begin 11 juni met examens maar ik zal proberen hoofdstukjes op voorhand te schrijven.
OMG ik ben donderdag naar 5sos geweest (sorry voor alle niet-fans) maar het was echt fan-tas-tisch