Themawedstrijd: Sylvie & Gabriëla

• Opdracht één • Schrijfopdracht
We beginnen met iets simpel, een schrijfopdracht. Quizlet draait dan ook voornamelijk om het schrijven, niet waar? Natuurlijk is het de bedoeling dat je al een fandom gaat kiezen. Dan heb je de keuze uit twee mogelijkheden. Je kan ervoor kiezen om het einde om te draaien, een goed einde wordt dan een slecht einde of andersom. Of je kan ervoor kiezen om te schrijven over hoe jij dacht dat je fandom was, voordat je de boeken ging lezen, of de serie of film ging kijken. Laat ons wel duidelijk weten voor welke mogelijkheid je kiest bij het inzenden van je opdracht.

• The Hunger Games •

Katniss Everdeen | Peeta Mellark


"Beste finalisten van de vierenzeventigste Hongerspelen. De eerdere wijziging is met nader inzien ingetrokken. Bij nadere bestudering van de spelregels is gebleken dat er slechts één winnaar is toegestaan. Veel geluk, mogen de kansen immer in je voordeel zijn."
      Ze raapte elk greintje zelfbewustzijn bij elkaar en hoe zwaarder het gewicht werd, die haar schouders zelden konden dragen, liet ze elk deeltje weer resoluut terug op de grond vallen. Ze beschouwde het op dit moment als een last, een last waar ze op dit moment echter geen tijd aan wilde verspillen. Waarom zou ze ook deze extra inspanning op haar schouders schuiven? Ze kon al die andere gruwelen nauwelijks aan, het was al behoorlijk moeilijk geweest om stabiel op haar eigen voeten te blijven staan.
      Haar zelfbewustzijn liet haar ditmaal echter in de steek en hoewel de woorden daarnet nog vaag door haar gehoorgangen suisden, was haar zelfbewustzijn op dat moment wel paraat geweest om de woorden als duidelijke, volledige zinnen te vormen.
      Het afweersysteem, dat haar lichaam hoorde te beschermen, had ze uitgeschakeld, toen de harde, brutale woorden haar lichaam leken te doorboren. De gaten leken als hoopjes as na te smeulen op haar zwakke, bleke lichaam en hoewel ze helemaal verdoofd was van de immense pijn, was ze zich er wel van bewust geweest, dat Peeta zijn hand rond die van Katniss omsloot.
      "Dit was eerlijk gezegd te mooi om waar te zijn, toch?" Ze keek op naar zijn helderblauwe ogen, die ooit nog een stralende, heldere weerspiegeling hadden gehad. Nu leek deze weerspiegeling in duizenden stukjes gebroken te zijn, echter nog, die weerspiegeling leek nooit werkelijk bestaan te hebben. Het glazige effect dat zich rond zijn irissen verspreidde, wekte op één of andere manier een rusteloze angst op. Ze wist niet precies of dit effect veroorzaakt werd doordat hij werd geteisterd door angst of dat hij eerder meer zelfzucht bevatte dan dat zij werkelijk dacht. Misschien was het zijn bedoeling wel geweest en manipuleerde hij zijn onbaatzuchtige gedrag, om later als een getrainde hond toe te slaan.
      "Ik kan dit niet, Peeta." Langzaam hulde ze haar trillende vingers rond het ijskoude handvat van haar boog en overhandigde deze aan Peeta, die verbijsterd zijn wenkbrauwen een tikkeltje in de lucht rees. Vervolgens drukte ze de boog in zijn bebloede handen en forceerde haar mondhoeken enkele millimeters omhoog. Als ze dan toch voor een keuze werd gesteld, had ze liever haar eigen leven in een vonnis gezet dan dat van Peeta. Hoe kon ze ooit haar leven voortzetten, nadat ze met haar eigen ogen had gezien hoe ze Rue's leven van haar ontnomen hadden. Hoe ze al deze levens voor haar eigen ogen als as zag verdwijnen, terwijl ze telkens weer net niet van haar eigen leven werd geroofd. Natuurlijk hadden Peeta's ogen hetzelfde waargenomen als die van haar, maar toch kon ze op geen enkele mogelijkheid met zulke gevoelens, met zulke schuldgevoelens blijven leven. Misschien bevatte ze zelf ook meer zelfzucht dan dat ze werkelijk voor ogen hield.
      "Doe jij het maar. Jij verdient dit meer dan ik." Katniss leek op te schrikken van haar eigen stemgeluid, die opvallend genoeg, krassend door de lucht zweefde en het onmogelijk leek te zijn om het krassende effect te verbergen. Langzaam gleden haar ogen naar het smaragdgroene gras, toen ze plotseling een immense haat opwekte, een haat, die ze op haar eigen lichaam had gevestigd. Ze was beschaamd om haar kwetsende houding, ze was beschaamt om de manier waarop ze haar eigen leven letterlijk in de handen van de dood legde en hoopte dat deze handeling alles zou oplossen. Dat deze handeling al het leed uit haar lichaam zou zuigen. Dat dit uiteindelijk het einde zou betekenen.
      Echter leek Peeta het niet eens te zijn met haar roekeloze beslissing en gedecideerd rukte hij het wapen uit haar handen, waarna hij vervolgens de boog enkele meters verderop, met een enorme klap, op de grond gooide.
      "Er is geen enkele haar op mijn hoofd, die er ooit voor kiest om jou te doden, Katniss." Op de onbeholpen manier waarop zijn mondhoeken zachtjes naar beneden gleden, toen de wanhopige toon in zijn stem het tol eiste, leek het bijna een realiteit te zijn. Een realiteit waar hij niet op een keuze werd gesteld en hij werd opgedragen om zijn mes door Katniss' haar lichaam te boren. Hoe hij verplicht moest toekijken hoe Katniss haar leven langzaam langs de gapende wond uit haar lichaam vloeiden, zonder enig berouw.
      Vervolgens trok hij zijn vingers naar binnen en balde zijn handen zo langzaam tot vuisten en deze probeerde hij zorgvuldig te verstoppen, toen er een donkerrode vloeistof langs zijn vingers gleed.
      "Katniss, ik..." Zijn stem vervaagde stilletjes mee met het zachte briesje dat plotseling langs hen heen suisde en voordat Katniss hem wilde aankijken, hulde Peeta zijn vingers liefdevol rond haar verwaarloosde wang, bedekt met tientallen schrammen.
      "Ik wilde niets liever dan deze arena samen met jou verlaten," fluisterde hij zachtjes, net of dat het Capitool niet wijzer mocht worden uit deze woorden.
      "Maar we weten beiden nu, dat het geen optie meer is, toch?" Zijn duim volgde langzaam de groeven in haar wang en met ontzet keek Peeta naar zijn vriendin, zijn vriendin die verschrikkelijk had moeten lijden, zijn vriendin die nu zo verwaarloosd was dat hij voor enkele seconden zijn ogen de andere kant op liet glijden.
      "Laten we er samen een einde aan maken. Laten we samen een einde geven waar de mensen van het Capitool al jaren op zaten te wachten. Laten we een echt spektakel geven. Eentje om nooit te vergeten." Plotseling streek zijn ademhaling over haar zachtroze lippen, toen het nog maar enkel een paar centimeters waren, die hen beide scheidden. Vervolgens liet Peeta zijn lippen op de hare neerdalen. Een vederlichte aanraking, die al snel werd gevormd tot een echte zoen, een zoen, die wel de laatste ooit voor deze gedoemde geliefden kon zijn.
      Na een tijdje trokken de beiden geliefden terug, bevend van de onuitgesproken verlangens en van de inspanning die ze daarnet geleverd hadden. De lucht om hen heen leek nog steeds na te zinderen van de elektrische spanning en de wervelwind aan emoties die deze zoen teweegbracht.
      Peeta's vingers, die nog steeds dominerend rond haar wang waren gehuld, vervolgde voor de laatste keer de contouren van Katniss' gelaat en op het moment dat zijn duim haar lippen zachtjes streelde, gleed Peeta's rechtermondhoek zachtjes de lucht in. De bittere, doch zoete smaak, die plotseling op haar lippen plakte, likte ze van haar lippen af en slikte deze onbewust in.
      Tijd en ruimte leken hun betekenis te verliezen, toen er een immense, stekende pijn haar hoofd beschadigde en alles wat rondom haar gebeurde leek te vertroebelen. Ze merkte nauwelijks nog dat ze niet meer op haar eigen voeten stond en dat ze in enkele seconden door haar knieën was gezakt. De immense pijn ging door haar merg en bot dat ze het nauwelijks kon weerstaan, waarbij ze het zo erg uitschreeuwde dat het leek of haar stembanden in enkele seconden zouden springen.
      "Pe- Peeta..." Onbeholpen probeerde ze zijn naam uit te spreken, ze probeerde om hulp te vragen, terwijl haar stem niet meer als een fluistering was, een fluistering die helaas niet hoorbaar was. Langzaam probeerde ze haar lichaam naar Peeta's voeten te werpen, maar toen ze merkte dat deze actie, de enorme pijn verdubbelde, bleef ze levenloos liggen, wachtend totdat Peeta eindelijk te hulp zou schieten.
      Echter leek het een eeuwigheid te duren voordat Peeta zich uit zijn gehouwen standbeeld losmaakte en zich over het trillende lichaam van Katniss rees.
      "Laten we vooral niet vergeten, Katniss, dat jij niet de enige was die goed acteren kon." Zijn woorden leken allang niet meer het gewenste effect te geven dan dat hij werkelijk had gewild, maar de manier waarop Katniss haar laatste vleugje adem weg werd geblazen door het zachte briesje, leek dat net het gewenste effect te zijn waar Peeta zolang naar verlangt had.

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen