Opdracht 1 inzending 3

De zonnestralen maken me wakker. Het licht komt precies op mijn gezicht. Doordat ik gister tot laat was opgebleven, was ik vergeten de gordijnen dicht te doen.
Moeizaam sta ik op. Met een vreemd gevoel in mijn maag kijk ik mijn kamer rond, op zoek naar kleren. Mijn kamer is een grote troep, maar wanneer ik het opruim, kan ik niks meer vinden.
Uiteindelijk vind ik, ergens in een hoekje een bruine broek en een groen t-shirt. Snel trek ik dit aan. Even snel werp ik een blik op de oude spiegel aan de muur. Een paar barsten lopen in het glas. Ik negeer ze. Mijn zwarte plukken haar krullen alle kanten op. Hopeloos probeer ik ze in model te brengen, maar algauw staak ik mijn pogingen. Onder mijn helder blauwe ogen zitten wallen. Ik wist het wel, dat ik gister niet zo lang door moest werken. Ik vergeet mijn uiterlijk en loop naar beneden. Onze trap kraakt behoorlijk en daarom hoort mijn vader me van ver aankomen.
Mijn zusje is al lang wakker. Ze is een echt ochtend mens en ik daartegen echt niet.
'Goeiemorgen', groet mijn vader me. Ik knik terug. Daarna schuif ik een houten stoel naar achter en neem erop plaats.
'Ben je zenuwachtig', vraagt mijn zusje.
Ik knik. Het vreemde gevoel kwam weer naar boven. Zenuwen, wist ik.
'Waarom?', vraagt ze met medeleven. 'De kans is echt klein dat je gekozen wordt.'
Voor een meisje van zes is ze erg serieus. Ik begrijp niet hoe ze dat doet. Misschien omdat ze nooit echt mijn moeder had gekend.
'Dat weet ik wel, maar ik heb zo raar gevoel in mijn buik', vertel ik eerlijk.
'Ga maar wat eten, anders val je nog flauw', bemoeit mijn vader zich met het gesprek.
Snel zet hij een bord voor me neer, waar drie boterhammen op liggen.
Ik kijk er eerst naar voordat ik er een pak. Hij smaakt wat vreemd, maar dat kwam vast en zeker door de zenuwen.
Al gauw heb ik alles op gegeten en pak mijn jas. Snel doe ik de krakende deur open en zet aarzelend een paar stappen naar buiten. De zon straalt fel en ik werp mijn blik op de grond, om te voorkomen dat ik verblind word door de stralen.
Met het vreemde gevoel ga ik op weg naar het plein. Onderweg kom ik een paar vrienden tegen, David en Wess. Algauw merk ik dat ze er wel erg veel zin in hebben.
'Je bent zo stil Raikon', deelt Wess mee.
'Ik weet niet waarom, er is een vreemd gevoel in mijn maag', vertel ik.
'Misschien de zenuwen', bemoeit David zich ermee. 'Dat gevoel heeft iedereen die niet zo heel veel ervaring heeft met vechten.'
Ondertussen zijn we aangekomen bij het plein. Ergens uit de zon nemen we plaats.
'Goedemorgen schatjes en welkom bij 57ste Hongerspelen. Vandaag zal alles bekend worden.' De vrouw ratelt even door, waardoor er wat onrust ontstaat.
Als ik eerlijk moet zijn, vind ik haar er maar vreemd uitzien. Zo, ja opvallend. Doordat ik ergens achteraan sta, kan ik haar niet zo erg goed zien. Zo af en toe zie ik wat roze zweven boven de massa uit, vast haar haar.
Mijn gedachte dwalen af. Zo zorg ik ervoor dat het vreemde gevoel weg gaat. Ik luister maar met een half oor. Af en toe hoor ik wat namen en staan mensen op, die dan het podium op lopen.
Ik schrik op uit mijn gedachte wanneer de vrouw mijn naam roept: 'Raikon Mues van district 11.' Even kijk ik verward naar mijn vrienden voordat ik de link kan leggen. Aarzelend loop ik naar voren, het podium op. Alle ogen zijn op mij gericht, iets waar ik echt niet tegen kan. Met grote stappen neem ik plaats op het podium. Ik kijk naar de rest van de mensen voor me. Je ziet zo de verschillen. Na mij volgen er nog een paar namen, maar alweer let ik niet op. Het vreemde gevoel is weg. Dus dat was het.

In de kamer van het Capitool gebouw zie ik mijn vader en zusje staan. Gelijk geeft mijn zusje me een warme knuffel. Mijn vader wacht geduldig af en begint met praten: 'Je maakt wel eens kans. Je bent sterk qua geest en heb een lang uithoudingsvermogen. Gelukkig ook een gezond verstand, mijn jongen.'
Ik knik. Nog steeds dringt het niet tot me door.
'Hopelijk zie ik je nog terug', zegt mijn zusje op een volwassen toon. 'Ik jouw hopelijk ook', zeg ik simpel terug. 'En voordat ik het vergeet, kunnen jullie goed voor Nacht zorgen.'
'Mag ik dan op haar rijden?', vraagt mijn zusje.
Met een vragende blik kijk ik naar mijn vader.
'Ja dat mag', glimlach ik. Mijn vader glimlacht terug, maar ik merk dat hij zich zorgen maakt. Hij heeft al zijn vrouw verloren en er was een grote kans dat hij ook zijn zoon kon verliezen
Wanneer het stil is, stel ik in mijn hoofd mezelf een simpele vraag: waarom zal ik winnen?
Ik antwoord terug met het volgende: omdat ik ik ben, en niet zoals andere. Ik doe dingen die andere nooit zullen proberen, en daarom ga ik winnen.
Met een simpel 'dag' gebaar neem ik afscheid van mijn zusje en vader. Ze staren me met medeleven na, iets dat ik kan begrijpen. Niemand wil dat zijn of haar kind mee zal doen aan de Honger spelen. Het is net alsof je je kind vasthoud in een kamer met niks. Niks te eten, niks te drinken, geen wapens. Kortom alsof je je kind dood laat gaan, vrijwillig.
De deuren sluiten zich. Ik onderdruk de neiging om te gaan schreeuwen, te gaan huilen of wat dan ook. Snel tover ik een glimlach op mijn gezicht. Het is begonnen, wist ik. De Hongerspelen zijn nu echt begonnen.

Mijn commentaar: Wauw. Gewoon Wauw... Ik denk niet dat je meer woorden nodig hebt...
Cijfer: 9 (WAUW ik dacht niet dat dit ging gebeuren, maar op dit moment ben ik ook ietsjes minder streng, omdat het een oefening is )